Ekskluzywny Hotel

Z triumfalnym, szatańskim uśmiechem nacisnął kontrolnie klamkę. Drzwi były otwarte, wręcz zdawały się go zapraszać do środka. Zrobił to specjalnie głośno, aby Feliks już uświadomił sobie, jak wielki popełnił błąd.
Ponowił ruch, wchodząc do środka. Pierwszym co do niego trafiło, był przyjemny zapach płynu do kąpieli. Kąciki pruskich warg podniosły się jeszcze wyżej.
- Cieplutko tu, nie powiem. Nawet miło - oparł się o drzwi, zamykając je cicho. Nie wiedział jeszcze co zrobi, ale tak na zaś. Zawsze wolał mieć kryte plecy. - Chyba nie mogę z tym zaczekać, ups.

Usłyszał skrzypienie drzwi... i od razu spojrzał w ich kierunku, z niedowierzaniem w oczach. Zanurzył się po nos w wodzie, zabijając go wzrokiem.
- Wypieprzaj stąd, Prus! - warknął, podnosząc się nieco i rozdmuchując lekko pianę, przez mówienie. Co za bezczelny Prusak! syczał w myślach, naraz prostując się w wannie.

- W jaki sposób zamierzasz mnie stąd wygonić? - uniósł brwi czekając na odpowiedź. Ręczniki wisiały zaraz przy drzwiach, więc nie było możliwości, aby Feliks od tak po nie sięgnął, nie wychodząc z wanny.
Czuł się panem sytuacji. W zasadzie nie wiedział do czego ma to doprowadzić, ale był pewien, że jeśli dostatecznie zdenerwuje to Polena, zadanie zostanie wykonane.
- Może zmoczysz, co? Bo to wszystko, co jesteś w tym momencie w stanie zrobić.

- ... pierdol się - warknął i jak gdyby nigdy nic ponownie wyciągnął się wygodnie w wannie. Przecież i tak okrywa go całego piana, a liczy się to, co jest w tym momencie, o! Przymknął oczy, spokojnie wdychając delikatny zapach płynu do kąpieli i próbował zignorować obecność Prusaka. Po prostu udawać, że nie istnieje... - Czujesz się jakiś lepszy, oglądając mnie podczas kąpieli? - ... i tak nie wytrzymał bez mówienia. - A może po prostu chcesz wykorzystać sytuację? - nadal miał zamknięte oczy, zdając się na resztę zmysłów.

- Zależy co masz na myśli przez wykorzystanie sytuacji - podszedł nie skradając się bliżej wanny. - Bo ja mógłbym wymyślić kilka zastosowań tej okazji...
Oparł się dłońmi o ceramiczny brzeg tuż za głową Feliksa, lustrując go do góry nogami. Uniósł brwi, patrząc na zamknięte powieki. Więc czuje się aż tak pewnie...? Ściągnął odrobinę piany z pływającej górki, rozdrabniając ją w palcach oraz faktycznie zastanawiając się nad użyciem sposobności.
Wtem usłyszał ciche pyknięcie, jakby zatrzymanie się windy na ich piętrze. Nadstawił uszu, zastanawiając się, czy to tylko wyobraźnia chcąca wydostać się stąd i wpierniczyć Francisowi, czy to było naprawdę.
- Słyszałeś to...? - mruknął, patrząc nań z góry.

Przełknął odrobinę głośniej ślinę, gdy usłyszał zbliżającego się Prusa, ale powstrzymał się od otwarcia oczu z niemym 'wypierdalaj'. Nawet mu powieka nie drgnęła. Jednakże, gdy wszystkimi innymi zmysłami prócz wzroku skupiał się na rozwikłaniu, co Gilbert akurat robi nie usłyszał żadnego dźwięku dochodzącego z korytarza. Spojrzał na niego w końcu.
- Nie. Ale chętnie przystanę na to, byś poszedł sprawdzić - burknął, chlapiąc go, starannie uważając, by nie odsłonić ciała. Wyłaź, kurwa.

Krwistoczerwone tęczówki gniewnie krzyżowały spojrzenie z soczystą zielenią. Nosz kurna ochlapał go! Oderwał wzrok od Polena, mściwym wzrokiem szukając najprostszej formy zemsty. Rozejrzał się w poszukiwaniu pidżamy, lokalizując ją i wrzucając do umywalki, gdzie wpuścił wodę.
Teraz wydawało mu się, że słyszy odgłos zjeżdżania windy. Dałby sobie wręcz rękę uciąć, iż naprawdę tak było.
Przekręcając zamek, wyszedł szybko na przedpokój, znajdując na podłodze kopertę, lecz winda już została spuszczona na dół. Kurwa, cholerny Francuz!

- ... PRUS, JAK STĄD, KURWA WYJDĘ TO MASZ ZAŁATWIONE WYDOSTANIE SIĘ Z TEGO HOTELU. PRZEZ OKNO! - wrzasnął, gwałtownie się prostując i niemalże zrywając. Opanował się jednak i kulturalnie poczekał, aż ten idiota łaskawie się wyniesie. Wyskoczył wtedy z wanny (omal się nie wywalając) i zamknął drzwi na klucz. Prychnął wściekle i zakręcił wodę, wyciągając piżamę. Potrząsnął nią i obserwował, jak ciurkiem spływa po niej letnia ciecz. - Zajebię jak psa - burknął i powiesił ją na suszarce zawieszonej pod sufitem. Wyciągnął z wanny korek i poszukał wzrokiem jakiegoś ręcznika, no bo musi chyba iść do pokoju po coś innego, no. Owinął się nim ciasno, jak mumia w pasie i wyszedł, łypiąc na niego groźnie.

Gilbert schylił się po elegancką, złotawą kopertę, od razu rozpoznając wyrafinowane pismo Francisa. Zaadresowana była do ich obojga. Odchylił zakładkę, wyciągając pasującą kolorystycznie papeterię oraz zaczynając uważnie czytać.

Bonsior Gilbert! Bonsior Feliks!

Cieszę się, że już rozgościliście się w moich skromnych acz specjalnie dla Was przygotowanych progach. Jak na razie idzie wam w miarę, aczkolwiek wierzę w Wasze możliwości na polepszenie sytuacji. Przecież przyjechaliście tu po to, aby zażegnać dawne spory i niesnaski, mon cher! Zachowujcie się grzecznie względem siebie, bo mam na wszystko oko!

Całuję gorąco, Francis~

P.S. Błagam ogarnijcie tą kuchnię i życzę miłej nocy, za jakiś czas znowu Wam coś napiszę.

Przejechał dłonią po twarzy. Nie znalazł nawet słów, aby opisać tą wiadomość. Kretyńska, wkurwiająca, najlepiej podrzeć ją na strzępy...? Nie, to i tak zdecydowanie za mało.

Nie zwrócił nawet uwagi na kartkę, trzymaną przez Prusa. Przemknął obok niego jak najszybciej i wpadł do pokoju, zamykając z trzaskiem drzwi. Szybko ubrał jakieś bokserki i spodnie dresowe, które znalazł w torbie, ale koszulki, która nadawałaby się do spania już nie mógł dojrzeć. A może by tak... Z nagą piersią przeszedł do torby Prusa i otworzył ją, lustrując drzwi, czy na pewno nikt nie wchodzi. Wyciągnął pierwszy - lepszy materiał, który wpadł mu pod rękę. Okazała się nim być biała koszulka z wielkim, czarnym krzyżem krzyżackim nadrukowanym na piersiach. Uniósł wysoko brwi w niemym rozbawieniu i narzucił ją na siebie, a że był niższy i szczuplejszy od Gilberta opadła na nim luźno. Przejechał dłonią po mokrych włosach i rzucił się na łóżko, nie przejmując zostawionymi w łazience rzeczami i wodą. Ułożył wygodnie ręce pod głową i wbił wzrok w sufit, szukając dla zabicia czasu jakichkolwiek plam do policzenia. A on tak nienawidzi liczyć...

Z niepotrzebnymi kartkami można zrobić wiele rzeczy. A nawet więcej, jeśli się chce.
Nie koncentrując się na zastosowaniu papieru, zgniótł zwyczajnie kartkę w dłoniach z mściwą miną i wszedł do sypialni. Leżał tam już Feliks, którego wyjście z łazienki słyszał podczas czytania. Rzucił w niego kulką, nie przyglądając mu się zbytnio. Odwrócił się, aby wyjąć kosmetyki z torby, kiedy dojrzał ją otwartą.
Właśnie miał zamiar nawrzeszczeć na Polaka za grzebanie w jego rzeczach, gdy pruską uwagę przykuł czarny krzyż na piersi Łukasiewicza.
- ... Do twarzy ci w mojej koszulce, Polen - stwierdził, lecz wcale nie zabrzmiało to jak komplement. - Następnym razem jak będziesz chciał poczuć kawałek mnie na sobie, to powiedz wprost. Lubię niezobowiązujące znajomości - dodał na odchodnym, łapiąc kosmetyczkę oraz ręcznik i przed samym wyjściem szturchając go w piszczel stopą. Drzwi za nim zamknęły się z trzaskiem. Ma się to wyjście, a co~

Lekkie uderzenie. Słowa. Ból w piszczelu. Tyle zarejestrował przed donośnym trzaśnięciem drzwiami. Szczerze mówiąc to zaczynał już powoli, powoli odpływać w krainę snów - ten błogi stan oczywiście musiał mu przerwać Gilbert swoimi kąśliwościami. Burknął pod nosem coś niezidentyfikowanego i zainteresował się tym, czym rzucił w niego Prusak. Wziął kulkę do ręki i dostrzegł na niej pismo. Rozwinął i wygładził list na kołdrze, zaczynając czytać. Uniósł wysooooko, wysoko brwi i skrzywił się wyraźnie, odrzucając papeterię od siebie i zakopując się w kołdrze.
- Głupia żaba... - mruknął do siebie, odgarniając niesforne kosmyki z czoła i z oczu. Wciągnął ciężko powietrze, a do jego nosa doleciał zapach proszku do prania i perfum Gilberta, które na stałe przywarły już koszulce. Nawet sam przed sobą przyznać nie chciał, że cholernie przypadła mu do gustu ta woń i po prostu wtulił twarz w poduszkę, starając się zasnąć i zapomnieć o tym dniu. I rozwalić się jak najbardziej można na łóżku.

Otworzył drzwi do łazienki, a karmazynowym oczom ukazało się tylko nieco mniejsze pobojowisko niż w kuchni. Szczerze powiedziawszy, nie sądził, że Łukasiewicz jest aż taką fleją. Zaklął siarczyście, wyzywając go od najgorszych brudasów. Normalnie ściągnąłby go z tego łóżka, zawlókł przed ten burdel oraz kazał po sobie posprzątać, ale nie chciało mu się krzyczeć, siłować, walczyć, a po tym wszystkim pewnie i tak zastały tu jeszcze gorsze pobojowisko.
Rzucił na ziemię ręcznik do podłogi, wynajdując kawałek suchego miejsca dla swoich rzeczy. Przede wszystkim, zakluczył drzwi, co sprawdzał jeszcze trzy razy. Zemsta Polena mogłaby być naprawdę słodka.
Z kąpieli zrezygnował, lustrując wannę całą w resztkach piany i kropli płynów do kąpieli, mydeł w płynie itp, gdyż jak się okazało Francis nie poskąpił im specyfików. Zrzucił z siebie ubranie, wchodząc pod prysznic. Wypuścił strumień ciepłej wody oraz stał tak chwilę z zamkniętymi oczami.
A to dopiero początek. Jest bardziej wkurzający niż podczas rozbiorów. Pan i władca podupadającego państwa, cholera...
Umył włosy, namydlił i spłukał się szybko, przebierając w piżamę. Zawiesił ręcznik na kaloryfer łazienkowy, zostawiając drzwi otwarte. Wrócił do sypialni, przeciągając się przed snem. Bez żadnych ceregieli, przeciągnął za nogę rozłożonego na całej powierzchni łóżka Feliksa na jego jedną połowę. Walnął się na swoją część, odrzucając przy okazji kulkę z papieru na ziemię.

- ... Noż kurwa, Prusaku rączki przy sobie! - warknął, gdy odciągnięto go nagle na jedną stronę łóżka. Odgarnął włosy z twarzy, podnosząc się na łokciu i patrząc na Gilberta jak na najgorsze zło, które wylazło z puszki Pandory. I wlazło mu do pościeli. - Mógłbyś z łaski swojej, prośby mojej sobie stąd pójść? - zapytał UPRZEJMIE. Tzn prawie. Ton głosu nie odzwierciedlał wyrazu jego twarzy. Bo gdyby pokazywał to, co w nim buzowało... To Prusy miałby milutki pokazik zmieniającej się mimiki Feliksa od wykrzywu do wściekłości w oczach. Jednak widząc, iż jak na razie jego słowa nic nie zdziałały wyrwał kołdrę z uścisku Prusaka i przykrył się nią całą. Niech sobie nie myśli...

- Nie dość, że fleja, to jeszcze samolub - burknął, zabierając mu kołdrę. - To tak samo moje miejsce, jak twoje. I podobno Niemcy są niesprawiedliwi!
Okrył się z zawziętą miną. Polen nie będzie go wyrzucał z ich łóżka. Jakkolwiek ironicznie to brzmi.
- Zapomniałem dodać, że złodziej - spojrzał wymownie na swoją koszulkę. - Nie dziwię się, że nawet Litwa cię zostawił. Nikt nie chciałby mieć z własnej woli z tobą do czynienia.
Na podkreślenie swoich słów, przewrócił się na bok, przykrywając się, lecz kołdra była na tyle duża, że starczyłoby jeszcze na dwie osoby. Zmrużył gniewnie oczy oraz wystawił stopy za okrycie.

Napowietrzył się gniewnie i uderzył go pięścią w plecy. Dosyć mocno.
- Lici w to nie mieszaj! To nie mnie zostawili wszyscy najbliżsi. Nawet brat kombinuje jak się ciebie pozbyć! - krzyknął, wyrywając ponownie kołdrę i w większości wywalając ją na podłogę, coby samemu być przykrytym, a Prusak nie miał czego zabrać. - Gdybyś nie zamoczył mojej piżamy to bym nie musiał brać twojej koszulki, idioto - burknął z morderczymi błyskami w oczach.

Teraz był już naprawdę wkurwiony. Obrócił się w jego stronę zamaszyście.
- Nie wiem, w jakim ty świecie żyjesz, ale na pewno nie w tym rzeczywistym, chwaście. Mój brat wcale nie ma zamiaru mnie wypierniczyć. Z rodziną może nie mamy najcieplejszych kontaktów, ale chociaż jakieś oparcie. Fakt, winę za wojnę zrzucili na mnie, ale może faktycznie mi się należało - pruskie oczy przybrały niebezpieczny wyraz. Szarpnął z niego kołdrę, do końca zrzucając ją na podłogę. Strzelił go w ramię. - A ty co? Twój własny brat chciał cię zniewolić. Ba, nadal chce i uparcie do tego dąży, bo ty nie jesteś w stanie mu się przeciwstawić.
Skoro Polen zaczął, nie miał wcale zamiaru przestawać. Jeśli ma zamiar się kłócić, to proszę bardzo; jemu argumentów nie brakło.

- Jak to nie?! To ty chyba nie wiesz, co mówi za twoimi plecami! Sam pomyśl. Kto by chciał mieć takiego pasożyta na głowie?! - znowu krzyknął, siadając po turecku na łóżku. Po wzmiance o Ivanie zaczerwienił się gwałtownie, a zielone oczy zalśniły gniewem i chęcią mordu. Zacisnął dłonie na prześcieradle, żeby nie zrobić czegoś Prusowi. - Tak się składa, że Rosja od wieków chce mnie zabić. To żadna nowość. Prawie jakby ktoś mi powiedział, iż to ty pragniesz mojej śmierci. - poczuł dziwną gulę w gardle, ale natychmiast ją przełknął, zagryzając wewnętrzną stronę policzka w chwilowej przerwie od mówienia. - Potrafiłbym się od niego całkowicie uwolnić, gdybyście nie wyrżnęli w pień polskiej inteligencji. Komu mam teraz wperswadować, że należy się jawnie przeciwstawić? Rosyjskim wtykom w rządzie czy może przewodniczącym partii, którzy gryzą się jak pies z kotem? - zorientował się, że zbyt bardzo się uzewnętrznił. Wziął kołdrę z ziemi, owinął się i położył na samym skraju łóżka, wbijając rozeźlony wzrok w ścianę.

- A ty z Ludem faktycznie rozmawiasz! Jakbym z nim chociaż mieszkał - to drugie dodał ciszej. Widział zmianę, jaka w nim zachodziła i wcale nie zamierzał jej powstrzymywać. Chciał wręcz podsycić ogień.
- Dla zwykłego człowieka było to lata świetlne temu, otrząśnij się wreszcie. Miałeś wystarczająco dużo czasu, aby naprawić sytuację, jednakże nic z tym nie zrobiłeś. Społeczeństwo jest jak dziecko, które bawi się zabawką nie przeznaczoną dla jego wieku. Trzeba wiedzieć, kiedy mu ją zabrać i pokazać, jak ma jej używać, aby się nie pokaleczyło. Ale po co, lepiej odsunąć się na bok, twierdząc, że to ty żyjesz dla nich, a nie oni dla ciebie. Choć od tego tam jesteś, żeby im pomagać - gotowało się w nim jeszcze sporo, co mógłby mu zarzucić, lecz Feliks obrócił się do niego plecami. Najwyższa pora, aby ktoś mu w końcu dobitnie uświadomił, że coraz prędzej się stacza. Pomyśleć, pod czyim obywatelstwem żyją moi dawni ludzie i ich potomkowie. Jakby nie robiły tego media i rząd...

Położył kołdrę na głowie, aby zasłonić palce, wplatające się z rozpaczą we włosy. Doskonale wiedział, co myślały o nim inne państwa, co mógł robić źle. Ale duma w życiu nie pozwoliłaby mu działać tak, jak ktoś mu radził. W końcu jest Polakiem - on to zrobi sam. Pokaleczy się, doprowadzi do stanu nieużywalności, ale pozbiera się i sobie poradzi bez pomocy kogokolwiek.
- Pierdol się, Prusaczku. Radzisz mi, jak mam rządzić państwem, a sam tego nie potrafisz. Ty umiesz tylko niszczyć i zabijać. - Westchnął cichutko - nie będziesz mi mówił, co mam robić we własnym kraju.

- Byłem potęgą. O rządzeniu państwem wiem zdecydowanie więcej niż ty, Poluś - prychnął pogardliwie. - Wręcz nie wiesz, na jakim jesteś dnie, skoro twój własny wróg mówi ci, co powinieneś zrobić, żebyś nie skończył jak Jugosławia. Czy nawet ja...
Ściągnął z niego kołdrę na tyle co by się przykryć oraz ułożył na przeciwległym końcu łóżka. Zamknął oczy, przecież nie będzie sobie bez sensu strzępił na Polena języka. Wsłuchał się w miarowe tykanie zegara, którego lokalizacji nie był jeszcze w stanie ustalić.

- Idioto, ja też byłem. To dlatego tak bardzo chcieliście mnie zniszczyć. Już nie pamiętasz? - warknął, nie poruszając się ani o milimetr, nawet gdy Prusak przyciągnął sobie kołdrę. On też wyczaił tykanie zegara, ale oprócz niego wsłuchiwał się w oddech Gilberta. Był wkurzony. Nieziemsko wkurzony, ale próbował to jakoś powstrzymać. Zauważył, że mimo zakończenia nieprzyjemnej wymiany zdań złość w nim nie opadała - wręcz przeciwnie. Już prawie ledwo łapał przez nią oddech i miał trudności z usiedzeniem w miejscu. W końcu zerwał się i wyszedł, trzaskając drzwiami.

- Byłeś tylko dlatego, że wspomógł cię Litwa.
Leżał tak, myśląc o wszystkim i o niczym. Oddychał spokojnie, wzdychając sobie czasami, jak to miał w zwyczaju, kiedy sen nie nadchodził.
Wtem poczuł szarpnięcie kołdry ze strony Łukasiewicza, a następnie trzaśnięcie drzwiami. Obrócił się powoli na drugą stronę, korzystając z barku jego obecności. Rozwalił się wygodniej na swojej połowie, układając w dziwną pozę, w której miał zamiar zasnąć. Tak też się stało.

Z kurwikami w oczach wszedł do biblioteki, znowu trzaskając drzwiami. Tak na wyładowanie się. Podszedł do stoliczka i zrzucił z niego kilka pustych kartek, które rozsypały się wokół złego Feliksa. Porzucał się jeszcze chwilę w te i wewtę, gdy poszedł do kuchni. Postanowił posprzątać ten cały bałagan - nic tak mu nie pomagało jak praca, aby się uspokoić. Wrzucił naczynia i urządzenia kuchenne do zlewu i obok niego, po czym zaczął wszystko ogarniać. Gdy skończył kuchnia wręcz błyszczała, ale on nadal czuł gniew. Sprzątając łazienkę zasnął jakoś, oparty o wannę. I tak zastał go ranek.

Gilbert miał dosyć twardy sen, lecz podobno niespokojny, gdyż rzucał się z boku na bok. Sam zainteresowany jednak tego nie odczuwał, a wręcz nie zauważał, gdyby nie zawsze skopane prześcieradło. Teraz nie było inaczej.
Obudził się wypoczęty. To chyba za sprawą naprawdę wygodnego łóżka, w którym przyszło mu nie z własnej woli nocować. Ah, ten przyjaciel Francis.
Promienie słońca przebijające się przez przeźroczystą zasłonę w końcu dosięgły pruskiej twarzy i choć nie spał, zaczęły go drażnić. Przekręcił się więc na drugi bok, zauważając, że łóżko jest puste. Wątpił w to, aby Feliks wrócił tu po wczorajszej wymianie zdań. Wzruszył obojętnie ramionami.
Przeciągnął się należycie oraz usiadł spoglądając dookoła, ale nie zauważył zegara. Cóż, ma czas, aby go odnaleźć. Spokojnie wstał z łóżka; szurając stopami udał się do łazienki, gdzie zastał śpiącego Feliksa.
Uniósł brwi i szturchnął go stopą.
- Obudź się.