Dom Francji

Było już po wszystkim, a Scott czuł się naprawdę wspaniale, nawet pomimo faktu, że nagle wzięła go ogromna senność. Nie przejmował się tym, w jaki sposób Francuz skończył, bo spodziewał się, że i tak zaciągnie go pod prysznic prędzej czy później. Oby później.
Przycisnął go do siebie, a następnie przekręcił na bok. Oczywiście Scott był od strony oparcia, jeśli ktoś miałby spadać z kanapy, to Francis. Wziął ostatnie kilka głębszych wdechów i odetchnął.
- Great. - Mruknął i nawet cmoknął przyjaciela w czoło. Zasłużył. - A teraz śpijmy.
Scottie mógł spać tak, jak leżał. Zdawał sobie sprawę z tego, że szybko by zmarzł bez chociażby kocyka, ale nie przeszkadzało mu to za bardzo. Przycisnął do siebie Francję mocniej i wsadził nos w jego włosy.

Po wszystkim także Francis czuł się nieziemsko dobrze. Teraz nareszcie mógł tak naprawdę poczuć bliskość Scotta, kiedy ten trzymał go w swoich objęciach. To była chwila, która bez wątpienia miała w sobie niezwykłą moc. Ten czar... Tak, ulubiony rodzaj magii Francuza.
Jedyne co mu nie do końca odpowiadało to, że Scottie zajął najbezpieczniejsze miejsce a jego trzymał z daleka od oparcia. Mocniej oplótł go więc ramionami, żeby czasem nie spaść.
-Chcesz tutaj spać?- Zdziwił się, ale w głębi serca od razu przystał na ten pomysł. Był zmęczony a przy nim leżał Scott. Mógł w nieskończoność przeżywać te magiczne chwile patrząc na niego. Cóż więcej było mu do szczęścia potrzebne?
-Jeśli chcesz to pójdę po jakiś koc ale rano pewnie nie będziesz czuł się zbyt wypoczęty.- To był prawda. Kanapa, chociaż niewiarygodnie wygodna i stworzona do przesiadywania na niej godzinami, to do spania jednak się nie nadawała. Do takich rzeczy służy łóżko, którego wygody nie zdążył jeszcze zaprezentować Scottowi. Do tego wszystkiego dochodził jeszcze fakt, że bardzo nie chciał się teraz od niego oddalać. To oznaczałoby dobrowolne pożegnanie z uczuciem błogości.

Scottie mruknął coś niewyraźnie i westchnął. Oddech już miał spokojny i głęboki, jak we śnie. Nie było mu wiele potrzeba, by zasnąć. Było na razie w miarę ciepło i w miarę wygodnie, do tego miał się do kogo przytulić. Czy czegoś więcej było potrzeba? Nie jemu.
Zacisnął ramiona mocniej na Francuzie dając mu do zrozumienia, że nigdzie go nie puści. Pośrednio można było też wnioskować, że nie da mu spaść, a jeśli już, to poleci razem z nim. Sam Scottie pewnie by wiedział, że tego najlepiej uniknąć, bo jest raczej postawnym mężczyzną i Francis mógłby odczuć to co najmniej boleśnie.
To był koniec tego dnia dla Scotta.

Francis nie miał zbyt wielkiego wyboru. Właściwie wcale go nie miał, ale nie rozpaczał z tego powodu. Wprost przeciwnie. To było mu bardzo na rękę. Porzucił pomysł oderwania się od Scotta, w celu znalezienia czegoś do przykrycia. Było mu tak przyjemnie, że kilka minut później oddychał już miarowo, wtulony w ciepłe ciało Szkota. Pewnie zmęczenie też zrobiło swoje, ale chyba w tej chwili nigdzie nie byłoby mu lepiej.

Rano pierwsze promienie słońca wlewały leniwie do pokoju, więc musiało być jeszcze wcześniej. Francis obudził się jednak. Nie było to nic dziwnego. Dlatego, ze Francuz miał już w zwyczaju wczesne pobudki. Trudno określić czy zbudziły go promienie słońca, czy chłód. W końcu mógł zmarznąć przez całą noc bez okrycia. Cóż, mogło mu być zimno ale na duszy zrobiło się ciepło, kiedy zobaczył przy sobie Scotta. Wyglądało na to, że przez te wszystkie godziny spali w swoich objęciach nie zmieniając widocznie pozycji, skoro nikt nie spadł. To było takie romantyczne, że Francuz nie mógł powstrzymać się od westchnienia na widok twarz śpiącego kochanka, tuż przy nim.
-Mon amour...- Wyszeptał i pocałował go, a raczej leciutko usnął wargami jego czoło. Spróbował wyplątać się z objęć Scotta. Miał nadzieje, że go przy tym nie obudzi. Wtedy mógłby przygotować prawdziwe, francuskie śniadanie, ale Francis musiał mieć czas żeby wyjść po świeże pieczywo i przygotować wszystko tak jak należy.

Scottie nie był rannym ptaszkiem. Uważał, że od czwartej rano do południa, a może i dalej, to pora najlepsza na sen. Do czwartej można było świętować, cokolwiek do świętowania było, a od dwunastej powoli leczyć kaca i wracać do życia, czy też zwykłego egzystowania w oczekiwaniu na kolejną okazję do picia.
Dlatego też odmawiał otwarcia oczu, nawet jeśli Francis już wstał. Trzeba było się postarać, żeby wyrwać Scotta ze snu, więc drobne kręcenie się Francuza i próby zwrócenia sobie wolności nie zrobiły na nim żadnego wrażenia i spał po prostu dalej. Nawet zdało się bez kocyka, bo od tyłu grzało oparcie kanapy, a od przodu Francis. Scottie, przyzwyczajony do zimniejszych temperatur i raczej trudniejszych warunków, zdążył się nawet trochę spocić. Chrapał dalej.

Bardzo ostrożnie wyplątał się z objęć Scotta i wstał. Przejechał dłonią po chłodnym ramieniu, które przez całą noc było odkryte. Tak samo jak jego bok i tył. Skrzywił się lekko i natychmiast rozejrzał po pokoju, w poszukiwaniu czegoś do przykrycia. Podszedł do komody, wysunął szufladę i wyjął z niej ciepły, biały koc w irysy. Wyprostował się i już miał zamiar się nim owinąć, kiedy przypomniał sobie o całkiem nagim Szkocie, który teraz spał samotnie na jego kanapie. Sumienie go tknęło i chwilę później koc okrywał już ciało przyjaciela, zamiast otulać jego własne. Sam Francis postanowił wziąć prysznic i udać się jak najszybciej do pobliskiego sklepiku po świeże pieczywo i inne składniki niezbędne do przygotowania śniadania. Zaciągnął zasłony aby słońce nie obudziło Scotta i przystąpił do realizacji swojego planu. Dobre pół godziny spędził w samej łazience a to był dopiero początek. Kiedy już się odświeżył i zadbał o siebie, był gotowy do wyjścia. Zanim zniknął z domu zajrzał jeszcze do salonu. Uśmiechnął się do siebie, widząc, że Scottie nadal spał jak zabity. Zostawił go więc i wyszedł po zakupy.
W sklepie zagadał się jeszcze z bardzo miłą i pękną ekspedientką. Kiedy wracał słońce świeciło już zdecydowanie odważniej. To dało mu do myślenie, więc przyspieszył kroku by czasem nie okazało się, że zastanie pusty dom, bo kompletnie zapomniał zostawić mu karteczki z wiadomością o tym, gdzie wyszedł.
-Scottie?- Zaniepokojony wizją, którą sam sobie stworzył od progu chciał się upewnić czy Scott nadal był na swoim miejscu. O tym, że nie wyjechał był już przekonany, widząc jego samochód pod domem. Nie zdążył się jeszcze rozebrać ani zanieść zakupów do kuchni. Postanowił najpierw zajrzeć do salonu.

Nowe otoczenie nie sprzyjało wysypianiu się. Krótko po tym, jak Francis wyszedł, Scottie otworzył oczy po raz pierwszy tego ranka. Z początku trochę zdziwiło go, że nie jest na swojej własnej kanapie, ale szybko przypomniał sobie, gdzie jest i co miało miejsce. Przeciągnął się i rozłożył wygodniej, wzdychając i nakrywając się kocykiem niemal na głowę. Był taki przyjemnie ciepły i miły w dotyku!
Uśmiechnął się sam do siebie, gdy wtulił nos w swoje własne ramię, ułożone pod głową. Być może trochę żałował tego, co się stało, ale na pewno nie mógł powiedzieć, że jest niezadowolony. Dodatkowo na kanapie samemu było wygodniej. Uznał, że Francuz musiał pójść do łóżka tuż po tym, jak Scott zasnął, dlatego nie ma go przy nim. Nie, żeby specjalnie mu to przeszkadzało tak rano, gdy sam już nie wiedział, czy sen ponownie nadejdzie, czy nie.
Sen nie nadszedł przez dobre piętnaście minut, a Scottie poczuł się niezręcznie zupełnie nago, nawet jeśli miał kocyk. Zdarzało się, że sypiał w domu w ten sposób, ale teraz nie był przecież u siebie. Usiadł na kanapie, przetarł twarz i w pierwszym odruchu sięgnął po swoją własną bieliznę, wciąż leżącą przy łóżku. Z zakrytą Małą Nessie i kocem na ramionach mógł ruszyć na poszukiwanie przyjaciela. Do sypialni jednak nie dotarł, bo na drodze stanął mu stół, a na nim resztki wczorajszej tarty. Nikt o zdrowych zmysłach nie przeszedłby obojętnie obok ciasta, nawet wczorajszego i zeschłego przez noc, gdy wiadomo, że może zostać wyrzucone, nawet jeśli jest jeszcze zupełnie dobre! Scottie, nie zważając na fakt, że nie wypada, zabrał się za ciasto rękoma. Francis nie widział, więc nie mogło go zaboleć.
A przynajmniej Scottiemu tak się wydawało. Obrócił się na dźwięk swojego imienia akurat wkładając do ust upaćkaną w bitej śmietanie truskawkę. Dłonie też miał już całe ubrudzone.
- Hello. - Przywitał się grzecznie i nawet uśmiechnął. - To nie śpisz już...?

Widząc jak Scottie wcina wczorajsze ciasto brakło mu słów. Gdyby jeszcze jadł je kulturalnie to Francis byłby w stanie to przeboleć ale niestety, nie było tak.
-Mon dieu! Non, nie śpię.- Odłożył papierową torbę z zakupami i natychmiast do niego podbiegł, zabierając mu sprzed nosa talerz z wczorajszym ciastem. Zostawił tylko tyle, co przyjaciel miał w rękach. Nie będzie mu przecież z gardła wydzierał.
-Byłem w sklepie ale widzę, że nie zmartwiłeś się za bardzo moją nieobecnością.- Przy okazji pozbierał wszystkie talerze. Miał w planach zrobić to, kiedy wróci, ale nie udało się.
-Scottie! Jesteś cały brudny i po co właściwie jesz to ciasto skoro za chwilę będzie śniadanie? Poza tym ono całą noc stało na wierzchu. Jeszcze się pochorujesz.- Pokręcił głową zrezygnowany. Wątpił czy uda mu się do niego dotrzeć. Poza tym widok Szkota upaćkanego bitą śmietaną załamał go do tego stopnia, że odechciało mu się go dalej przekonywać dlaczego zrobił źle.
-Ach, idź się po prostu umyj a później pomożesz mi w kuchni, oui? Jak przyjdziesz to znajdę dla ciebie jakieś zajęcie.- Machnął ręką i udał się do kuchni zostawiając Scotta z jego miłością do słodkości.
W kuchni natychmiast zajął się pozbyciem ciasta, które, jego zdaniem, nie nadawało się już do spożycia. Włożył brudne naczynia do zlewu i postanowił na razie ich nie myć. Miał idealne zadanie dla Scotta. Nie musiał się przynajmniej martwić o bezpieczeństwo swoje i domu. Zdjął płaszcz i przewiesił go przez oparcie krzesła. Wrócił po torbę z zakupami, które zaraz rozpakował, zaczynając od bagietki, na powidłach kończąc.

- N-nie, zostaw!
Skąd on wiedział, że to się tak skończy? Wyciągnął tęsknie dłoń za utraconym ciastem, jego jednak nic nie mogło mu wrócić. Tak samo jak resztek mięsa, pozostawionych na talerzu "na gorsze czasy", a w tak bestialski sposób mu odebranych. Zlizał resztę bitej śmietany z palców.
- Zostaw mi to... - Ni to jęknął, ni to bruknął, niezadowolony z przebiegu zdarzeń. Poczuł się wręcz dogłębnie zraniony. - Ja do śniadania zgłodnieję. - W końcu całą noc nic nie jadł, a żołądek miał cholernie pojemny, a do tego wytrzymały przy brytyjskiej kuchni. - Toż nic mi nie będzie...
Złapał za rogi kocyka, nie bacząc na to, że może trochę go pobrudzić. Miał pelerynę, niemal jak Superman! Powędrował za Francisem do kuchni.
- Francis... no i czemu żeś zmarnował dobre ciasto! - Zaczął lamentować, bo w swej oszczędności nie mógł przeżyć takiej straty. - Mogłeś zostawić na po śniadaniu...
Mógł iść umyć się od razu, ale nic nie stało na przeszkodzie, by trochę moment kąpieli odłożyć w czasie.

Nie wierzył, że Scottie z tą swoją rozpaczą za wczorajszym ciastem przyszedł za nim aż do kuchni. Wywrócił oczami.
-Mon dieu! Daj już spokój.- Odwrócił się od blatu mebli, na który właśnie skończył wykładać zakupy i zgniatając papierową torbę spojrzał na Szkota z litością.
-Jeśli ci tak bardzo zależy to po śniadaniu możemy zrobić drugie ciasto. Jak zostaniesz dłużej to zjemy je wspólnie. Chyba, że nie masz czasu, to zapakuję ci je do domu.- Szczerze mówić wolałby żeby Scottie został. Mimo, że czasem zachowywał się zupełnie jak dziecko, to jakimś cudem Francis czuł się bardzo dobrze w jego towarzystwie.
-Oui, zgłodniejesz.- Pokręcił głową z niedowierzaniem.- Śniadanie będzie za chwilę.
Wyrzucił torbę do śmieci i zajął się wyciąganiem czystych talerzy z szafek. Obejrzał się za siebie, aby upewnić się czy czasami Scottie nie zmądrzał i go nie posłuchał. Cóż, westchnął tylko.
-Mon amour, łazienka się o ciebie upomina. Chyba, że nie chcesz śniadania.- Rzucił przez ramie, nie zdając sobie sprawy z tego, że utrata deseru mogła tak podłamać Szkota. Nie myślał, że jest aż taki wrażliwy na punkcie jedzenia.

Dla Scotta to było coś więcej, niż zwykłe ciasto. Ciasto równało się poszanowaniu dla pracy i ceny składników, a wyrzucenie go było po prostu nie do pomyślenia. Straty materiałowe, nakład pracy... a Scottie przecież chciał to spożytkować.
Nie było jednak ładnie wykłócać się w nie swoim domu o nie swoje rzeczy. Z bólem serca patrzył, jak Francis nic nie robi sobie z jego cierpienia.
- Mam czas, mam mnóstwo czasu. - Westchnął głęboko, aż spod przepony, by wyrazić w tym westchnieniu cały swój żal. A poza tym, nie spieszyło mu się do powrotu do domu. - I jeszcze mnie szantażuje...
To ostatnie powiedział ciszej, do siebie. Zrzucił z ramion kocyk, odkładając go w nieładzie na krzesło, i w samej bieliźnie ruszył do łazienki, skoro prysznic go wzywał. Był u Francisa i sam nie płacił za wodę i kosmetyki, więc mógł wymoczyć się za wszystkie czasy.