Medieval Days

Zaskoczyło go to. Różowiejąc przy tym niezwykle przyjął jej przytulenie sam obejmując ją i głaszcząc spokojnie. Miał nadzieję, że nie usłyszy, jak bardzo bije mu serce. A z resztą, niech nawet usłyszy. Teraz nie liczyło się za wiele. Rod ostrożnie podniósł jej główkę, był wyższy od niej. Schylił się delikatnie i, bez żadnego pytania, dotknął jej ust własnymi wargami, przymykając oczy. Cudownie, tak! Tego właśnie chciał. Najdelikatniej i najczulej, jak tylko umiał, całował jej słodkie usta, rozkoszując się każdym ułamkiem sekundy...

Nagle cały świat przestał mieć znaczenie, nawet cicho grająca muzyka brzmiała jakby z oddali. W tej chwili liczył się tylko Rod, ona i to, że się całowali. Nic nie mogłoby teraz przerwać tej magii. Maria była ogromnie zarumieniona, jednak w ogóle nie zwracała na to uwagi. Jest cudownie- pomyślała, mrużąc delikatnie oczy.

Położył jej dłoń na głowie. Drugą ponownie ją objął, chwytając w pasie. W nim coś pękło, lód jego serca stopniał całkowicie. Rod czasem myślał, że juz na zawsze będzie zmuszony w sobie tłumić czucia, ze z tak spapraną opinią publiczną już nikt nigdy go nie zechce. A tu proszę... Nie mogli sie całować jednak w nieskończonośc, on musiał w końcu oderwać sie, by zaczerpnąć tchu
- Mario... - wyszeptał tylko, niepewny, czy mówi do niej, czy to modlitwa do matki Boskiej. Położył swe czoło na jej ramieniu, tuląc się. choć był od niej nieco wyższy... na ta chwilę było mu wszystko jedno...

- Si? - zapytała równie cicho, uspokajając trochę oddech. Zawsze, kiedy ktoś kładł dłoń na jej głowie, wewnątrz umysłu zapalała się mała czerwona lampka: loczek. Na szczęście jednak przynajmniej w tej chwili wyglądało na to, że nie ma się czego obawiać.
- Wiesz, że bardzo ładnie wyglądasz w delikatnym świetle świec? Zupełnie inaczej niż przy żarówkach albo słońcu...

Spojrzał na nią rozmarzenie.
- Ty zaś prezentujesz sie, jak jakieś niespotykane zjawisko... - położył dłoń na jej policzku - Tak piękne i tak rzadkie... Z głosem wabiącym wszystkich wokoło...
Spoglądał na nią niezwykle, jakby ktos go zaczarował. Ucałował ją znów, ale na krótko.
- b[]Boję sie jednak, ze twoi bracia mnie zjedzą, jak się dowiedzą, że miedzy nami... [/b] - nie dokończył, bo... nie wiedział. Odwrócił tylko spojrzeie, chyba za daleko sie posunął. Nie wiedział, czy ona nawet chce byc z nim, taka deklaracja, to samobójstwo...

- Grazie mille. Jeszcze chyba nigdy nie usłyszałam takich słów o moim głosie - zachichotała cicho, kiedy usłyszała drugie zdanie.
- Zjeść nawet nie będą próbowali, przecież to nie kanibale. Oni po prostu martwią się trochę o mnie, ponieważ jestem ich siostrą i dlatego chcą mnie przed wszystkim chronić, ale jestem pewna, że od razu nas zaakceptują, kiedy tylko nas zobaczą i się o tym dowiedzą. Bo chyba ty też, prawda? Nie będę jedyną stroną, która będzie powtarzać 'Ti amo', przynajmniej taką mam nadzieję... - o tak, właśnie to powiedziała. Teraz czekała już tylko na odpowiedź Roda, czy ten wieczór zakończy się dla niej bardzo szczęśliwie, czy też nie.

- Nie będziesz... - chwycił ja za obie dłonie, spogladając jej żywo w oczy - Gdyż moje serce płonie do Ciebie, niczym pochodnia. Nie wiem nawet, kiedy ta magiczna granica została przekroczona. Ale wiem, że nie mam osoby, którą darzyłbym większą wartością nad Ciebie, Mario...
Słowa same płynęły mu z ust, tak jak powstaje wiersz. Gdzieś z jego duszy wyłaniały sięte wszystkie słowa, a usta jedynie je powtarzały. Oto miał przed sobą obraz kobiety, w której zakochał sie bez pamięci...

- Tak się cieszę! Nawet nie wiesz jak bardzo, naprawdę - słuchała go, nawet na chwilę nie przestając się uśmiechać. Takich słów mogłaby słuchać naprawdę długo, zanim pomyślałaby o jakimś innym temacie do rozmowy. Jak to jest, że kiedy czyta się tego typu dialogi w książkach, albo słucha ich w filmach, ma się w pewnym momencie wrażenie przesady, a tutaj słowa te wydawały się tak naturalne, idealnie pasujące do całej sytuacji.
Księżyc zdawał się zaglądać delikatnie przez okno, podgląjąc z zaciekawieniem Roda i ją.
Całe to stanie, tańczenie i inne rzeczy były naprawdę cudowne, jednak teraz Maria najchętniej by poprostu usiadła i nabrała trochę sił, jednak nic o tym nie wspomniała.

- Wiem. Widzę twój blask w twych pięknych oczętach... - Spoglądał w jej oczy cały czas. Widział tylko ja skąpaną w blasku świec, jakby cały inny świat się zatracił.
Chwycił ją jedna dłonia za plecy i znów ucałował, delikatnie wyginajac do tyłu. Zachwiał sie jednak i wrocił o poprzedniej postawy
- Aj aj... Moze siadźmy, bo zaraz sie wywrócimy oboje...- uśmiechnął sie nieco ironicznie z samego siebie. Czemu ironia psuje mu nawet tak ważne chwile?

- Chętnie - uśmiechnęła się do niego i usiadła spokojnie na kanapie, czekając aż on będzie tuż obok. Delikatnie poprawiła rąbek sukienki, który nie wiedzieć kiedy trochę się podwinął. - Cieszę się, że jesteś tu ze mną... - wyszeptała, przyglądając się usilnie swoim dłoniom. To wszystko było takie dziwne, ale i takie miłe. Najpierw zwiedzanie, potem kolacja, tańce, wszystko ogólnie. Mam nadzieję, że jutrzejszy dzień będzie jeszcze lepszy niż dzisiejszy. O ile to jeszcze jest możliwe... myślała, uśmiechając się delikatnie

Usiadł sobie koło niej, spoglądając na nią. Ze szczęścia zaraz uleci w przestworza, tak, tego pragnął. Chciał, by odwzajemniła to uczucie, którym on ją obdarzył. Stało się.
- Cieszę się, że mogę Ci towarzyszyć w ten piękny wieczór - odparł również bardzo cicho. - Nie bój się mnie... - po tych słowach jednym palcem przekręcił jej bródkę tak, by móc widzieć jej twarz - Uwielbiam twe oczy, Mario. I twój głos, jakbym skowronka słyszał... - tylko tyle mógł na razie z siebie wydusić. Nie wiedział, na ile moze sobie pozwolić, jak zareaguje na poszczególne słowo panna Vargas. Spoglądał tylko w jej ślepka z wielkim zainteresowaniem.

Ogromnie się zarumieniła, kiedy na niego spojrzała i usłyszała tak miłe słowa. Magia jak u Kopciuszka na balu, z tą różnicą, że tamten czar mijał wraz z północą, a ten będzie trwał długo, oby jak najdłużej, najlepiej na zawsze. W pewnym momencie Maria delikatnie położyła głowę na ramieniu Roda i w ten sposób rozmawiała z nim przez jakiś czas.
- Nie boję się Ciebie, nie mogłabym... - uśmiechnęła się delikatnie. Emocje z całego dnia, a teraz taka cisza i spokój, spowodowały, że Marii zachciało się trochę spać, jednakże nie chciała teraz iść do swojego pokoju, więc sidziała sobie tylko spokojnie na kanapie.

Uśmiechnął się spokojnie, gdy położyła swą glowę na jego ramieniu. Jedną ręką ją objął, a drugą zaczał ją głaskać. Tak, by nalazła ukojenie w jego ramionach.
- Cieszę się. Nie zniósłbym, gdybyś sie mnie bała... - wyszeptał jej do uszka.
Uczucia te mógł równie dobrze skumulować na papier ale nie, nie teraz. Potem. Później. Teraz liczyła sie tylko Ona, tylko to, że są razem. Noc jeszcze młoda i Rod ani o spaniu nie pomyślał. Ale przecież... Maria mogła chodzić spać wcześnie...
- Mam nadzieję, że nie uśniesz mi tu tylko, piękna damo... - ]zażartwał sobie i pocałował ja w głowkę.

Uśmiechała się delikatnie, gdy Rod ją głaskał. To było naprawdę przyjemnie uczucie, którego nie chciała przerywać.
- Raczej nie usnę, przynajmniej na razie... A masz może plany, co moglibyśmy teraz zrobić, czy też będziemy tak sobie spokojnie siedzieć? Cokolwiek zaproponujesz, na pewno się zgodzę

Spojrzał na nią z nieskrywanym ubawieniem
- Już, tak szybko oddajesz mi pełnię władzy? - uśmiechnął się żartobliwie. Pomysłu nei miał anni jednego, wiec musiał chwilke posiedzieć i pomyśleć. - Jeśli chcesz możemy posiedzieć i popatrzeć w gwiazdy, szukając tych najpiękniejszych... Możemy też wrócić do tańca, jeśli tylko masz na to ochotę...
Jemu było naprawdę wszo jedno, trochę go nosiła energia, ale mógł ją rownie dobrze przelać na ustawiczne myślenie o Wielkich Rzeczach, zachowując przy tym pełnie spokoju. Decyzja należała do dziewczyny już...

Zachichotała na jego słowa.
- Nie na długo. Jutro to znowu ja będę decydować, gdzie pójdziemy, jakie atrakcje zobaczymy. A nawet gdybyś miał w pełni rządzić, jestem pewna, że nie ucierpiałabym na tym szczególnie. Nie włączaj tylko moich terenów do jakiegoś innego państwa, a raczej nie będę narzekać - powiedziała zadowolona.

- Gwiazdy... Chętnie na nie popatrzę - skinęła delikatnie głową a następnie spojrzała w kierunku okna. - Na szczęście jest bezchmurne niebo, więc nie będzie z tym problemu.

- Hmm... Zostajemy tutaj, czy wychodzimy na zewnątrz popatrzeć? - on miał przy każdej posiadłości dużo wolnej przestrzeni i zawsze mógł wyjść i spojrzeć. Nie wiedział jednak, jak to wygląda u San. Moze też jej byc zimno i nie chciałaby wychodzić... On na chłod nie narzekał, ale ta dama tu zdawała sie byc nawykła do ciepła. Nie chciał jej do niczego zmuszać...
- A co do decyzji... Gospodyni rządzi we własnym domu, nie śmiałbym sie mieszać - po tych słowach ucałował ja w policzek. Ale gdyby zaczęła sie rządzić u niego w Austrii... - Nie widze jak na razie potrzeby włączania tego uroczego miejsca w inny kraj...

-Możemy wyjść, tylko poczekaj, wezmę sweter, bo trochę chłodno się zrobiło na zewnatrz, dobrze? Cieszę się, że tak mówisz. Dużo ludzi uważa niestety, że fakt iż moje państwo nie jest ogromne oznacza, że nie mam już możliwości do decydowania o czymś... - podniosła się i pobiegła do sypialni, gdzie wyjęła z szafki bardzo ciepły, kremowy sweter. Zamiast od razu wrócić do salonu, stała tak sobie chwilę i przytulała do siebie ubranie.

Przymknął oczy do połowy, widząc jej radość. Nawykły do chłodu on nie potrzebował niczego, przeszedł sobie jedynie pod drzwi wyjściowe, czekając na, zapewne strojącą sie Sani. On również był typem eleganta, zastanawiającego sie często, co włożyć, ale to było nic w porównaniu do tego, ile czasu kobiety spędzają przed lustrem... Rod wiele razy się zastanawiał, czy to aby na pewno jest dążenie do perfekcji, czy to juz nie podpada pod... samouwielbienie? Eh, nigdy kobiet nie zrozumie...

"Nie będę przecież tak tu stała, kiedy powinnam być z gościem" powiedziała cicho do siebie, założyła sweter i poszła spokojnie do drzwi, uśmiechając się delikatnie.
- Bardzo lubię go nosić... Jest taki miękki i ciepły... - obróciła się w miejscu, by pochwalić się ciuchem. - Dostałam go rok temu na urodziny od braciszka! - zaśmiała się, przypominając sobie tamten dzień.
Kiedy tylko wyszła przed dom i spojrzała w niebo, od razu westchnęła cicho. -Jak pięknie...

- Uroczo ci w nim... - stwierdził tylko i wyszedł za nią - Noc znów nas zaszczyca tysiącem światełek... - wyszeptał zachwycony. Wielokrotnie wpatrywał się w nie, szukając inspiracji, grając dla nich melodie...
- Mówi się, że gwiazdy są oczyma duchów. Spoglądają one na nas, ciekawi życia żywych... Może to i prawda? Jednak.. kim w takim razie jest Ksieżyc? - zadawał pytania i snuł takie rozmyślania bardzo często, w większości przypadków nieświadomie...

Objęła się rękoma, przyglądając się jednocześnie gwiazdom. Były naprawdę bardzo ładne, pełne kryjących się w nich tajemnic.
- Ja zaś słyszałam, że gwiazdy są pewnym pośrednikiem między rozdzielonymi z różnych powodów ludźmi. Pomagaja przekazać te najważniejsze wiadomości, mówiące o uczuciach, o tęsknocie... Dodatkowo jeśli człowiek nie wie, co zrobić, zagubił się gdzieś, może pytać gwiazd, a one mu pomogą... Księżyc to król nocy, włada gwiazdami i wysłuchuje próśb ludzi, przynajmniej ja tak myślę... - mówiła cicho, wdychając przyjemne, chłodne powietrze.

Skoro to ona go przytuliła, to on sie tylko wtulił grzecznie. Choć był wyższy od niej, więc położył własną głowę na jej włoskach. Wysłuchał jej rozmyślań i sam sie nad nimi zastanowił.
- Wielokroć mówi się, że jeśli dwóch bliskich sobie ludzi patrzy tej samej nocy w niebo, to można poczuć, jakby ta osoba, za którą tęsknimy była tuż obok. To jakby... lekarstwo na dzielące ich kilometry... A Ksieżyc... dla mnie jest okiem samej Nocy. Okiem czystej tajemnicy, która nas obserwuje i szykuje nam niespodzianki życia... Może i te niespodzianki są odpowiedziami na ludzkie pragnienia? - podał na srebrnej tacy jej swoje zdanie, dajac jej możliwosć zrobienia z tymi hipotezami co tylko chce... Zdegradować je... Oprawić w złotą ramę...To od niej zależy.

- Więc może i my powinniśmy znaleźć dla siebie taką gwiazdę? Wtedy znacznie łatwiej będzie mi znieść jakąkolwiek rozłąkę... - westchnęła cicho, spoglądając to w niebo, to w oczy Roda. - A może lepiej poprosić Księżyc, aby to on był pośrednikiem? Skoro ma najwięcej mocy, może i byłby w stanie pomóc... Mówiła ledwie słyszalnym głosem, tak naprawdę niby pytała, ale nie oczekiwała odpowiedzi, bowiem pomimo zachowania Roda, jego przemyśleń, nie miała stu procentowej pewności, czy taki pomysł wyda się mu się odpowiedni.

Ucałował ja tylko w główkę za te przemyślenia.
- Można, choć nie wiem, czy sam Księżyc się posłucha. Ale na pewno przekaże mi blask twoich pięknych oczu, jeśli tylko spojrzymy na niego jednocześnie... - przytulił ją, co by nie zmarzła na dworze i spojrzał znów w króla Nocy. Jego oczy błyszczały, gdy tylko przyglądał się srebrnej tarczy Luny. Wtem go zmuliło i zmuszony był ziewnąć.
- Wybacz... Miałem długą podróż... - odparł, przysłaniając ziewnięcie ręka, a następnie potarłszy oko.