Medieval Days

Jak zwykle na koniec lipca, tak i teraz w niewielkim państwie, zewsząd otoczonym włoskimi ziemiami, kończono ostatnie przygotowania do jednej z najważniejszych imprez w ciągu roku: Medieval Days. Akrobaci i inni artyści po raz setny sprawdzali, czy aby na pewno wszystko, na przykład stroje, jest już przygotowane, rycerze doczyszczali i sprawdzali stan swoich mieczy, a najwięksi meteorolodzy kończyli kasować tysięczne wiadomości z błaganiem o cudowną pogodę przez następne dni. Tak jak co roku, te szczególne dni musiały minąć w cudownej atmosferze i w idealnym nawiązaniu do czasów średniowiecza.

Maria nerwowo poprawiała wstążkę, która nie chciała utrzymać się prosto na jej kitce, tylko non-stop się przekrzywiała. Może i w zwykły dzień to by jej nie przeszkadzało, jednakże teraz wszystko musiało być perfekcyjne i nie chodziło tu tylko o to, że niebawem rozpoczynają się obchody Medieval Days, ale i również, a może przede wszystkim o to, że w tym roku na te dni będzie miała gościa! W główce dziewczyny co chwila pojawiały się myśli, że chyba zwariowała, kiedy zgodziła się na te odwiedziny, a do tego odwiedziny w taki czas, kiedy ma najwięcej pracy! Toż tam był większy chaos, niż w fabryce Świętego Mikołaja przed Gwiazdką! No nic, jak wiadomo, nie ma takiej sprawy, z jaką San miałaby sobie nie poradzić! Z takim oto postanowieniem Maria czekała na przybycie długo oczekiwanego gościa.

Gość swoim zwyczajem przybył... jakoś... Postanowił się mianowicie oddać małym wspomnieniom i wsiadł w transport szynowy. Dobrze czytacie, pan Edelstein przyjechał pociągiem! Wysiadł nieco zmęczony podróżą kolejową, zwłaszcza, ze we Włoszech wparowało masakrycznie dużo ludzi doń i był niezły ścisk. Gdy tylko wysiadł, mógł odetchnąć z ulgą. Wyszedł z dworca i udał się spacerem, oglądając miasto, do domu Panny gospodarz. A że upał był niemiłosierny, płaszcz swój fioletowy zdjął juz jakiś czas temu i przewiesił przez torbę, która mu na ramieniu wisiała. Nie wyglądał z tym wszystkim tak szlachecko, jakby chciał, ale ostatecznie wolał to, niż przegrzanie.
Przybył. Domek nieduży, nie tak duży jak jego, ale jest. Sprawdził adres - zgadza się. Dał włosy za ucho i zapukał do drzwi.

Maria po raz setny strzepywała jakiś niewidzialny pyłek ze swojej sukienki, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Od razu poderwała się gwałtownie do góry, zastanawiając się, czy uciec oknem, albo tylnym wejściem. Zaraz jednak podeszła energicznie do drzwi i otworzyła je szeroko.
- Buongiorno, panie Rodderichu - uśmiechnęła się promiennie, ukrywając jakąkolwiek niepewność i zdenerwowanie. Mimo iż wiedziała, że przecież nie ma się co denerwować, jakoś podświadomie trochę się stresowała.
- Czy chciałby pan trochę odpocząć po podróży? Jeśli tak, to zapraszam do salonu, ale równie dobrze moglibyśmy pójść na wspaniałe lody, co pan na to? - do każdego słowa, dziewczyna bardzo żywo gestykulowała, co było widocznym potwierdzeniem jej więzi rodzinnych z Włochami.

- Guten Tag, meine Freundin - powitał ją, po czym chwycił jej dłoń, skłonił sie i ucałował. - Jak na tą chwilę, chciałbym odpocząć, jeno na lody można pójść później, czyż nie?
Obdarzył ją uśmiechem. Wiedział już, że ten wyjazd bedzie bardzo udany i miał nadzieję, że nie zdarzy się NIC, co by miało sprawić, że stanie sie inaczej. Wszedł do przedpokoju i obejrzał go. Nieźle było, jak na początek.

- Oczywiście - poprowadziła mężczyznę do salonu, który, podobnie jak reszta domu, urządzony był skromnie, ale za to ładnie i schludnie. Poleciła Rodowi, aby usiadł na sofie i obejrzał dwa obrazy znajdujące się w pokoju: pierwszy z nich, który nosił tytuł "Zawirowania senne" i był zbudowany z kilkunastu kolorowych plam oraz drugi, bardzo przypominający swym stylem malarstwo renesansu.
- Zgaduję, że chętnie by się pan czegoś napił. Może być sok pomarańczowy? A może woda z cytryną? - Maria mówiła te słowa, stojąc już niedaleko drzwi wychodzących na korytarz.

- Soku pomarańczowego, madame, prosiłbym - Rzucił do niej.
Położył swoją torbę niedaleko sofy i siadł na niej. Spojrzał na obrazy. Pierwszy, abstrakcyjny nie spodobał mu się, nie lubił In-formelu. Drugi jednak przypadl mu do gustu. Wpatrzył siew niego zainteresowany, przykładając kostkę palca wskazującego do brody. W sumie zastanawiał się, gdzie będzie spać. Nie spodziewał sie wiele, ale liczył na skromny pokoik dla gościa, nie zaś salon...

Udała się do kuchni, gdzie nalała soku Austrii i sobie, a następnie wróciła z uśmiechem do salonu i podała jeden kubek Rodowi. Rozglądając się po pomieszczeniu, zauważyła torby, które przywiózł tu ze sobą gość i od razu przypomniało jej się to, o czym nie wspomniała od razu- pokój gościnny!
- Zapomniałam od razu zaprowadzić pana do pokoju - powiedziała z przepraszającym uśmiechem i zaraz usiadła na sofie. - Zaprowadzę tam jednak pana za chwilę, dobrze? Wtedy przy okazji pokażę panu cały dom - San odstawiła swój kubek na mały stoliczek i spojrzała ukradkiem na osobę, znajdującą się z nią w pokoju.

Uśmiechnął sie tylko, przyjmując przeprosiny.
- Nic sie nie stało. Naturalna sytuacja. I dziękuję - przyjął szklankę soku i wypił tak z 1/3. Pić mu sie chciało, nie jego klimat jednak.
Nie wiedział, od czego ma zacząć. Nie został oprowadzony, więc nie może pochwalić domu. Przygotowania do festiwalu wciąż trwają i też pewnie Maria jest nieco wyrwana z zajęć. Przyglądał jej się chwilę
- Uroczą ma panienka wstążkę we włosach - stwierdził w końcu ze spokojnym uśmiechem. Podobała mu się. Wstążka oczywiście. Na dziewczynę to jeszcze za wcześnie, by to stwierdzić...

Słysząc miłe słowa, dziewczyna lekko się zarumieniła, zresztą jak zwykle, w takiej sytuacji.
- Dziękuję bardzo, starałam się ją dobrać tak, aby pasowała do reszty stroju - z uśmiechem na twarzy okręciła się w miejscu, aby pokazać każdy szczegół swojej letniej, zielonej sukienki, którą miała na sobie. Widać po niej było wyraźnie, że niezmiernie cieszy ją wizja spędzenia kilku następnych dni w towarzystwie Austrii, bowiem nawet jej ruchy, wcześniej trochę nerwowe, nabrały swobody. W tym momencie nic nie mogło popsuć jej humoru.
- To jak, chciałby pan teraz obejrzeć resztę domu? - zapytała, kiedy zauważyła, że gość chociaż trochę odetchnął po podróży.

- Zaiste, jest to dla mnie bardzo dobre zajęcie na tą chwilę. Wyrażam wiec chęć, Panienko - powiedział swoim tonem nieco zbyt oficjalnym, jeśli wziąć poprawkę na to, jak bliskie relacje ich ostatnio łączyły.
Dopił sok i wstał też, podchodząc i będąc gotowym na zwiedzenie tej posiadłości. Zostawił przy sofie torbę, wróci po nią później, chciałby móc się swobodnie jak narazie poruszać. No i nic nie stłuc nią, a w swej ciamajdowatości mogło sie to zdarzyć... Posłał jej tylko grzeczny, przyjacielski uśmiech, lubił tą dziewczynę.

(San Marino, proszę Cie o wysłanie zgody w dziale Rozgrywki w temacie Mediaval Days, gdyż wedle regulaminu przed rozpoczęciem pisania obie strony winne są zaakceptować umowę. osobiście mi nie przeszkadza brak takiego oficjum, ale administracji już tak)

Poprowadziła gościa dosyć wąskim korytarzem najpierw do skromnie urządzonego pokoju gościnnego, całęgo w jasnych, pastelowych barwach, w którym znajdowało się dwuosobowe łóżko oraz kilka typowych dla tego typu pokoju mebli. Na jednej ze ścian wisiało kilka fotografii zrobionych w taki sposób, aby wyglądały na starsze.
- Mam nadzieję, że pokój panu odpowiada - uśmiechnęła się promiennie, a chwilę później oprowadziła gościa po reszcie domu, urządzonego w podobnym stylu: jasne barwy, przestrzenie może nie ogromne, jednak wygodne, w każdym z pokojów jakiś element sztuki: obrazy, fotografie, jakaś waza. Jedno z pomieszczeń zostało przemienione w istną krainę muzyki, bowiem znadowało się tam pianino (fortepian zajmowałby zbyt dużo miejsca), skrzypce i flet poprzeczny, a do tego całkiem spora ilość nut.
Kiedy wrócili do salonu, zadzwoniła nagle jej komórka. Dziewczyna przeprosiła Roda i odebrała połączenie od jej pomocnika, który poinformował, że wszystko jest już gotowe i oczekiwana jest tylko obecność Marii, aby uroczyście rozpocząć obchody Medieval Days.
- Przepraszam pana bardzo, ale niestety muszę na chwilę wyjść. Jeśli pan oczywiście chce i ma na to siły, może iść pan ze mną. Będę zaszczycona, jeśli oficjalnie rozpocznie pan ze mną świętowanie Dni Średniowiecza - z szerokim uśmiechem, dziewczyna poprawiła wstążkę i spojrzała pytająco na gościa, zastanawiając się, jaką decyzję podejmie.

- Wspaniały dom, panno Mario - oświadczył z uznaniem, będąc oprowadzanym, gdyż autentycznie podobał mu się ten mały, jasny domek. Jego obawy minęły.
Kiedy komórka San Marino zadzwoniła, Rod skorzystał z chwili i przeniósł swoje rzeczy do pokoju dziennego. Przełożył dokumenty i kilka "groszy" (czytać: kilkaset euro) do kieszonki w swej koszuli i wrócił.
- To ja bedę zaszczycony, jeśli mógłbym ujrzeć rozpoczęcie tejże uroczystości. Jestem rad wybrać się z panienką - tymi słowami zareagował na propozycję Marii i wyraził chęć iścia z nią. Moze nei wyglądał sam na osobę z XIII wieku, ale chciał bardzo zobaczyć wszystko, co tylko sie dało. Uśmiechnął siewiec promiennie, gotów do wyjścia.

- W takim razie chodźmy i cieszmy się urokami średniowiecznego życia! - zawołała zadowolona, sięgając jednocześnie swój aparat i torebkę, którą już wcześniej przygotowała. - Mam nadzieję, że w tym roku uda mi się zrobić bardzo ładne zdjęcia, które nie będą tylko i wyłącznie obrazkami z pocztówek, ale i taką klatką z filmu, takim zatrzymanym i uchwyconym momentem zabawy... - zamyśliła się na chwilę, przyglądając się urządzeniu, jednak zaraz poszła w kierunku drzwi i tam poczekała na Roda, a chwilę później udała się wraz z nim na główny plac jej kraju, starając sie ominąć te największe skupiska ludzi.

Wędrował koło niej, oglądając ludzi, tych zwykłych turystów jak i tych poprzebieranych. Podobało mu się. Lubił takie uroczystości, mógł na chwilę odetchnąć od zwyczajów szlacheckich. w jego kraju nie było chyba takiego święta, a jeśli nawet, to wyglądało zupełnie inaczej. Zastanawiał się nieco nad beztroską tych ludzi, ich bezgranicznemu oddaniu zabawie i życiu towarzyskiemu. Tego chyba nigdy nie zrozumie, za dobrze go wychowano...
- Mieszkańcy zapewne długo wyczekiwali święta, czyż nie? Wydają się uradowani tym, iż znów nastaje ta uroczystość... - stwierdził. Niezbyt wiedział, co ma mówić, myśli krążyły w jego głowie bez chęci wydostania sie na zewnątrz...

- Wiadomo, każdy powód do jakiejś zabawy jest dobry, ale to właśnie ten festiwal jest szczególny, bo niespotykany. Ludzie cieszą się ogromnie, mogąc ponownie wniknąć w atmosferę innego życia - uśmiechnęła się, widząc ludzi, którzy czekali już na jej słowa. Nie chcąc zbytnio przedłużać, Maria powitała tylko wszystkich i chwilę później festyn oficjalnie się rozpoczął. Najpierw oczywiście taniec z sztandarami, potem żonglerzy i akrobaci chwalili się swoimi umiejętnościami. Dziewczyna chwyciła gościa pod ramię i zaprowadziła go do małej lodziarni, nie obleganej tak jak inne, i zapytała od razu:
- Jaki smak lodów lubi pan najbardziej? Pomyślałam, że coś słodkiego na drogę nie zaszkodzi.

Wysłuchał słów Marii z zainteresowaniem. On specjalizował się w dłuższych przemowach, ale nie komentował. Jedni wolą tak, inni inaczej. gdy już wszystko się zaczęło, nie mógł oderwać oczu od akrobatów i żonglerów. Ciekawy, co będzie dalej był. Jeno został zaciągnięty gdzie indziej. w sumie wdzięczny, gorąco mu było.
- Czekoladowy, madame. Słuszna decyzja, zmiana klimatu powoli mi się udziela... -stwierdził, powachlowawszy się dłonią. Obserwował jej żywość, jej radość ze spokojem i zadowoleniem. Widział, ze ona dobrze sie bawi i jemu też tego nie brakowało.

- Wiadomo, inny klimat i od razu człowiek inaczej się czuje i zachowuje. Najlepszym na to ratunkiem jest zjedzenie czegoś smacznego i odwiedzenie największej możliwej liczby atrakcji w ciągu jednego dnia - nie przestajac się uśmiechać, podeszła do cukiernika i poprosiła dwa duże lody czekoladowe. Chwilę później trzymała już w dłoniach słodycze, toteż zapłaciła i podała jeden z nich Roderichowi.
- Jestem pewna, że nigdy wcześniej nie jadł pan pyszniejszych lodów. Jeśli panu to nie przeszkadza, moglibyśmy zjeść je na zewnątrz, jednocześnie przyglądając się tańcom średniowiecznym.

- Dla mnie, Panienko, będzie to jeszcze lepsze rozwiązanie. Jestem aż nadto ciekaw tych wszystkich atrakcji.
Przyjął z uśmiechem loda i, idąc za nią skierował się do wyjścia. Był dziś bardzo skryty, choć w środku cieszył się jak dziecko. Dlatego na zewnątrz jedynie się uśmiechał i nieco oczy mu błyszczały, choc w środku chciał biegać od jednej atrakcji do drugiej i oglądać wszystko z bliska. Ale wiedział, że tak nie wypada.
Skosztował lodów. Smakowały mu. Przymknął oczy, rozkoszując się smakiem czekolady i znów otworzył. Jeden szczegół, jaki mu nie pasował, to była ogólna jasność. W górach słońce tak nie bije po oczach, ale tutaj to była męczarnia dla jego rogówek. Mrużył je nieco, jednak nic nie mówił
- Zaiste, przepyszne lody - Skomentował i wpatrzył się w dwie kobiety tańczące jakiś średniowieczny taniec. Przygrywał im bard. Wewnątrz odezwał mu się często hamowany troll - Panno Mario, panienka też umie tak tańczyć? - Zapytał, spoglądając na nią kątem oka wesoło.

- Ja? Raczej tak, sama pokazywałam tym ludziom kilka figur - na potwierdzenie tych słów, zrobiła parę kroków w takt muzyki. Najchętniej zaczęłaby tańczyć całość wraz z inymi, ale powstrzymywały ją dwie sprawy: gość, któremu miała wszystko pokazać oraz lody, z którymi przecież tańczyć niewygodnie. Zamiast więc dalej tańczyć, zjadła trochę loda i przystanęła obok Roda, obserwując z zaciekawieniem jego twarz. - Jeśli będzie pan chciał, następnym razem mogę pochwalić się większą ilością tańca. Powiedzmy, że była to przystawka do obiadu, która miała tylko pobudzić apetyt - ostatnie słowa ledwo udało jej się wypowiedzieć, bowiem zaraz zaczęła się śmiać.
Kiedy po jakimś czasie się uspokoiła, postanowiła swojego gościa o coś zapytać - W jakich stylach tańca pan sobie radzi? Tylko walce, czy też hip-hop na przykład? - O tak, to mogłoby wyglądać ciekawie: Roderich, niezwykle poważny człowiek, grający w przeważającej mierze klasykę, który nagle wykonuje różne elemety tańca hip-hop.

- Cóż - stwierdził ubawiony lekko - Skoro tak, to z miłą chęcia zobaczę więcej tańca. - przymknął oczy, uśmiechnięty - Nawet w wykonaniu panienki.
Przypatrywał się spokojnie wszelkim rzeczom, zatrzymując wzrok na dwóch akrobatach z pochodniami w dłoniach, dmuchającymi ogniem. Aaaahhh.... Ile on by dał, by tak umieć. Wtem usłyszał zapytanie Marii i mało nie ryknął śmiechem, tłumiąc go do cichego chichotu
- Madame, doprawdy, hip hop z cała pewnością nie jest moim tańcem. Tak, klasyka, ze wszystkich rejonów świata kolekcjonuję układy taneczne i uczę sie ich. Znoszę jedynie jeszcze bardzo delikatny rock. Tak tradycyjnie, jak to młodzi tańczą w klubach pewnie też bym dal radę, jeno... nie umiem się w tym odnaleźć...

Słysząc zarówno jego słowa, jak i chichot, sama walczyła ze sobą, aby ponownie się przypadkiem nie roześmiać, co było naprawdę ciężkim pojedynkiem.
- Jestem pewna, że dałby pan sobie świetnie radę w każdym stylu tańca! - zawołała, może głośniej i z większym entuzjazmem, niż zamierzała, ale przecież w tak wesołym dniu nie można było reagować na wszystko ze spokojem! - Ja osobiście też nie jestem fanką tych nowo powstałych stylów, ale czasami zdarzy mi się obejrzeć taki występ, że dobrych kilka minut nie mogę dojść do siebie... Najśmieszniej jest wtedy, kiedy po prostu się wzruszę, oglądając jakieś przedstawienie, niekoniecznie taneczne. Wtedy ludzie wokół śmieją, że nie mam co robić, tylko stawiać ich w niezręcznej sytuacji, bo ktoś zupełnie obcy widzi tylko płaczącą dziewczynę i na przykład mocno zdenerwowanego jej brata... - na samo wspomnienie o pytaniu pewnej pani: "czy ten człowiek cię przypadkiem nie skrzywdził" Maria wybuchnęła głośnym śmiechem.
- Ch-chciałabym pana... zobaczyć w takim... klubie tanecznym - mówiła kolejnymi wybuchami śmiechu, co chwilę jeszcze przepraszając go za swoje zachowanie. Chwilę później po jej policzkach zaczęły spływać łzy, oczywiście nie ze smutku.

Uśmiechnięty od ucha do ucha, widząc jej radochę, czuł się szczęśliwy.
- Panienko, moze tak czy inaczej dałbym radę, ale powinienem chyba odczuwać szczęście w tańcu, czyż nie? A ja wolę tańczyć w parze z kimś... - Stwierdził, spoglądając na nią spod przymkniętych powiek. Choć w środku ani myślał, żeby dał sobie radę w hip-hopie.
Oglądał to wszystko i tylko zganił siebie, iż nie wziął ciemnych okularów. Bo choć wolał nie zdejmować swoich, a w przeciwsłonecznych wygląda komicznie, to jednak cierpiał... Polizał znów swego oda, będąc zadowolonym, ze chociaż to ma.
- A nie czułaby sie Panienka tam nieco dziwnie? Jeszcze zależy w jakim, no cóż, do muzyki mechanicznej szczerze mówiąc, nie palę się... - stwierdził. Zauważył, że jej łzy płyną po policzku ze śmiechu i zastanawiał się przez chwilę, czy by jej ich nie wytrzeć, ale ostatecznie stwierdził, ze jednak nieco za mało jeszcze się znają...

Otarła łzy wierzchem dłoni, ciesząc się jednocześnie, że jedyny makijaż, jaki zrobiła tego dnia to wodoodporny tusz do rzęs i błyszczyk, bo inaczej wyglądałaby teraz jak jakiś klaun z horroru.
-Taniec jest jak najbardziej dla przyjemności, a nie dla jakiegoś obowiązku czy rozkazu. W sumie... w parze najprzyjemniej. Mi się z tańców towarzyskich podobają na przykład tango, paso doble, ponieważ pięknie wyglądają. Są takie energiczne, pełno w nich emocji... - w sumie miała ogromną ochotę zatańczyć któryś z wyżej wymieninych tańców, jednak zamiast to zrobić, zajadała się lodami, aby nie dopuścić do ich rozpuszczenia.
- Jak dla mnie kluby taneczne nie są złe, byleby niezbyt często, bo tam zawsze duszno i ciemno... A muzyka? No cóż, wszystko się zniesie, jeśli jest dobre towarzystwo Myślę, że pan się ze mną zgadza.

Przymknął oczy, robiąc minę profesjonalisty
- Tak sie składa, że ja uczę tango czasami, Panienko. I, tak, ten taniec jest wspaniały. Ja lubię zarówno spokojniejsze, jak Menuet, jak i żywsze, takie jak Oberek... To już zależy od muzyki.. - też by potańczył w sumie, ale obserwując te wszystkie atrakcje nie odważyłby się.
- Chyba... Chyba jestem w stanie się zgodzić, Panno Mario. Oczywiście jednak istnieją pewne granice znośności, przynajmniej jak dla mnie... I, tak, zdecydowanie nie za często - Właściwie rzadko. raz na kilka miesięcy to taki chyba max...
Jedząc w spokoju loda podszedł do zgromadzenia, gdzie dwóch rycerzy akurat toczyło walkę. Rodi nie lubił walczyć, ale obserwować - owszem. I właśnie dlatego chciał obejrzeć walkę.

Korzystając z tego, że Rod na chwilę się oddalił, poszukała najbiższego sklepu, aby zakupić niezwykle ważną rzecz: okulary przeciwsłoneczne dla swojego gościa. Już od jakiegoś czasu widziała, że mrużył oczy z powodu światła słonecznego, dlatego pomyślała, że taki zakup jest obowiązkiem. Miała tylko nadzieję, że będzie mógł je założyć, bo przecież nosił już zwykłe, a oczywistym jest, że dwóch par jednocześnie się nie zakłada.
Kiedy kilkanaście minut później wróciła na plac, z zadowoleniem odkryła, że Roderich nadal stoi w tym samym miejscu. Nie zastanawiając się nad ewentualnymi konsekwencjami, rzuciła się na niego od tyłu, przytulając się do jego pleców. - Mam coś dla pana! - zawołała, kiedy się od niego oderwała i pokazała mu okulary. - Mam nadzieję, że będą panu pasowały! - Maria w stosunku do każdej osoby była bardzo otwarta i przyjaźnie nastawiona, wyraźnie ukazując swoje więzi rodzinne z Włochami, a jednak to, jak się zachowywała przy Roderichu było od tego trochę odmienne. Może znaczyło to, że się naprawdę zaprzyjaźnii?