Medieval Days

- Kto wie, może akurat mu się w jakiś sposób spodobamy i będziemy mogli liczyć na jakieś specjalne traktowanie z jego strony? - spytała cicho, przytulając się do niego. To było naprawdę bardzo przyjemne, tak sobie stać, podziwiać gwiazdy i być obok najwspanialszej osoby na świecie.

- Nic nie szkodzi. Długo jechałeś, dzisiaj w samym mieście również sporo się działo, dlatego może na dzisiaj wystarczy kolejnych wrażeń? - spytała cicho, kiedy zauważyła jego ziewnięcie. Sama również była już zmęczona i czekała już tylko na potwierdzenie tego, by wrócili do domu.

- Miejmy nadzieję, że nie będzie miał nic przeciwko. Tymczasem... Tak, myślę, że na dziś to stanowczo dość. Trzeba też kiedyś wypocząć, czyż nie? - spytał, czując, jak go opuszczają siły. Jeszcze jest przytomny, to prawda. Ale dość specyficzne jest dla niego to, że od pierwszego ziewnięcia do całkowitego zaśnięcia mija o wiele mniej czasu, niż u innych ludzi. Po prostu zasypia nad wyraz szybko...

- W pełni się zgadzam. Musimy dobrze wypocząć, by mieć siły na jutrzejsze świętowanie! W takim razie buonanotte - z tymi słowami przytuliła się do niego i pocałowała delikatnie. - Jak pewnie zdołałeś już wszystko wcześniej zauważyć, wszelkie możliwe rzeczy masz przygotowane, więc chyba nie muszę tego wyjaśniać, co? - pocałowała go ponownie i wróciła do domu. Nie czekała nawet na niego, tylko poszła do swojej sypialni, by przygotować się do snu.

- Gute Nacht.. - odparł jej tylko, przyjmując pocałunek i zaraz poszedł za nią do swojej sypialni. Przygotował się do snu, po czym ułożył się miło. Spojrzał jeszcze w okno na księżyc i posłał mu mały, wredny uśmieszek. Jego towarzysz życia, cóż poradzić...

Leżała już jakiś czas, jednak jak to się czasem zdarza, nie mogła zasnąć z powodu zbyt dużego zmęczenia i wrażeń z całego dnia, dlatego po chwili podniosła się i ostrożnie poszła do kuchni, gdzie wypiła trochę wody. Wracając do sypialni, zajrzała do pokoju gościnnego, gdzie spał Rod. "Ładnie wygląda w świetle Księżyca, ma tak spokojny wyraz twarzy" - powiedziała cicho do siebie, a następnie zamknęła drzwi i wróciła do siebie, gdzie po pewnym czasie nareszcie zasnęła, przytulając się do małej maskotki, która zawsze siedziała sobie na szafce nocnej.

On zaś zasnął dość szybko. Efekty uboczne podróży... Zaglądające słońce jednakże nakazało mu wstać... Leniwie otworzył oczy i rozejrzał się.
- Wo bin ich...? - wymamrotał cicho sam do siebie, po chwili dopiero przyjmując wspomnienia dnia wczorajszego. Z westchnieniem podniósł się z łóżka, wziął swą czarną kosmetyczkę oraz nowe ubranie i poszedł do łazienki. Zebrał się szybko, na koniec ubierając lekką białą koszulę i blado-brązowe materiałowe spodnie. Zwiewny strój idealny na tą temperaturę, co panowała w tym kraju. Włosy jednak pozostały mu mokre, wpadł wiec na genialny pomysł: posprzątał szybko swój pokój, wziął książkę i poszedł czytać tam, gdzie w nocy siedzieli. Wszak dzięki promieniom słońca powinny wyschnąć szybko...

Obudziła się dość szybko, ciesząc się z przyjemnego snu i z pewnością cudownych wrażeń, których dzisiaj doświadczy. Podniosła się szybko, zebrała potrzebne ubrania i poszła do łazienki, gdzie całkiem mało czasu jak na nią, zajęło jej ogólne przygotowanie się do dnia. Później wróciła na chwilę do sypialni, by pościelić łóżko, a następnie udała się do kuchni, gdzie prygotowała smaczne śniadanie i kawę dla siebie i Roda.
- Buongiorno Rod - przywitała się wesoło, trzymając w dłoniach tacę z jedzeniem. - Tak coś myślałam, że tu ciebie znajdę, dlatego od razu wzięłam colazione (tak, to śniadanie po włosku) ze sobą, byśmy mogli zjeść na powietrzu. Postawić tacę na stoliku, czy też od razu na ziemi? -zastanowiła się.

Podniósł głowę i uśmiechnął się uroczo do niej.
- Witaj witaj, piękna damo... - przywitał ją wesoło i odłożył książkę na bok. Przejechał na szybko dłonią po włosach i ucieszył się, gdyż prawie że wyschły.
- Może na stoliku? Wszak jedzenie na ziemi jest nieco dziwne, czyż nie? - zaproponował, samemu wstając z ziemi. Na piknik może innym razem pójdą, na razie są w kulturalnym miejscu i powinni jeść jak kulturalni ludzie. Podszedł sobie do stolika, czekając na nią. Wciąż nie mógł się otrząsnąć z wrażeń poprzedniego wieczoru, wciąż nie mógł uwierzyć, iż to piękne dziewczę jest jego ukochaną...

- Może i jest, ale komu by to przeszkadzało? - postawiła tacę na stoliku i przysunęła trochę krzesła, by mogli spokojnie usiąść. La colazione składało się z dwóch capuccino i cornetto (słodkich rogalików, te akurat są tylko lekko posypane cukrem z wierzchu), do tego było jeszcze muesli i jogurt, świeży sok pomarańczowy, trochę biscotti (herbatników). - Mam nadzieję, że takie śniadanko ci pasuje. W razie czegoś w kuchni mam jeszcze dobry chlebek i nutellę, jeśli wolisz na słodko, lub dobre sery, na wypadek gdybyś wolał bardziej trochę inny smak od rana - mówiła z lekkim przejęciem. Wiedziała, że Rod słodkie rzeczy lubi, jednak wiele osób ogromnie się dziwiło, widząc takie śniadania.
- Dzisiaj główną atrakcją będzie turniej łuczniczy i strzelania z kuszy - powiedziała po chwili zastanowienia. - Ciekawa jestem, jaki wynik uda ci się uzyskać - umoczyła swój rogalik w kawie i ugryzła zadowolona. - Mmm... stupendo~

Przysiadł też i wsypał trzy łyżeczki cukru do kawy. Tak, uwielbiał słodkości.
- Hmm, myślę, ze to wystarczy. - odparł jej tylko i ugryzł rogalik. z jego miny można było wyczytać, że mu smakuje. Dokładniej z jego oczu.
- Ja? - odparł w chwili, gdy nie miał nic w ustach - Tego nie wiem. Kiedyś strzelałem bardzo dużo, teraz... Keine Ahnung, moze dużo, moze mało... - wzruszył tylko ramionami i wziął kolejnego gryza. Tak naprawdę do nieruchomego celu mógł spokojnie trafić, ale jeśli cele zaczną się ruszać, to będzie źle...

-W takim razie zobaczymy. Ja też spróbuję i zobaczymy, kto sobie lepiej poradzi - podsumowała zadowolona.
Po śniadaniu wrzuciła wszystkie potrzebne rzeczy do torebki, sprawdziła o której godzinie ma się zacząć zabawa i ogólnie przygotowała się do wyjścia.
- Gotowy? Turniej będzie za godzinę, ale pomyślałam, że lepiej będzie, jeśli znajdziemy się tam wcześniej. Może jeszcze nie będzie tylu ludzi, więc będziesz mógł zobaczyć mury La Rocca w całej okazałości. Co ty na to?

Pożałował nieco, mógł wziąć z domu swój cylinder. Ale w porządku, był gotów wyjść w każdej chwili. Tak więc, gdy ona pakowała torebkę on sobie stał przy drzwiach i przyglądał sie. Damska torebka: przechowalnia tysiąca i jednej rzeczy, wielka zagadka dla facetów.
- Jasne, że gotowy. Chodźmy zatem. - odparł nieco luzacko. Gdy tylko wyszli, a Maria zamknęła drzwi, objął ja ramieniem w pasie i przygarnął do siebie. Choć drogi nie pamiętał i to Ona prowadziła, ale zawsze. Z dziwnego powodu było mu wesoło. Czyżby udzielał mu się wszechobecny włoski nastrój?

Wtuliła się w niego zadowolona. Prowadząc go w odpowiednie miejsce, opowiadała mu o najróżniejszych rzeczach, między innymi o nowej kuchni.
- Jeszcze do niedawna ludziom nie spieszyło się opuszczać swoich domów od rana tylko po to, by napić się na mieście dobrej kawy i zjeść ciastko na śniadanie. Taka moda zaczęła się jakieś dwadzieścia, trzydzieści lat temu i teraz nikt nie ma potrzeby jej kończyć. Ja, mimo że też bardzo lubię słodkości, na śniadanie i tak najczęściej wybieram dobre muesli. A jakie są narodowe dania u ciebie? - zamilkła na chwilkę, by dać mu możliwość odpowiedzi, a także i po to, by trochę odetchnąć, bo ten monolog powiedziała z ogromną szybkością, więc ciekawe było, czy Rodowi udało się zrozumieć i... nie nie zagubić w tym natłoku informacji.

Rod słuchał i starał się wyłapać jak najwięcej rzeczy, przychodziło mu to z małą trudnością, ale jednak większość zrozumiał.
- No cóż, tka "moda" na wczesne wybywanie z domu u mnie niezbyt się przyjęła. Góry to ostoja spokoju i jeśli ktoś planuje wyjść na drugie śniadanie w domu, robi to, ale bez większego pośpiechu. Co zaś do dań narodowych... Nie wiem, czy znana jest Ci ta informacja, ale mój dom słynie przede wszystkim z ciast. Dlatego na pierwszą myśl przychodzi mi Wiener Strudel, czy sernik Wiedeński. Co zaś to typowych dań, to próżno szukać u mnie czegoś dla wegetarianina. Miano narodowej potrawy ma Wiener Schnitzel.
Mówił to spokojnie i powoli, tak, by ona sama nie pogubiła się. Rozglądając się dreptał obok swej ukochanej panienki. zapowiadał się dobry dzień...

Doszli już do takiego miejsca, że dobrze widać było mury La Rocca, na których to miały odbywać się zawody. Nie było to w sumie trudne, ponieważ znajdowało się to na wzniesieniu.
- No to czeka nas mała wspinaczka. Ale damy radę, prawda? - uśmiechnęła się promiennie do Roda. - Zresztą dla takich ładnych widoków i atrakcji można trochę pocierpieć! A właśnie, nie odpowiedziałam ci jeszcze... W kuchni mojej i fratelli też jest sporo mięsa, ale większość ludzi woli typową kuchnię śródziemnomorską, w której są owoce, warzywa i ryby. Ach, i pasta oczywiście~ A sernik wiedeński jest bardzo dobry. Chociaż jakoś nigdy nie jadłam takiego u ciebie, tylko zawsze zrobionego przez kogoś innego, dlatego też ten smak może być w rzeczywistości jeszcze lepszy.


(Tak to wygląda z zewnątrz - http://www.holidaycheck.pl/atrakcje-turystyczne-zdjecia_La+Rocca-ch_ub-zid_27302.html?action=detail&mediaId=1162272881)
(A tak wewnątrz - http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:San_Marino_strzelnica_kusznikow.jpg&filetimestamp=20050428193335)

(Zabierz mnie tam *.*)

- Chciałem ci przypomnieć, że mówisz do kraju górskiego. -Odparł jej ironicznie z delikatnym uśmiechem - Dla mnie to nie cierpienie, a przyjemność. Co do kuchni śródziemnomorskiej, to poznałem ją będąc... - chwilę pomyślał, bo już chciał rzucić "w małżeństwie" - W bardzo dobrych relacjach z Antoniem. I nie powiem, że jest zła, bo czasem i na to lubię się skusić, abba ryby nie należą do rzeczy, które bym wpisał wysoko na swoja listę. - odparł spokojnie, robiąc nieco zakłopotaną minę. O paście nie wspomniał, tego zwyczajnie nie lubił.
Rozejrzał się, gdy byli niemal u celu.
- Ładne miejsce...

- No tak, jeszcze się okaże, że lepiej wytrzymasz tę wspinaczkę, niż ja - zaśmiała się głośno. - I racja, Antonio świetnie gotuje. Czasami miałam możliwość poznania jego talentu kulinarnego. Fratello mógł na niego bardzo narzekać pod wieloma względami, ale na pewno nie na kuchnię... - posmutniała na moment, jednak zaraz z powrotem się uśmiechnęła. Często reagowała podobnie, kiedy przypominała sobie czasy rozłąki z braćmi, ale nie chciała przecież, żeby ktoś miał ją nagle pocieszać albo cokolwiek mówić dlatego też zaraz bardziej skupiła się na drodze.
- Ludzi na razie jeszcze nie ma, ale na pewno nim się obejrzymy, a będą tłumy. Dobrze jest wiedzieć, że kogoś jeszcze interesuje przeszłość~ - rozglądała się zadowolona.

- Jeśli będzie trzeba, przecież mogę ci pomóc - odparł ironicznie, tym chcąc zakoczyć temat o wspinaczce. Nie chciał, by się pod jakimkolwiek względem poczuła gorsza, poza tym w akcie zemsty mogła mu rzucić wyzwanie z pływania, a przecież on się wody boi.
Ta sekunda smutku nie uszła jego uwadze, ale widząc ponowny jej uśmiech olał nie pytać, o co chodziło. Jeśli zaś posmutnieje na nowo, będzie na siebie zły, że wcześniej nie zapytał.
- Przeszłość wszak jest bardzo ważna. Może stanowić powód do dumy, jak i być wielką lekcja dla nas, co by nie popełniać wcześniejszych błędów. - odparł. Tak, Rod uwielbia wspominać, zwłaszcza czasy wieku XVI. Ale nienawidzi wieku XVIII i XIX, kiedy jego imperium całkowicie padło.

- Tak... Historia jest matką wszystkich nauk... - zamyśliła się na moment. Pewnie mówiłaby o tym coś jeszcze, ale nagle zmieniła temat. - I zaraz będziemy mogli zobaczyć ją na własne oczy! Spójrz - wskazała odpowiednią stronę - zaczyna się powoli! O, i ludzi już więcej. Wiesz, czasami pytam dzieci i ogólnie młodych ludzi o wrażenia. Często odpowiadają, że będą mogli pochwalić się kolegom możliwością zobaczenia takich wydarzeń. Gdzie indziej są inscenizacje różnych bitw, które odbyły się w średniowieczu, u mnie jest pokazana taka... prawie że codzienność, no może jakiś dzień świąteczny... - opowiadała naprawdę przejęta tym, co teraz dzieje się wokół niej. Chwyciła Roda pod ramię i, wskazując wolną ręką różne kierunki, opowiadała w jaki sposób ludzie tutaj dbają o to, by nic się z tym zabytkowym miejscem nie stało. Mówiła również o tym, jakie to wystawy były na głównym placu, przeplatając to z wrażeniami samych zawodów, które właśnie się zaczęły. Podobnie jak inni oglądający, głośno wspierała zawodników.

O, no właśnie, tego poniekąd się obawiał. Trafił na gadułę, a jego umiejętność wyłapywania tego, co kto mówi nie jest perfekcyjna, przynajmniej w jego mniemaniu. Zawsze słucha uważnie i stara się to wszystko ogarnąć, ale same chęci nie wystarczą.
Nie przerywał już. Maria naprawdę dużo mówiła. Spoglądał tylko w kierunkach, które pokazywała. Rzeczywiście, robiło się ciekawie. Sam mógł odczuć, jak to wyglądało lata temu we Włoszech. Pomimo, że przecież doskonale to znał, dzięki Feliciano. Miło jednak sobie przypomnieć te czasy. Czasy honoru... Męstwa, władców, rycerzy... Czy może być piękniejszy świat?
Co do zawodników, mentalnie ich wspierał. Ale nie był typem, który by krzyczał wraz z tłumem. Wolał obserwować. Dało się jeno w jego oczach widzieć zainteresowanie, jak wypadnie kolejna próba.

(Masz pojecie, jak mi się ciężko było powstrzymać, żeby nie zacząć opisywania Festiwalu na Wolinie? Tam jest coś podobnego chyba ^^")

- O, Rod! Jak myślisz, kto wygra? Mam nadzieję, że pamiętasz o jednej małej rzeczy. Zaraz po tych oficjalnych zawodach odbędzie się mały turniej dla wszystkich chętnych. Liczę na to, że zdobędziesz pierwsze miejsce! W końcu masz więcej doświadczenia niż wszyscy tutaj - uśmiechnęła się promiennie. W końcu nie byli przecież zwykłymi dwudziestolatkami, a krajami z dużo dłuższą historią.
- A właśnie, pamietasz może jak to kiedyś było? Nie trzeba było urządzać żadnych specjalnych uroczystości, poneważ takie dni były codziennie. I nie było tylko wesołości, ale i też te poważniejsze, często mroczniejsze strony czasów... - opowiadała tak przez chwilkę, jednak przypomniała sobie, że przecież są wśród innych ludzi, którzy przy okazji przyglądali się i przysłuchiwali ukradkiem jej słowom. Pewnie niektórzy z nich pomyśleliby "wariaci", bo mówić o wcześniejszych stuleciach tak, jakby się w nich żyło?
- Ach, jestem stupido... No, nieważne... - zachichotała jeszcze nerwowo i skupiła się znowu bardziej na zawodach.

- Pamiętam... Czy zdobędę pierwsze miejsce - nie wiem. Ale przecież będę się starał, czyż nie? - odparł spokojnie, ukrywając mały stres w sobie jak najgłębiej. Tra, był stres, ale.. ile już czasu nie korzystał z łuku albo kuszy? Całe eony! I to był problem...
- Stupido, dlaczego? - podchwycił temat, uśmiechając się chytrze - A mało to mamy okazji poczytać o tym, jak kiedyś się żyło? Zachowało się przecież tyle relacji... I tak jak ja wszak mości Panienka jest zapewne na tyle oczytana, iż umie niemal w 100% wyobrazić sobie, jak to wyglądało, hm? - powiedział do niej, tak przekształcając kontekst, by nikt ich za wariatów nie wziął. Prawdę mówiąc w jego oczach można było na tą chwilę znaleźć powrót do tych czasów. Pięknych czasów... On chciałby się znów znaleźć w wieku XIII... Bo to jest jego dom, a nie to, co teraz się dzieje na świecie...

- Na to liczę - zaśmiała się głośno.
Niebawem oficjalny turniej się zakończył i każdy, kto tylko miał na to ochotę, mógł spróbować swoich sił. Maria przytuliła się do Roda i pocałowała delikatnie w policzek.
- To na szczęście~ Jak wrócisz, będziemy mogli opowiedzieć sobie więcej rzeczy z historii. I zjemy dobre lody! Zgoda?

Chętnych zgłaszała się niemała liczba osób, dlatego też postanowiono podzielić ich na grupy. Rod miał trafić akurat do grupy mężczyzn, którzy z wyglądu wydawali się bardzo silni. Przechwalali się, kto jest najlepszy, bo chociaż będą to robić po raz pierwszy, "takim cudownym i fantastycznym osobom, nie może pójść źle"...

- Oczywiście. Więc do zobaczenia - odparł z dobrze udawanym spokojem. Gdy zobaczył swoją grupę, jego niepokój wzrósł. Kompletnie tu nie pasował. Podczas, gdy oni sobie gadali, Rod wymknął się na tyły, gdzie można było wziąć do rąk łuk i przypomnieć sobie wszystko. To pomogło. Bardzo. Stając do pierwszego etapu, podczas gdy tamte karczki rzadko kiedy miały maxa, on strzelił piękne "8, 8, 10", przechodząc tym samym do rundy drugiej. Wracając na miejsce uraczył współkonkurentów z grupy tylko pogardliwym spojrzeniem, co chyba im się nie spodobało. Ale jak by śmieli go bić? Jest na to za dobrze urodzony...

(Ty się nie gniewasz, ze trochę sama GMuję? XD)

(Skądże, mnie to pasuje ^^)

Obserwowała uważnie pierwszą rundę. Widząc dobry rezultat Roda, zawołała do ludzi wokół niej coś w stylu: "on tu przybył ze mną, jest najlepszy!". Kiedy tylko Rod spojrzał gdzieś w jej kierunku, zaraz do niego machała i krzyczała słowa, które miały mu pomóc.
Nie podobało jej się zachowanie innych ludzi z tamtej grupy, ale cóż poradzić, nie było na to żadnej rady. Swoje słabe wyniki skomentowali nie tym, że nigdy tego nie robili itd, tylko że Rod musiał dostać jakiś lepszy sprzęt, na pewno dogadał się z organizatorami...