Główna sala

- Huh?
Spojrzał na Austrię trochę z ukosa i upił swojego kolorowego drinka. Wstydził się go trochę; jeszcze brakowało tylko, żeby pił go przez słomkę. Najlepiej będzie, jeśli skończy go jak najszybciej.
- Bracia? N-nie ma ich tu. Arthur pewnie pracuje, a Evan ma swoje towarzystwo do zabawy. O Irlandiach to już nawet nie wspomnę. - Mając przed sobą taki rozwój sytuacji, mógł uznać się za przedstawiciela Zjednoczonego Królestwa na tym balu. - A twoi? Eee... pańscy?
Scottie nie jest dobry w używaniu uprzejmości, ale będzie próbował.

Przymknął oczy do połowy, nieco swoich odczuć zatrzymując w środku. Nie chciał, by jego uczucia zostały rozpoznane, było dla niego nieprzyjemne, nie lubił odkrywać swoich kart. Wolał być tajemniczy. Nawet jeśli irytuje tym Turka.
- Schade... - odparł - Smutno słyszeć, że kraj woli towarzystwo inne, niż sobie podobnych krajów...
Choć i on taki był. Siedział w towarzystwie muzyków, najczęściej śmiertelnych. Albo wśród pisarzy. Przy krajach czuł się obco, czuł się taki... zamknięty. Wyizolowany.
- Doch? Ma Herr, ja nie mam braci... - odparł z drobnym rozbawieniem - Jedynie kuzynów. I wcale się nie zdziwię, jeśli Ludi pozostał w pracy wraz z Arthurem. Vash nie przepada za takimi wydarzeniami, a Lili samej nie puści. A Gilbert... Nie wiem, czemu nie przyszedł. W sumie dziwi mnie jego nieobecność, choć również cieszy. Nie przepadamy za sobą.

Nawet jeśli Austria odkryłby przed Scottiem wszystkie swoje karty, Szkot musiałby się natrudzić, by dojść do odpowiednich wniosków. Poza tymi najbardziej oczywistymi i łatwymi do odczytania emocjami, inne mogłyby pozostać dla niego zagadką. Nie był dobry w czytaniu nastroju.
- Smutne? A-a mnie się wydaje, że nie do końca. Bo zawsze być lepiej między swoimi, nie? Miło, jak się jest z innymi takimi samymi, ale, no. Nie zawsze się te inne kraje lubi, albo co.
Scott, na przykład, również wolał siedzieć wśród swoich niż chociażby wśród Anglików, ale jego niechęć była oczywista.
- Kuzynów? U nas to te pokrewieństwa takie, że nie wiadomo, w sumie. Gilberta to trochę znam, bo się z Francuzem trzymał. Swoją drogą, Francuza też nie ma.

Rod zaś tych kart nie lubił pokazywać, a czasem nawet wolał wokół siebie zbudować fałszywą aurę, by odbiorca nie mógł go rozszyfrować. Efekty chowania się w górach bądź socjalnego wyobcowania? Kto wie...
- To jasna strona medalu, acan. Jednak śmiertelni ludzie, niezależnie jak wspaniali, odchodzą, pozostawiając lukę w sercu nieśmiertelnego kraju. Wiem o tym, bo sam się na tym już nie raz przejechałem i pewnie jeszcze nie raz przejadę.
Oj tak, miał tego pecha, ale jedyne co po sobie wiedział, to fakt, że nie umie wyciągać wniosków z konsekwencji. Zaprzyjaźnić się jest niezwykle prosto, zapomnieć... Czasem niewykonalne.
- Hm, może oboje gdzieś piją? Pojęcia nie mam w sumie, zważmy, że i Antonio nie przyszedł.

Scott był osobą na tyle ekspresyjną, że nawet jeśli próbowałby ukryć emocje, zdradziłyby go takie szczególiki jak uniesione w zadowoleniu kąciki ust, czy nawet Brew drgająca ze złości.
- Takie życie. - Westchnął i dopił drinka. - Się zaczyna i się kończy, ech? Tylko my na ten koniec trochę dłużej czekać musim.
Nie lubił o tym myśleć.
- Jakby się upić chcieli, to i tutaj by mogli, nie? M-może za niskie progi na szlachetnych panów nogi, cz-czy coś.

Temat końca grzecznie pominął. To nie było dobre miejsce na tak poważne rozważania, przyszliśmy tutaj się cieszyć i bawić, a nie popadać w sentymenty. Rozejrzał się po niedużej liczbie krajów wokół.
Ale wzmianka o "za niskich progach" go rozbawiła, nawet jeśli tylko w małym stopniu pozwolił sobie, by dać po sobie o tym poznać. Zerknął z pobłażaniem na Panicza McKirklanda, sprawdzając czy jego brosza Wysokiego Rodu trzyma się na piersi. Zawsze ją wpinał, gdy szedł na bal/bankiet/inną_elegancką_imprezę.
- Raczej zbyt wysokie progi dla mocno pijącego społeczeństwa - odparł pogodnie i zerknął za okno - Hm chyba powinniśmy już wychodzić, itta war? Za niedługo pewnie zaczną strzelać..

(przepraszam przepraszam przepraszam za zwłokę Q_Q I Ukraina też przeprasza, że nie pisze ; ; )

Panicz MacKirkland, który za panicza mógłby uważać się chyba tylko wśród "arystokracji" szkockich klanów, na szczęście nie zauważył tego spojrzenia. Gdyby było inaczej, pewnie zacząłby się wykłócać i robić agresywny. I też miał broszkę, ale wpiętą w kilt, by luźny rąbek tartanu nie odsłaniał tego, czego niewinni bankietowicze widzieć nie powinni.
- A, jakiego tam mocno pijącego, Artie prawie wcale nie pije! - Scott nie wiedział, że Artie lubi dać w palnik będąc samemu, a może po prostu nie chciał wiedzieć. Nie sądził, by młodszy brat pozwolił sobie na coś takiego przy ludziach. - N-no, to już czas!
Dał znać, by muzyka ucichła, a gdy już się to stało, zaklaskał w dłonie, by zwrócić na siebie uwagę.
- Zapraszam szanowne państwo na zewnątrz, żeby zobaczyć przygotowaną niespodziankę.

Nie skomentował już, nie miał co. Samemu Roderichowi zdarza się pić zdecydowanie ponad umiar. I choćby Rod próbował się oduczyć, nie podoła temu. Alkohol był jego słabością i ucieczką. Nie znał innych nacji pod tym względem, no może poza Rosją i Niemcami, o tym jednym słyszał aż nadto, a tego drugiego po prostu dobrze zna.
Słysząc zaproszenie powoli się podniósł i podszedł ino po swój cieplejszy płaszcz. Nie chciał zziębnąć.