Dom letniskowy Arthura na obrzeżach Plymouth

Pamiętała, że miała przyjechać do Arthura. Mimo, że długo trwało nim i on sobie o tym przypomniał to nie przeszkadzało jej to. Ważne, że pojedzie, odwiedzi, spędzi trochę czasu z kimś i... może nawet zobaczy jednorożca!
Wstała wcześniej niż zwykle - mimo, że zawsze wcześnie wstawała. Ogarnęła się, założyła dość starodawną jasno-błękitną sukienkę do kolan, jeszcze z białymi falbankami i zawiązała kokardkę pod szyją - trzeba jakoś wyglądać jak się idzie w gości! Sprawdziła jeszcze, czy wszystko jest jak należy tj. zwierzęta śpią bezpieczne, dom zamknięty itp. Zostawiła kartkę dla sąsiada by tego dnia zaopiekował się domostwem i ruszyła w drogę!
Leciała samolotem, tak było najszybciej - choć za tym nie przepadała. Ino się zdrzemnęła trochę. Będąc na miejscu jako tako się odnalazła i jak tylko wyszła przed lotnisko spostrzegła, że ostatnia taksówka odjechała. Westchnęła i poczęła czekać na następne. Czekała, czekała... i po jakimś czasie się doczekała. Wsiadła do auta i po pewnym czasie znalazła się już pod domem Anglii.
Podeszła do drzwi i zerknęła na zegarek. Mam nadzieje, że nie jest za wcześnie... Było ładnie, jeszcze przed południem. Zadzwoniła i z uśmiechem zaczęła czekać aż Arthur jej otworzy.

Kiedy przyszykował wszystko, by przed obiadem napili się herbaty i zjedli ciasteczka, usłyszał dzwonek do drzwi. Westchnął ciężko pod nosem i skierował się na korytarz, gdzie złapał za klamkę i otworzył drzwi.
- Hello, milady. - Przywitał się grzecznie i postarał uśmiechnąć, co w efekcie wyglądało jak wykrzyw ust, kiedy diabelnie boli kogoś kręgosłup. A-albo inna cześć ciała.
- Jak podróż? - Wpuścił dziewczynę do domu, usilnie starając się nie patrzeć na jej biust. B-było to trudne, do diabła...
Wziął od Yakateriny walizkę, oraz pomógł jej ściągnąć płaszczyk. Wskazał jej wejść się do kuchni, przepuszczając w drzwiach.
- Obiad dochodzi w piekarniku, a-ale pomyślałem ze chciałbyś coś przekąsić milady. - Na stole w kuchni przygotował zastawę do herbaty i własnoręcznie upieczone ciasteczka. Biedna, biedna Ukraina...

- Dobryj deń, Arthur. - uśmiechnęła się radośnie do niego. Kiedy zauważyła jego dziwny uśmiech chciała się odezwać na ten temat, ale wtem Anglik kontynuował wypowiedź. Weszła do środka i z jego pomocą zdjęła płaszcz. Podziękowała mu i zaproszona do kuchni weszła do niej.
- W prawdzie rzadko latam samolotami. - I się ich boję... dodała w myśli - Ale było w porządku, tak samo tutaj. Masz wspaniałą stolicę. - ponownie lekko się uśmiechnęła. Splotła dłonie przed sobą i zerknęła na piekarnik.
- Dobrze, ciekawa w sumie jestem co takiego zrobiłeś. Jeszcze nie miałam okazji jeść angielskich potraw. - spojrzała na ciastka, niemało słyszała o jego kuchni, więc trochę się obawiała tego, ale starała się nie okazywać tego.