Rezydencja balowa Austrii

Zaśmiał się cicho. Oj, już oni zrobią im tu jesień średniowiecza. Ten bal będzie zapamiętany przez wszystkich na bardzo, oj bardzo, długo.
Nawet już nie liczył. Ładnie wpadł w rytm. Prowadził całkiem dobrze, nie depcząc partnerki. Raz, dwa. Przechylił ją do tyłu, po czym wrócił do normalnego kroku. Napędzała go myśl o zacnej zabawie, jaką sobie z Czeszką urządzą.
-Już niedługo, Adziu~

Chwilkę jej zajęło wczuwanie się w towarzystwo... W końcu prawie wszyscy tańczyli... No cóż. Popatrzyła po wszystkich... Zawiesiła na krótko wzrok na Edzie i Eli... szybko jednak popatrzyła gdzie indziej i dorwała się do jakiegos trunku na stole. Szampan, ok. Pociągneła łyk slodkiego, musującego alkoholu... Podpierała ścianę rozglądając się za kims ciekawym do rozmowy... jednak była zbyt malo ogarnięta by skojarzyc kto ma czas i ochotę trochę z nią porozmawiać... może za chwilę.

Wszedł na salę i rozejrzał się. Dużo tańczących par, żarcie, alkohol... Miejsce i czas idealne na rozróbę! Ale to potem... za chwilę... sięgnął po kieliszek z szampanem i napił się. Sprawiajmy pozory... pomyślał susząc zęby w uśmiechu, którym obdarzał każdą mniej lub bardziej znajomą mordę. A poza tym... rozróba samemu to nie jest dobry pomysł... chyba że uda mu się kogoś przekonać i razem z jedną dwiema innymi osobami coś się zorganizuje... hyhyhy.


//przepraszam że taki krótki ;c

12 osób...Cholercia, liczyłem na więcej stwierdził w myślach, kalkulując wszystko od nowa. Spojrzał na zegarek. 20 raptem, ale co niektóre przygotowania do północy powinny już się rozpocząć... Szlag. Skrzywił się nieco i zmuszony sytuacją pomaszerował w stronę kuchni. Rzadko mu się to zdarza, no ale jednak. Wcześniej, zanim wszedł do niej, powiedział kilka słów stojącemu nieopodal ochroniarzowi, oglądając się w stronę tańczących. Wypowiedzi nie można było jednak zrozumieć, za duża odległość od pozostałych go dzieliła. Następnie znikł w progu kuchni, musiał ustalić kilka spraw.

Cóż, Antonio kompletnie nie zwracał uwagi na to, iż zwykle tańczą ze sobą osoby płci różnej. Dla niego nie robiło to żadnej różnicy, a wiedział, że i nikt z tu obecnych nie robiłby o to wyrzutów. Dlatego też Hiszpan się nie krępował i pewnym krokiem prowadził swojego ukochanego w tańcu. Mógł się cieszyć także tym, że jest dziś wyjątkowo spokojny. Nie kłócił się, nie stroił fochów, ani nie obrażał o wszystko. I, mimo że Latynos uważał takie zachowanie za słodkie, odmiana była miła.
- Ale mimo wszystko powinienem trochę bardziej o Ciebie dbać - stwierdził, obracając go. Jednak równocześnie zmarszczył brwi, bo przez to nie dosłyszał końcówki jego wypowiedzi. - Za co?
Tonio nie wiedział o co mogło chodzić Włochowi i próbował wysilić swój mózg, by jakoś do tego dojść. Jednak to nic nie dało, więc musiał poczekać na jego odpowiedź.

Tańczyło jej się coraz lepiej, więc trochę przyśpieszyła uważając by się nie wywrócić ani tym bardziej nie skręcić nogi łamiąc obcas - dziękuję, wiesz kiedyś się więcej tańczyło, myślałam że dawno już zapomniałam te wszystkie kroki, ale jak widać tego sie nie zapomina - tańczyli jeszcze przez chwilę - mam dość - zatrzymała się - wracajmy do stolika, muszę usiąść - złapała go za ręke i pociągnęła do stolika- tak wiem, ze to dom Austrii ale ja nie ufam wszystkim tu sa różne osoby - usiadła na krześle i położyła torebkę na podłogę znowu z cichym stukotem - napiła bym się czegoś.

Rozejrzała się uważnie po sali. Tańczą, coś rozmawiają. Dostrzegła teraz Belgię i pomachała również do niej. W sumie niewiele było tu gości. Miała nadzieję, że pojawi się więcej osób. No ale cóż, ona nikogo zmusić nie mogła. No, może ewentualnie Toma. Ale Zelka to już by nie potrafiła. Czasem ci dwaj tak się zaszyją w lesie, że można tylko czekać, aż przypomną sobie o bożym świecie. Podeszła bezszelestnie do Australii od tyłu, zagryzając wargę.
-Tylko nie rozwal niczego-nie, ona nie czytała mu w myślach. Po prostu znała go zbyt dobrze. Szturchnęła go lekko wykałaczką od truskawki.

Po kolejnym obrocie, wylądował bliżej niego. Na tyle blisko, by mógł krótko musnąć jego usta, a następnie oddalić się w kolejnym kroku tańca. - Za moje zachowanie - powtórzył. - Ranię cię. - dodał jeszcze, ze smutnym uśmiechem. Zdawał sobie z tego sprawę. Dzisiaj bardziej niż zwykle. A muzyka, rytmiczna, oddziaływająca na zmysły, nie sprzyjała rozmyśleniom.

Podobało mu się strasznie, ale tańczył trochę memejowato. Zdziwił się jak kuzynka, go pociągnęła do stolika, mimo to usiadł. Machnął ręką.
- Wiem... ale jest ochrona w razie co... może mi dasz? Schowam pod płaszczem... - powiedział. - Zaraz coś przyniosę... - podszedł do stołu. Wziął szampana a sobie wrzucił jedzonko. Wrócił do stolika.
- Częstuj się! - powiedział z zapałem wcinając krewetki. Nagle zauważył Belgię i szybko skierował wzrok na swój talerz.

Szatański uśmiech wkradł się na jej twarz. Oj tak, w końcu dodadzą smaczku temu bankietowi. Przyda się trochę pikanterii.
Taniec wychodził im bardzo ładnie i zgrabnie, sama Czesia była zachwycona tym, że ani ona, ani partner nie musieli się zbytnio wysilać przy nim, wszystko jakoś samo przyszło. Teraz raczej po jej głowie krążył Kaziu, zabawa, która będzie miała swój początek już niedługo, oraz impreza, którą niedługo wyprawią. A tam to sie już będzie działo!
-Ano, ano. No to się zabawimy.~
Szepnęła, aż oblizując usta. Tak, to było co najmniej piękne.
Kiedy zakończył się taniec, Czesia dygnęła grzecznie, a w podzięce za ledwie wstęp, stanęła na palcach i musnęła delikatnie jego dolna wargę. Wracając do poprzedniej pozycji, zaczęła się rozglądać by odnaleźć wzrokiem Austrię. Póki co chciała tylko zobaczyć co robi. A rumieniła sie jak dojrzały pomidor.

Uśmiechnął się ładnie i ukłonił. Wprawdzie pocałunek nie zrobił na nim wrażenia, nie raz witał się tak na spotkaniach Partii. Niezapomniane wrażenia.
-Proponuję napić się czegoś i zjeść.- ujął ją za dłoń i poprowadził do stołu. Ten był syto zastawiony, aż grzech nic nie zjeść. Możliwe, że po imprezie, jaką rozpętają z Czesią, nie będzie co zbierać.
Wyglądał, jakby skupiał się na partnerce i utrzymaniu ogólnego, dobrego zachowania. Nic bardziej mylnego. Co chwila skakał spojrzeniem, badając wnętrze sali.

Usiadła zrezygnowana przy jednym ze stołów i zaczęła błądzić leniewie wzrokiem po sali. Nie było w sumie tych gości tak wiele... Upiła kolejny łyk szampana... Oj, skończył się. Rozejrzała się więc za jakimś dobrym, czerwonym, wytrawnym winem najlepiej Merlotem. Westchnęła cicho szukając interesującego ją trunku... Ale ani widu ani słychu! Poza tym... wszyscy zajęci sobą... Po co ona się tu dobijała, ech?

Wzdrygnął sie lekko słysząc głos Rin za sobą. Nie słyszał w ogóle jej kroków! A to dziwne... Odwrócił sie do niej i uśmiechnął szczerząc ostre kły. Trochę się spiął, że tak dobrze trafiła w jego myśli... Ale trzeba grać żeby się nie wydać, prawda? - Spokojna głowa, żabko. - powiedział do niej lustrując ja wzrokiem. Wyglądała ślicznie. Z resztą... jak zawsze. Upił troche szampana, który był cholernie słodki i omiótł znów spojrzeniem salę i westchnął. Miał nadzieję, że sie bardziej rozkręci... Chyba, bo na takich imprezach to on się nie znał.

(Dla Kazacha i Czesi: stół NIE jest suto zastawiony, przynajmniej nie tak jak być powinien suto zastawiony stół na balu. Są jedynie zakąski i owoce. Nic więcej. Picie przy osobnym stoliku. Nie ma alkoholu WYSTAWIONEGO... Naprawdę sądziliście, że Austria nie przygotowałby się na taka ewentualność? Wystarczy zapytać, gospodarz winny jest mieć...)

Rod wrócił z kuchni. Nieco uspokojony. Widząc, że Węgry usiadła od razu pokierował się do niej.
- Nie mam nawet chwili czasu by podejść do najpiękniejszej dziewczyny na własnym balu... To po prostu niewybaczalne... - zganił sam siebie teatralnie, choć miał w myślach milion wymówek dlaczego tak się stało. -Jak ci się wiedzie, kochana? Nic ci nie brakuje? - pogłaskał ja po policzku czule, ciesząc się z chwili, którą mógł spędzić wraz z nią. Było mu z nią dobrze...
Doprawdy, gdy mógł usiąść obok niej i dotknąć jej delikatnej skóry, stawał się spokojniejszy. Ale nie mógł poświęcać uwagi tylko jednemu gościowi, miał ich AŻ 9... Tak, ogromna liczba...

Westchnął tęsknie za jego ustami, gdy po tak krótkim muśnięciu, odsunął się. Miał ochotę na jego wargi, ale w gościach trzeba jednak zachowywać się przyzwoicie, prawda?
- Och, nie przesadzaj. Równie dobrze ja mógłbym powiedzieć to samo - powiedział, nie przerywając tańca. - No i czy kiedykolwiek Ci coś wypominałem?
Tonio nie chciał, by Lovino postrzegał to w ten sposób. Czasem może ich związek nie był idealny, ale prędzej Hiszpan wziąłby winę na siebie. Cóż, może w niektórych momentach zachowanie Włocha jednak przeszkadzało... Ale to był też po części jego urok. Więc nie było tu miejsca na dyskusje.

- Nie nie trzeba kuzynie jakoś dam sobie radę -zaśmiała się cicho i wzięła od niego kieliszek, wypiła trochę i spojrzała na Austrię który właśnie do niej podszedł - a masz sie czym przejmować - machnęła ręką od niechcenia - przecież widzę, że jesteś zajęty a ja tu nie jestem jedynym gościem prawda? Musisz też zająć się innymi, ja to doskonale rozumiem. Czy jestem najpiękniejsza to ja nie wiem, ale i tak dziękuję za komplement uwielbiam jak mi tak słodzisz - obdarzyła go pięknym uśmiechem - nie niczego mi nie brakuje wszystko jest w najlepszym porządku, mam bardzo dobre towarzystwo - wskazała na Estonię i również do niego się ślicznie uśmiechnęła - więc jest cudownie - poklepała krzesło obok siebie- posiedź z nami chwile co? Ale jeśli nie masz czasu to ja zrozumiem- uśmiechnęła sie łagodnie, przecież nie bedzie mu tu robiła żadnych głupich scen ani wymówek, w końcu to jego przyjęcie i musi sie zajmować wszystkimi ona tu nie jest najważniejsza i doskonale o tym wiedziała. Złapała jego dłoń i lekko ścisnęła - bardzo mi się ten bal podoba, te dekoracje - rozejrzała się po raz któryś- w sumie wszystko mi się podoba jest tak miło- uśmiech nie schodzi z jej twarzy.

Ściągnęła brwi i zmrużyła lekko oczy. Australię znała już długi okres czas i w niektórych sytuacjach można by podpowiedzieć, iż wypisane miał na twarzy, co myślał. A przynajmniej dla niej. Cóż, Zelek zapewne też by się zorientował, co jest grane.
-Żabko?-jej brew powędrowała teraz w górę. A takiego określenia od niego jeszcze nie słyszała. Pokręciła tylko głową z dezaprobatą i wzruszyła ramionami.
-Hm, więc ja nie przeszkadzam. Baw się dobrze.

- Czasami jednak powinieneś - zaśmiał się ciepło. - Chyba nie chcesz, żeby któregoś dnia zrobił się ze mnie cham totalny? - Krok szedł za krokiem. Już nie w rytm muzyki, tylko w rytm uderzeń serca. A może to serce biło w rytm kapeli? Nie... serce umiało bić tylko w jednym rytmie, w jego rytmie, i w niczyim innym. W oczach rozbłysła iskra radości. Czar Wielkiej Nocy wciąż trwał, więc maska dumy i oschłości pozostawała zdjęta, ukazując radosne dołeczki w policzkach chłopaka.

Ed pokręcił głową.
- Witaj Austrio... przyjęcie jest wyborne! - powiedział machając krewetką. W sumie całkiem uroczo. Widząc jednak znikome zainteresowanie nim, a większe kuzynką postanowił im nie przeszkadzać.
- Zostawię was może samych... - wstał i podszedł do stołu odkładając talerz. Zauważył że Alice była sama. Wziął dwa kieliszki szampana i podszedł do niej.
- Witaj co tam słychać? Może szampana? - powiedział wręczając niej. - Ciekawe przyjęcie, prawda? Osobiście uważam że jest super... - powiedział pijąc swojego szampana.

Rozejrzała się jeszcze raz dookoła, dokładnie ilustrując wzrokiem każdego z osobna. Zastanawiała się czy nie dosypać czegoś do picia, ale póki co powstrzymała się. Tak, na razie byle grzecznie.
-Ano, myślę, że to dobry pomysł. Jednak za wiele to tu nie ma. Od razu widać, że Austria sobie bez pokojówki nie poradzi!
Parsknęła śmiechem. Ale drugi raz nie da się utrzymać na uwięzi, oj nie. Zostało jej tylko przyglądanie się jak to sobie Austria poradzi z 'dwójką demonów', co to na jego przyjęcie wkroczyła. Oj, będzie bigos!

Lustrował pomieszczenie wzrokiem. Niezbyt dużo osób, duże pole do popisu. A dobra maniera zaczęła go już męczyć. Czas rozpocząć zabawę.
-Rozruszamy towarzystwo. - na potwierdzenie słów, wyciągnął z kieszeni płytę dvd z jakimś kazachskim napisem. Cóż, można było się łatwo domyślić, że klasyczna muzyka to to nie była. A Aleks już nawet wiedział, jak sprawić, by kazachskie rytmy rozniosły się po okolicy.

(Australo-Belgia poprosił o wypisanie z rozgrywki, Hiszpania odszedł z forum)

No cóż, może Roderich nie orientował zbytnio na Kazachstan, ale też puszczenie płyty było trudne. Głośniki były bowiem podłączone do urządzenia przetwarzającego, które znajdowało sie za platformą z zespołem grającym, a tam nikogo prócz obsługi albo Roda nie wpuszczą. Wszystkie propozycje co do puszczenia muzyki też miały iść do gospodarza. Jeśli jednak Kazach chciałby podłączyć głośniki do swojego sprzętu grającego, musiałby wpierw je odłączyć, a to by zwróciło uwagę wszystkich na sali.
Tymczasem Austriak siedział obok byłej dziewczyny i radował sie faktem, iż ona się nawet uśmiecha do niego. Miał nadzieję, że w głębi duszy jest wciąż jego koleżanką, mimo, iż często pokazywała, jakby nie chciała z nim mieć kontaktu.
- Rad jestem, ze przyjęcie Ci sie podoba, panno Elisabeth. Choć ciekawi mnie, kiedy zaczną sie kłopoty... Sama chyba wiesz, o czym mowie... - rozejrzał sie po sali, ale jak na razie wszystko leciało w jak najlepszym porządku. - Poza tym... madame, mimo naszych ostatnio pogorszonych relacji.. - wyciągnął dłoń do niej - Zechciałabyś może ze mną zatańczyć?

Ona również rozejrzała się po sali - tak doskonale rozumiem, ale miejmy nadzieję że nic sie nie wydarzy - spojrzała automatycznie na Czechy - w sumie w to wątpię, ale nadzieję można zawsze mieć - uśmiechnęła się do niego naturalnie tak jak zwykle niczego nie udawała, już ją w ogóle nie bolały przeszłe wydarzenia - oj tam pogorszenie relacji - machnęła reką od niechcenia - nie mam już o to żalu do nikogo, było minęło - zaśmiała się krótko - nie chcę się już z tobą kłócić ani nic w tym stylu, byłam trochę zła ale już nie jestem - podała mu dłoń i wstała - z tobą zawsze - przybliżyła sie do niego i szepnęła do ucha - jak będziesz miał tu problemy z pewnymi osobnikami to wiesz że zawsze ci pomogę - odsunęła się trochę i zaczęła już mówić normalnie - z resztą zawsze możesz liczyć na moją pomoc - mimo tego ze już nie byli razem, to nie chciała w nim widzieć wroga ani osoby której nienawidzi, a pomagać mu to chyba juz po prostu z przyzwyczajenia - jednak coś jest w tym powiedzeniu, ze nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki - uśmiechnęła sie szerzej.