Rezydencja balowa Austrii

(Ludzie, wybaczcie, ze pogonię, ale trochę jednak wolno to wszystko idzie. Austria stoi od 10 minut przy stole z kieliszkiem w ręku, chciałby rozpocząć oficjalnie zabawę, zaś reszta go olewa i trochę mi sie ten bankiet rozwala :/ Chodźcie juz tu xD Koniec offtopicu)

Pokiwał głową na słowa Kuzynki.
- No... czuję się trochę bardziej... wyluzowany... - powiedział wpychając mandarynkę do buzi. Kiedy zauważył Austrię z kieliszkiem podlazł też szybciutko i wziął kieliszka.
- Masakra... na granicy miałem kłopoty... kurde... - powiedział do kuzynki robiąc, teatralny gest ręką. Jedna grze się uciszył i zerknął na gospodarza.

Tylko się nie roześmiać, tylko się nie roześmiać. A jednak, jeszcze nie weszła do rezydencji, więc w sumie mogła. Do woli. Jednak jedynie parsknęła śmiechem i złapała się pod boki.
-Prominte, śmieszy mnie kiedy ktoś jest tak oficjalny. Ja tego nie wymagam, ale w środku Austria może krzyczeć.
Przymknęła jedno oko, chichocząc cicho. Oczywiście, doceniła to, że Kazachstan był bardzo kulturalny, ale i tak wyjdzie w praniu, jakie to z dwójki są małe diabły. No, może nie małe. W każdym razie przez jakiś czas w rezydencji i tak musiało być sztywno.
-Děkuji, ty też wyglądasz jak, jak. No wiesz, typowy przystojny facet, taki jak w filmach! A to jest element stroju, ne?
Wskazała palcem na jego gogle. W sumie to nie była stworzona do komplementów, ale jakby go zobaczyła po raz pierwszy to by ją pewnie amorki ukuły w ten czeski tyłek. Generalnie mogło tak być nawet i w tej chwili, ale Czeszka była uparta.
Tak więc, parodiując poważną minę Austrii i zadzierając przesadnie nos do góry, wzięła Kazia pod rękę, chichocząc cicho.

Dojrzał Antonia, ale nic nie powiedział, dojrzał także, że gospodarz zmienił swoje miejsce i aktualnie irytował się przy stoliku. Lovino postanowił jak raz być miłym, i spełnić życzenie gospodarza, toteż podszedł bliżej i za przykładem Rodericha, również uniósł swój kieliszek. Po tym dorwie Antonia. Ale po tym.

Poszła za kuzynem, chciała już ruszyć swoim szybkim i zdecydowanym krokiem ale w szpilkach nie było ta takie łatwe, więc trochę zajęło jej dojście, ale doszła i wzięła szybko kieliszek uśmiechając się uroczo. Chciała już zapytać Estonię o te jego trudności na granicy ale sie powstrzymała i patrzyła na Austrię czekając co powie.

- Ah, rozumiem, rozumiem~ Ale Niemcy był chyba aż za twardy... On nie umie się obchodzić z kobietami! Kompletnie - skomentował. - Ah, rzeczywiście byłem! Całkiem zapomniałem~ Miło było strasznie. A wyspa piękna!
- Heh~ Za chwilę pewnie... - zarumienił się lekko i znów zerknął na Włocha, ale w tym czasie dostrzegł też gospodarza. Poszedł więc za przykładem innych i wziął kieliszek, po czym jeden podał Nauru.

-Sz-szto?- pomacał się po czole i natrafił na gogle -O, zapomniałem. Wiesz, przyjechałem motorem, mogę cię odwieźć po wszystkim do domu.
Wyszczerzył się, już mniej oficjalnie i dał się wziąć pod ramię. Cała sprawa dość go śmieszyła i zarazem irytowała. Cóż za dziwactwa. Nie lepiej iść ćwiczyć na poligon? Nic dziwnego, że szlachta była zawsze taka otyła i niezdarna. Ciekawe, czy gdyby wysłać paniczyka Austrię na front, to umrze od ataku wroga, czy już od samego widoku błota i trupów?
-Iye, miejmy to za sobą.- pociągnął ją i już wolniejszym, eleganckim chodem, który zwykł nazywać kaczkowatym, ruszył po schodach, do wejścia.

-Zapraszam ponownie-mruknęła jedynie. Cóż, ugościła go, jak tylko mogła i cieszyła się, ze chodź wyspa była znacznie zniszczona, udało jej się zrobić dobre wrażnie na swoim gościu. Wzięła od niego kieliszek, dygając lekko. Chwile potem, jak chyba wszyscy goście, zwróciła swoją uwagę na gospodarza.

Odetchnął z ulgą, widząc, ze goście jednak go nie olali. Zaczął więc swoje małe przemówienie na rozpoczęcie:
- Moi mili goście. Co rku zbieramy sie w gronie zarówno rodzinnym jak i przyjacielskim, ażeby dać upust tradycji i, wspólnym świętem, choć na chwilę uciąć spory a takze zacieśnić więzi między nami. Każdy z nas tu obecnych ma w swoim sercu nadzieje i życzenia związane z tym dniem. Każdy, niezależnie od wiary wie, czym jest wiosna oraz jak u katolików wygląda Wielkanoc, choć tuszę, że każdy obchodzi ją inaczej. Tak wiec czy świętujecie powrót Wiosny, czy też Zmartwychwstanie, niech ta zabawa będzie jak najlepsza. I choc nie jest nas tu tak dużo, jak miałem nadzieję, ten wieczór jest dla was. Bawcie się dobrze.
Dał znak skinieniem głowy orkiestrze, by zaczeli grać. Rozpoczęli od "Balu wszystkich Świętych" Budki Suflera. Roderich zaś zaproponował pierwszej zauważonej osobie - Włochom Południowym - stuknięcie się kieliszkiem.
Oby całość wypaliła modlił sie w duchu.

(od tej pory obowiązuje kolejka - w pierwszym poście podana)

Tonio wysłuchał przemowy Austrii z uśmiechem na ustach, choć sensu słów nie wyłapywał, gdyż co rusz zerkał na Włocha. Wyglądał lekko jakby nie w humorze... Ale Tonio ten humor skutecznie poprawi!
Gdy Rodi skończył mówić, Hiszpan ponownie odwrócił się w kierunku Nauru i uniósł lekko swój kieliszek, uśmiechając się ciepło.
- Jeśli panienka pozwoli.

Słuchała uważnie przemówienia Austrii, lekko podpierając się na kuzynie te buty trochę ją wykańczały, ale cóż chciała być elegancka więc musi trochę pocierpieć. Gdy skończyła się przemowa upiła trochę ze swojego kieliszka i sie wyprostowała szczerząc się do kuzyna.

Zacytuję regulamin:
" - Piszemy co najmniej trzy zdania złożone, czyli takie, które mają więcej niż jedno orzeczenie. Mile widziane są dłuższe wypowiedzi. W końcu nie jesteśmy pokemonami."
Proszę o pisanie dłuższych postów. //Scottie

Jak wszyscy, w uprzejmej ciszy wysłuchała słów gospodarza. Tak, można powiedzieć, że ona świętowała tylko Wielkanoc, bo u niej wiosny za bardzo widać nie było. Przynajmniej nie tak, jak w Europie. u niej po prostu nie miało co kwitnąć, no i było ciepło przez cały rok. Nawet uśmiechnęła się do Antonia i stuknęła swoim kieliszkiem o jego.
-Wesołych Świąt, pierwszego dnia wiosny, czy innej okazji. A teraz idź do niego-wskazała głową na Włocha, upijając co nieco z kieliszka.

Cóż więc zrobić? Stuknął w uniesiony kieliszek, uśmiechnął się, odpowiedział kilka miłych słów, i nie mocząc nawet ust w trunku, odszedł w inną stronę.
Krążył jeszcze dłuższą chwilę, nim odszukał w tłumie znajome twarze. Gdzieś wyłapał znane mu dobrze sylwetki . Zaraz obok nich, znalazł osobę o którą mu chodziło.
Tam też pokierował swoje kroki.
Stanął za mężczyzną, i lekko zastukał w jego ramię palcem.
- Pozwoli Pan? - spytał o dziwo miłym i spokojnym tonem, a nie jak zwykle, z wrzaskiem, jak to miał w zwyczaju witać się z Antoniem. Cóż, kultura spotkania wymaga przystosowania.

(nie mam dzisiaj weny na długie posty, przepraszam)

Eduard wysłuchał jego przemówienia po czym wzniósłszy toast z nimi. Czuł się jak jakieś oparcie, kiedy Węgierka sobie buty poprawiała. Popatrzył na nią przekrzywiając usta w uśmieszek.
- Musisz poćwiczyć... - nie mógł sie powstrzymać. Kiedy usłyszał utwór zaraz go rozpoznał. No no... postarał się chłop, postarał.Wypił szampana po czym wsłuchawszy się w muzykę.

-Oj, trzeba spróbować postawić na dobrą zabawę. Chociaż minimalnie.
Westchnęła tylko lekko, bo w sumie też zamiast się włóczyć mogła siedzieć w domu i oglądać mecz Czechy-Słowenia, ale w propozycji balu coś jednak ją intrygowało. Chyba podokuczanie Austrii, ale mniejsza o to.
-Wyluzować też trochę można, Austria cię nie zabije. Takie chucherko.
Zaśmiała się, podążając za nim dość niezdarnie. Eleganckiego chodu to nie wyćwiczyła. Dopiero po kilku krokach weszła w wprawę. Chyba.
W każdym razie oboje szybciutko weszli do rezydencji, bo usłyszała już donośny głos Austrii, a to wróżyło spóźnienie.

Lokaj. O tak, przeszkoda straszna. Dostał, co dostać miał. Tyle. Nie przedłużając wlazł dostojnym, kaczym krokiem do środka, wypinając pierś i uśmiechając się przyjemnie. Tyle.
-Khayrly kesh. Asalaam Aleykum.- przywitał się całkiem ładnie i elegancko. Tak, znaczyło to tyle, co "Dobry wieczór. Pokój z wami.".
Szturchnął przy tym Czesię w bok, dając znać, że zaraz wybuchnie śmiechem i to ona będzie musiała zbierać go z posadzki oraz holować w jakieś ustronne miejsce, by mógł się uspokoić. Na razie, próbując zachować sztuczną powagę, poprawił okulary na nosie, a co!

Chciał już podejść do ukochanej i poprosić do tańca, ale pojawiła się parka spóźnialskich, jak to na takie imprezy przystało. Nie, oni nie zepsują tej imprezy... - myślał sobie. Miał i tak już bardzo dobry humor choć okazywał to tylko w jednym procencie. Wysączył wiec łyczek szampana ze swojego kieliszka i odstawił na miejsce, zaś następnie podszedł do parki, która dopiero co weszła.
- Guten Abend, moi Państwo. - ukłonił się - [b]Tuszę, ze podróż minęła wam świetnie. Zapraszam was i życzę miłej zabawy na tym, skromnym jak wyszło, bankiecie.
Gestem zaprosił gości do stołu. I nawet chyba się uśmiechał, choć być może sobie tego nie uświadamiał. Obejrzał się tylko za Elize czy robi coś zajmującego, czy raczej się nudzi, zwłaszcza, ze muzycy skończyli utwór wejściowy i przeszli na "Takie Tango".

- Gracias i nawzajem, mi bella~ - uśmiechnął się szeroko. A na jej kolejne słowa, znów zerknął w bok, szukając wzorkiem Włoszka. - Rin, Ty wiesz, że jesteś kochana?
Ucałował dziewczynę w polik, po czym już miał się obrócić i poszukać swojego chłopaka, gdy ktoś zaczął pukać go w ramię. Odwrócił się i dostrzegł Romano. Jednak musiał zamrugać kilka razy i zastanowić się, czy ktoś go nie podmienił, bo ten zachowywał się kompletnie inaczej niż zwykle. Ostatecznie Tosiek uśmiechnął się ciepło.
- Oczywiście - stuknął o jego kieliszek. - Feliz Navidad, mi querido.

-Przepraszam Estonio - podparła się na nim jeszcze na chwilę- najlepsze jest to, że ćwiczyłam przed przyjściem tu, ale widocznie za mało - tak ćwiczyła przez kilka dni myślała, ze to w zupełności wystarczy, ale jak widać to nie jest takie łatwe jak się wydaje na pierwszy rzut oka - ech...- wypiła resztę szampana i odstawiła pusty kieliszek - tylko żeby dużo nie wypić - powiedziała cicho i rozejrzała się po sali i zauważyła Czechy, teraz się ucieszyła że wzięła ze sobą patelnię bo jak widać trzeba być przygotowanym na wszystko, na pewno się przyda, chodź szczerze mówiąc wolała by spędzić ten czas w spokoju, ale nie wiadomo co sie wydarzy - ja chyba muszę na chwilę usiąść kuzynie, te buty sa nowe i jakoś jeszcze nie nauczyłam sie w nich dobrze chodzić, więc wybacz mi- podeszła do stołu przy którym było pełno krzeseł, usiadła na jednym i znowu omiotła wzrokiem całą salę, zatrzymała się na Austrii któremu bacznie zaczęła się przyglądać, a torebkę położyła na swoich kolanach była trochę ciężka, ale nic dziwnego skoro była tam patelnia.

-Przecież od początku było to widać, że chcesz do niego podejść.-skomentowała. Jeżeli nawet zabrzmiało to złośliwie, to nie miała wcale takich intencji. Oddaliła się, pijąc szampana i rozglądając się po całej sali. Dekoracje, chodź bardzo ładne, nie przypadły jej do gustu. Ot, ona wolała prostotę, skromność. Może aż do przesady. Tak, były czasy, kiedy jej cała wyspa mogła zostać nazwana rajem, jednak sama Rin przypłaciła to zdrowiem. Teraz była minimalistą-im mniej, tym lepiej. Co również nie zawsze okazywało się dobre. Rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu, po czym podeszła do Austrii.
-Witam. Chciałam bardzo serdecznie podziękować za zaproszenie i wyrazić uznanie dla całego przyjęcia-stwierdziła. Właściwie tylko to miała na celu, nic więcej właściwie, ale czekała na jego odpowiedź. Niekulturalnym by było sobie pójść.

- Buon Natale Antonio - odrzekł spokojnie, bez cienia złośliwości do swojego partnera. Było to faktem iście niespotykanym, jak zaćmienie słońca. Czyżby nagle, nie wiedzieć skąd pojawił się zajączek wielkanocny i rozbił na głowie Vargasa zaczarowane jajko na głowie, przez co stał się zupełnie innym Włochem?
Zerknął przez ramię Antonia i uśmiechnął się miło do jego towarzyszki, nim ta odeszła. - Witam panienkę Rinyalushin - skłonił lekko głowę. - Spokojny dzisiaj mamy wieczór, czyż nie? - ponownie uniósł kąciki ust w uśmiechu, tym razem już zwracając się bezpośrednio do Antonia i na nim skupiając swoją uwagę.

Uśmiechał się do niej.
- Spoko, podpieraj się. - dopijał szampana a po chwili Ela gdzieś usiadła. Wzdychnął i popatrzył się po wszystkich. Część z tych osób kojarzył ale bał podejść czy coś. Podlazł do stoiska z jedzeniem. Wychaczył krewetki i nałożył sobie na talerzyk, nałożył sobie łososia, po czym usiadł przy stoliku i zaczął jeść. Na razie wstydził się zagadać do kogoś.

-Dobry deń.
Mruknęła. Krótko i na temat. Jednak nie dla tego, że nie była tego dnia rozmowna, wręcz przeciwnie. Po prostu starała się nie roześmiać, bo było tak sztywno.. Nie jej klimaty! Aż się prosiło, by bankiet trochę bardziej rozkręcić, ale na razie starała się być grzeczna. Na razie. Z resztą, widziała, że Aleks jest podobnego zdania co ona.
A kiedy Austria do nich podszedł, miała ochotę wybuchnąć śmiechem. 'Skromne przyjęcie'? Takich przyjęć, to ona na festiwalach praskich nie ma. Ale tam przynajmniej atmosfera jest w miarę wesoła, nie to co tu. Ale nie narzekała aż tak. A mowa Austrii rozbawiła ją jeszcze bardziej. Tak, więc również szturchnęła Kazia, dając do zrozumienia, że zaraz wybuchnie.
Ale zadarła głowę minimalnie do góry i przeczesała palcami włosy.
-I co teraz, Kaziu? Na 'te lepsze' zabawy chyba jeszcze za wcześnie, dopiero się zaczęło.

-Tak myślę, panienko Benešová. Rączki na kolana i odginamy paluszek- tak, podzielał zdanie Czesi. Był rozbawiony atmosferą i zastanawiał się, jak można nazwać to zabawą. Przecież to straszne! Zabawą można nazwać głośną imprezę z wódką, ostatecznie kulanie się w bocie w towarzystwie? Ale to?
-Mam wrażenie, że ktoś mu wsadził kij od szczotki w cztery litery i dlatego tak się zachowuje.- szepnął jej na ucho i zagryzł wargę, żeby się nie zaśmiać. Oczywiście, gdzieś w kieszeni marynarki leżała drobna puszeczka, która mogła wydzielać duszący dym, przypominający zepsute jaja po zapaleniu. Jak również różne ziółka, o różnych zastosowaniach.
Na razie Aleksander rozejrzał się po zebranych. Zobaczył Estonię w "tłumie", więc pociągnął Czeszkę i ruszył w jego stronę.
-Khm, privet.

Obejrzał się za odchodzącą parą, która go mocno niepokoiła i poczuł w pewnym sensie ulgę. tym większe zadowolenie poczuł jak podeszła doń Rin i podziękowała za zaproszenie.
- To mi jest niezmiernie miło Panienkę ugościć. Rzadko kiedy mam tutaj gościa z panienki stron. To dla mnie ogromna satysfakcja móc zawiązać takie znajomości.
Spojrzał na Elize. Smutno mu było, że biedna się męczy i woli raczej siedzieć niż coś robić, zwłaszcza, że jego coś w środku nosiło. Zwrócił się wiec do Rin modląc się w duchu, żeby Węgry się nie obraziła zbytnio...
- Może uraczy mnie Panienka tańcem do tej piosenki?
Tango, choć nie tak wspaniałe jak walc, na ta chwilę było mu równie dobre, co tuńczyk dla kota. Wyciągnął nawet pierwszy rękę zapraszająco.