Dom von Bocków

Dom nie jest jakiś szczególnie pokaźny. Nie odstaje też od ogólnie pojętych wzorców. Zbudowano go z drewna, a okiennice pomalowano na bladobłękitny kolor, by załagodzić nieco pierwotną surowość budynku. Aby wejść do środka, trzeba pokonać dwa schodki, przejść przez niewielki ganek i dotrzeć do drzwi, za którymi znajduje się ciemna sienna. Z niej przejść można do kuchni, gdzie stoi drewniany, domowej roboty stół i kilka krzeseł, a także jest miejsce do przygotowywania posiłków. W oknach wiszą firanki, które Tiina przywiozła jeszcze ze swojego domu rodzinnego. Na parapecie stoją doniczki z ziołami. W kącie znajduje się beczka z wodą do codziennego użytku w kuchni. Jeśli wróciłoby się do sienni i skręciło w drugą stronę – trafiłoby się do sypialni, gdzie na łóżku spoczywa nieco koszmarna, szyta przez Tiinę kapa. Ponadto znajduje się tam kufer z pościelą oraz obrusami, a także drugi z ubraniami. Przy łóżku stoi prosta, wyszorowana do połysku lampa naftowa.

Eduard obudził się dość wcześniej niż zwykle. Pewnie przez ten ból ręki. Popatrzył się na nią i przeklną cicho. Nie chciał obudzić żony. Popatrzył się chwilę na nią i ucałował w ją w policzek po czym wstał. Ciężko było. Łóżko skrzypiało jak człowiek oddychał a gdzie tu ruch zrobić. Mimo to udało mu się cicho wyjść. Miał ochotę na jajecznice to po tym jak chwile się ogarnął poszedł do kurnika po jajka. Bekon się przechowuje to pewnie bez problemu. Z jajkami wrócił troszkę podziobany.

Trudno obudzić kogoś, kto z trudem przespał chociaż tych kilka godzin. Tiina zbyt mocno się martwiła, by spać spokojnie. Godzina po godzinie, kobieta leżała w ciszy i ciemności, której nie mogło rozproszyć blade, księżycowe światło, wpadające przez szpary w okiennicach. Póki trzeba było - Tiina starała się jak mogła, by nie pokazywać po sobie niepokoju. Dopiero w godzinach czuwania pojawiły się myśli "co by było gdyby?"
Mimo wszystko kobieta nawykła była do wczesnego wstawania, więc w końcu wygrzebała się z pościeli, zauważając przy okazji brak męża. W takim razie łóżko od razu mogło być pościelone, koce ułożone, poduszki poprawione, kapa narzucona. Sama Tiina przygotowała się i wyszła do kuchni. Tam zastała swojego męża w stanie sugerującym lekkie przejścia z kurami.
- Znów tamten młody szalał? - spytała z troską o koguta, przejawiającego mocno wojownicze zapędy.

Kiedy rozpalił piec by potem zrobić jajecznice do kuchni weszła Tiina. Podszedł do niej i pocałował w policzek.
- Wyjątkowo paskudny przypadek.... ledwo dostał pióra i już się rządzi. - pożalił się żonie. Spojrzał na nią.
- Spałaś coś w nocy? Wyglądasz troszkę blado.. - i znowu się nachylił całując w drugi policzek po czym się uśmiechnął. Usiadł na krzesło i popatrzył w bandaże. To wydaje się dziwne ale wczorajsza sytuacja Eda z lekka... bawiła.

- Ano, tak zdarza się, wiesz, nie tylko u kogutów - rzuciła z błyskiem w oku, po czym przywołała na twarz uśmiech. - Spałam, spałam, spokojnie i ten... siadaj, zajmę się wszystkim. - Zmarszczyła brwi, przyjrzała się badawczo mężowi, podeszła do niego, przysiadła obok. - Pokaż... przesiąkło ci? Wiesz, że i tak nigdzie dziś nie idziesz, prawda? Mogę się przejść i powiedzieć, że cię nie będzie.

Próbował zdjąć i lekko odchylił. Popatrzył i pokiwał głową.
- Dwa trzy dni i nie będzie śladu... nie nie nigdzie nie idę jak obiecałem że zostanę to zostanę. - spojrzał się na Tiinę. Chociaż perspektywa bycia w domu go strasznie przerażała. Nic do roboty praktycznie nie miał.
- Chcesz iść? Wiesz może nie trzeba... aż tak źle mi nie jest - Po czym zdjął bandaż. Skóra była zdarta ale krew nie leciała chociaż wyglądało to dość... niezbyt smacznie.

Patrzyła przez chwilę na męża, potem machnęła ręką, wskazując na koszulę.
- Zdejmij, zmienię ci opatrunek. I nie pójdziesz na pewno. Nie ma o tym mowy. Prędzej cię z powrotem do koguta wyślę. - Tiina zrobiła przesadnie groźną minę. Po chwili jej oczom ukazała się cała mało apetyczna rana. Kobieta westchnęła, przyjrzała się z bliska. Pięknie to nie musiało wyglądać, ważniejsze było, czy się zaogniło, czy nie.
- Pójdę - mruknęła. - Przecież mnie nie zje tam nikt, prawda?

Popatrzył się na żonkę i zaśmiał się na jej groźną minę.
- Ojojo! Będę grzeczny! - wyszczerzył się do niej. Kiedy jednak zaproponowała zmianę bandaży pokiwał głową że się zgodził. Wolał z tym nie ryzykować czy coś ale czuł się świetnie tylko go szczypało.
- No ale wiesz... zaczną ciebie podrywać i co? Będę strasznie zazdrosny - chociaż jego mina wskazywała na ubawienie.
- A tak w ogóle mieliśmy jeść śniadanie...a ja już koszuli nie mam... robi się ciekawie - powiedział po chwili nie kryjąc śmiechu.

- A ty byś śmiał nie być - mruknęła jeszcze tak dla efektu, odwiązując bandaż do końca i zdejmując go w całości, a potem odkładając na bok. Jeszcze się wypierze i będzie całkiem przydatny kawałek materiału.
- A niech próbują - rzuciła swobodnym tonem, ledwie, ledwie sugerującym, co by się mogło stać z osobami nazbyt śmiałymi. - Najwyżej coś stracą...
Wstała, by sięgnąć po czysty kawałek materiału.
- Na śniadanie będzie jeszcze czas, nigdzie się nie spieszy. - Przyklękła znów, by obandażować męża na nowo.