Taras

Przed budynkiem, w którym znajduje się sala balowa, znajduje się taras. Mimo połowy lutego palacze znajdą tutaj spokojny kącik, by w spokoju cieszyć się papierosem.

I Rin zjawiła się na tym balu. Nie była może osobą wyjątkowo rozrywkową, nie znała też wykwintnych ruchów i etykiety, jaką wypadałoby mieć w takich przypadkach. Ba, nawet taniec średnio jej wychodził. Jednakowoż w takich przypadkach ludzie przychodzili tu głównie dla towarzystwa, spychając zabawę na mniej ważny (lecz również istotny) drugi plan. A przynajmniej taką miała nadzieję. Dwa pasma puszczone z przodu okalały jej twarz, a z tyłu czarne włosy upięte były w koka, z którego wystawały pojedyncze pasma. Sukienką, choć dość wytworna, nosiła już ślady użytkowania. Nie była ona własnością Nauru, ale ta postanowiła ją pożyczyć na tę okoliczność. Składała się z czterech warstw - najciemniejsza, granatowa, zaczynała się od dołu i pięła się do kolan, na nią opadał skrawek drugiej, ciemnoniebieskiej, otoczonej przez błękitny materiał, z którego również były rękawy zakładane oddzielnie. Ostatnia warstwa była biała i kończyła się nad biustem, w granicach dobrego smaku, tak, by za wiele nie ukazywać (a właściwie to prawie nic). Piękny opis zostaje właśnie przerwany, gdyż prozaicznie Rinyalushin kichnęła i potrząsnęła głową.

Kiedy Fin przygotowywał się do całego wydarzenia, nie przypuszczał nawet, że dążenie do niewyróżniania się sprawi coś zupełnie odwrotnego. Timo postanowił po prostu ubrać się adekwatnie. Koszula, garnitur, nic szczególnego. Do tego tylko mała, metalowa plakietka z herbem. W końcu nie ma nic bardziej eleganckiego od lwa z wywalonym ozorem i w otoczeniu kwiatów.
Przez swój strój, Fin wyglądał albo trochę poważniej, albo wręcz jeszcze mniej poważnie niż zwykle. Zdania generalnie mogły być podzielone. Tymczasem sam Timo wyrwał się na chwilę z ogólnego gwaru, by po prostu posiedzieć w ciszy i trochę się przewietrzyć.
Na tarasie było ciemno, cudownie cicho i... nie-pusto. Timo przystanął, niepewny, czy nie odejść, by nie przeszkadzać Rin. Może potrzebowała samotności?

Usłyszała kroki, a przynajmniej tak jej się wydawało. Odwróciła głowę i spojrzała na swojego, właśnie przybyłego towarzysza, chwilę się w niego wpatrując. W pierwszej chwili nie poznała, kto to, ale później pomachała radośnie do Fina. Nie była pewna, czy nie chce chwile pobyć sam, ale podeszła do niego ostrożnie i powoli (przez obcasy na nogach, a nie po to, by nie przestraszyć Timo) i dygnęła nieco chwiejnie.
-Ekamawir Omo-przywitała się -Jak panu się podoba?

Obcasy. Nie, Fin nie rozumiał obcasów. Na szczęście nigdy nie musiał się w tę tematykę jakoś specjalnie zagłębiać.
Dziwne, że Rin nie poznała Timo. W końcu nie wyglądał aż tak niecodziennie. Może nie nosił jednego ze swoich paskudnych swetrów w reniferki lub bałwany, ale nadal w zasadzie był tym, kim był zawsze. A w każdym razie od dłuższego czasu.
- Iltaa, Rin. - Chłopak uśmiechnął się szeroko. Wyjął błyskawicznie ręce z kieszeni. - I, no, dlaczego "pan" tak nagle jakoś? - Dziwnie mu było, ale pomyślał, że to może jakiś żart. - Miło jest, no. Naprawdę. Tylko trochę tak... jak dla mnie to za duszno, za dużo ludzi, wiesz, Rin. - Wzruszył lekko ramionami. - A ty, no, jak się bawisz?

Nie pierwszy raz Rin pożałowała, ze nie jest mężczyzną. Nastąpiło to dokładnie w tej chwili, gdy jej stopa nieco obsunęła się, a ona sama musiała złapać się Timo, żeby nie upaść.
-Przepraszam-westchnęła, niepewna, czy właśnie Fin nie dorobił się siniaków na ramieniu z tytułu zbyt silnego chwytu.
-Tak, też uważam, że trochę za gorąco. No to wyszłam się przewietrzyć. Czemu "pan"? Aa-abo Ludwig powiedział, iż to tak wypada. Znaczy się na balu. Bo ja na bale za często nie chodzę. Po prawdzie to tak wcale. I nie wiem, jak się zachowywać. Znaczy czy zachowuję się dobrze? No i dziwnie mi w sukience- tak oto spokojna na co dzień dziewczyna zaczynała tracić głowę, jeśli chodziło o obcasy, sukienki i przyjęcia.

Nie, Timo tego nie rozumiał. Nie pojmował kwestii nadrzędności wyglądu nad dobrym samopoczuciem. Fin przejawiał skończoną ignorancję względem mody. Jak dotąd jedynym plusem całej sytuacji było to, że zwykle nie musiał chować swoich starych zdjęć po szafach, bo po prostu prawie nie miał się czego wstydzić. A przynajmniej on sam tak uważał.
Może palce Rin zostawią jakieś siniaki, w tej chwili Timo mało się tym przejmował, gdyż próbował pomóc Nauru w utrzymaniu jako takiej równowagi.
- Ei se... znacz, no, nie szkodzi. - Uśmiechnął się, a chwilę potem nienaturalna elokwencja Rin lekko go poraziła.
- Wiesz, kiedyś to ja prawie każdemu "panowałem", ale to t-takie trochę inne czasy. No i nie wiem, znaczy, wiesz, Timo wystarczy przecież. Chyba, że chcesz dziś inaczej. To wtedy się, no, dostosuję. - Nadal się uśmiechał, mając nadzieję, że może uspokoi trochę Nauru. - Ei, ei, jest dobrze. Nie ma co. Znaczy... Dobrze jest. I, ładnie wyglądasz. - Timo nie znał się na komplementach. Może to częściowo tłumaczyło jego problemy z Karelią. - Inaczej niż zwykle, ale, no ładnie. I nie martw się, wiesz? Ja też raczej nie bywam. T-tylko tyle co na tych moich różnych, ale też nie za często. I tam jest zupełnie inaczej.

Rozejrzała się ukradkiem po okolicy, po czym zdjęła buty. Wzdrygnęła się nieco, kiedy stopą dotknęła zimnej podłogi, ale chciała po prostu chwilę odpocząć od niewygodnej rzeczy. Szczerze mówiąc na ten bal dałaby sobie chyba założyć prawie wszystko, byleby tylko nie wypaść źle. Ba, zbłaźnić się na oczach wszystkich nacji to byłoby niemiłe. Dlatego nie za bardzo brała pod uwagę picie.
-Nie, znaczy Timo jest dobrze-pokiwała głową, nieco już spokojniejsza i trochę poruszała nogą-Dziękuję. Całkiem ładna sukienka, ale chyba nieco trochę za strojna-nie oczekiwała komplementów(co nie znaczy, że ich nie ceniła) i zajmowała ją bardziej prawda i rzetelne osądy.
-Dobra pogoda
-

Timo koszmarnie przejmował się opinią innych. Wyłączając te przypadki, gdy jego klasyfikacja normalności nie pokrywała się z powszechną lub w stanie nie do końca trzeźwym. Przyznać trzeba, że okoliczności te zachodziły podejrzanie często.
- Hmm, Rin, wiesz... Ja się nie znam. - To ostatnie zdanie Fin wymówił ze znacznym naciskiem. - Ale pamiętam jak ten, no, ubierały się kobiety w Paryżu tak w, hmm, XIX wieku? I wiesz miały te takie. - Wykonał rękami gest, który zapewne opisywać miał krynolinę. - To dopiero było, no, strojne bardzo.Albo te... krezy przedtem. Tylko niezbyt takie praktyczne... I wiesz, Rin, wszystko jest dobrze póki ci w tym wygonie. No. - Timo wzruszył ramionami. Oparł się o balustradę tarasu, zerknął w dół na ogród. - Joo... ładna noc. - Spojrzał w górę. - Jakby dalej od miasta było, to by więcej tych, gwiazd dałoby radę zobaczyć. Ale u ciebie to pewno inne te, konstelacje trochę, ei?

-Nie wiem jak się ubierały-stwierdziła z pewnym niepokojem w głosie. Nie miała bladego pojęcia przez większość swojego życia, co dzieje się u jej sąsiadów, a co dopiero w Europie. Czy to było jakoś wymagane na salonach, żeby znać francuską modę? Miała szczerą nadzieję, że nie. Nagle przeszła ją myśl, że teraz to ona wygląda dziwnie.
-W-wiesz, ja za często sukienek nie noszę. Więc w sumie dziwnie-zerknęła na strój-Jest zbyt strojna?-zaakceptowałaby każdy komentarz, a najlepiej prawdę.
Również zerknęła na niebo, przekrzywiając głowę.
-Nigdy nie skupiałam się na konstelacjach jako takich. Po prostu gwiazdy są ładne. I tyle.

- O, to, no, nie ważne...
Fin czuł się nieswojo, obserwując poddenerwowanie Rin. Zwykle kobieta zdawała się być dość... stabilna. To nie najlepsze słowo, ale tylko ono przychodziło Timo w tej chwili do głowy.
- Nie, Rin, naprawdę, w porządku. I chyba tutaj nie ma zbyt. Bo wiesz, każdy według gustu i w ogóle. A gusta to są różne. - Nie znał się. Naprawdę. Na sukienkach, ich strojności, nie-strojności i tych wszystkich rzeczach z jakiegoś powodu uważanych przez kobiety za istotne.
- Ładne? Znaczy... Dalekie, ei? I zimne raczej. Ale. - Przekrzywił głowę. - Możesz sobie w nich zobaczyć inne rzeczy, jak ten, chcesz. - Zamyślił się. - I mają w ogóle strzelać, czy coś. Nie, że do ludzi. Znaczy... wiesz.

Jej gust? Brak. Albo najlepiej chodziłaby w worku. Czy też czymkolwiek wygodnym. Oparła się o balustradę koło Fina. Jeżeli chciał ktoś szukać wyjątku potwierdzającego regułę, to Nauru była przykładem. Chyba, że wtłukło się dziewczynie do łba, iż od jej ubioru zależy opinia o jej kraju. Wtedy zjadał ją stres.
-Zimne? Dla mnie nie. Raczej dla mnie są wolnością. Coś jak symbol....chyba. Zawsze, gdy nie ma chmur, jest pełne niebo gwiazd. Piękny widok -westchnęła, uśmiechając się nieco.
-Strzelać?-zapytała, unosząc brwi i marszcząc czoło w niezrozumieniu.

Opinia. Tak, Fin przejmował się opinią innych, ale tylko wtedy, gdy miał wątpliwości co do normalności i akceptowalności własnego zachowania. Czyli nie tak znowu często, jak powinien. Przynajmniej w teorii.
- Wolnością? - Timo postukał palcami w balustradę, zastanawiając się nad tym stwierdzeniem. - Że niebo jest otwarte? Czy, że jak, ten, te, ptaki, joo? - Spojrzał znów w niebo. - No, ładne to są. Ale to oczywiste, ei? Szkoda, naprawdę, że ich tu więcej nie widać. - Westchnął. Przypomniały się mu jego własne, północne światła, niekiedy serpentynujące leniwie po niebie.
- Ano, strzelać, z fajerwerków - uściślił.

-Z wolnością-powtórzyła. Znaczy, wiedziała, że Timo usłyszał za pierwszym razem. Sama jednak musiała chwilę pomyśleć, by w sposób dość jasny wyrazić swoje myśli.
-Raczej z wolnością i takim miejscem, gdzie mnie nie ma. - uśmiechnęła się lekko, zerkając na niebo.
-u mnie jest ich całe mnóstwo. Na prawdę. Na całej wyspie, gdziekolwiek jesteś, jeżeli nie ma chmur, widzisz całe niebo usiane małymi kropeczkami.-westchnęła, odchylając się lekko do tyłu.
-A fajerwerki lubisz?

- Z takim miejscem, gdzie cię nie ma? - Nie zrozumiał, ale próbował. - Znaczy, że teraz, joo? Że tęsknisz po prostu za jakimś miejscem i ci tak smutnawo jakby? - On smutek dobrze znał. Różne rodzaje smutku. Ten wieczny, snujący się od lat i ten krótki jak błyskawica.
- U mnie też tak bywa. Tam, gdzie ten, gdzie ludzi prawie nie ma. I czasem widać zorzę, wiesz? Lubię ją, joo. Jest jak taka... serpentyna. A fajerwerki to są okei, ale tutaj raczej moje zdanie się specjalnie nie liczy, ei? - Zerknął krótko na Nauru. - I tak będą.