Dom Izraela

Nacja w końcu gdzieś mieszkać musi. Gdzieś blisko centrum, żeby móc szybko poruszać się do kancelarii i z powrotem, ale też w delikatnym oddaleniu, aby mieć chociaż iluzję świętego spokoju, który Aaron tak sobie ceni. Jednak w Jerozolimie nie łatwo go znaleźć. Ziemia święta jest ciągle oblegana przez turystów, mieszkańców, zagęszczenie ludności jest po prostu ogromne... Nic dziwnego, że mężczyzna z takim szacunkiem traktuje swoje cztery kąty.
Jednym z wielu plusów usytuowania domu, jest fakt, że położony jest blisko głównej drogi, co oznacza tylko piętnaście minut drogi do centrum. I to wolnym spacerkiem, bo przecież inaczej Aaron nie za bardzo może chodzić.. Drugi plus to cisza panująca w małej uliczce, przy której wybudowana jest kaminica.No i oczywiście sąsiedzi...
Sam budynek możemy opisać jako dość toporną konstrukcje z białego kamienia. Niczym nie wyróżnia się od pozostałych budynków Jerozolimy. Przepisy obowiązujące w mieście zakazują budowania budynków z innego materiału niż dolomit, zwany inaczej kamieniem jerozolimskim. Normalna, czteropiętrowa kamienica, z ogródkiem z tyłu. Dziwnym jednak jest fakt, że w całości należy do jednej osoby. Bauman walczył dzielnie z biurokratami o prawa własności miesiącami i się w końcu doczekał!
Aaron prawie całe swoje życie, spędził w Europie, co widać nie tylko po sposobie w jaki się odnosi do innych, albo w umiejętnościach językowych... Najbardziej to widać właśnie w jego domu. Większość mebli jest wykonane na wzór europejskich, a ogromne biblioteczki pełne francuskich, niemieckich czy nawet polskich książek, zasłaniają ściany większości pomieczeń. Ba, nawet kuchnia nie jest wolna od lektur... Szukasz jajek w lodówce, a znajdujesz Micheala Porta. Chcesz włożyć ciasto do piekarnika? Znajdujesz Korczaka.
Pomimo bałaganu, bardziej wynikającego z rozstrzepania niż z lenistwa, biuro znajdujące się na poddaszu zawsze musi być czyste i uporządkowane. Dokumenty dotyczące jednego tam, drugiego tu.

Walczył chwilę z nudnościami. Prawie nad Izraelem samolot wpadł w strefę turbulencji i Kazacha nieźle wytrząsało. Z ulgą wytoczył się z lotniska, przysięgając sobie, że z powrotem wybierze drogę lądową. Przesiadka w Moskwie nie należała do najprzyjemniejszych, szczególnie, że przywiało zaraz Ivana. Jak się rosyjski pijaczyna dowiedział o krótkim pobycie Alexa w stolicy, tego najstarsze dewoty nie pojmą.
Złapał taksówkę i po niezbyt długiej jeździe wysiadł w centrum Jerozolimy, tak, jak go poinstruował Aaron. Poprawił na ramieniu niewielką torbę i rozejrzał się, nie okazując zagubienia i dezorientacji, jaką czuł w sobie. Gdzie on się, kurwa, znalazł?! Rzucił podejrzliwym spojrzeniem na boki i wyciągnął z kieszeni komórkę. Wybrał kontakt z listy, modląc się, by Izrael odebrał.

Aaron akurat wyszedł radośnie ze swojego małego biura na poddaszu, z towarzyszącym mu kotem.
- Salomon, nie właź mi pod nogi... - mruknął łapiąc futrzaka na ręce. W tym samym momencie, gdy siadał, aby napić się popołudniowej filiżanki kawy, zadzwonił telefon i na całe mieszkanie rozbrzmiała irytująca muzyka... Chyba główny theam;e z jakiegoś filmu... Najpewniej Indyjskiego, bo gdzie indziej to irytujące dobranie instrumentów. Salomon nastroszył się i uciekł w stronę salonu, a sam Izrael sięgnął po telefon. Spojrzał na wyświetlacz i odebrał.
- Jesteś tak szybko? - spytał z delikatnym uśmiechem. Podszedł do okna i odchylił lekko zasłonę, aby spojrzeć czy w tej małej uliczce nie stoi jego gość... Rzeczywiście stał.- Poczekaj chwilę, zaraz do ciebie zejdę.

-Salam. I tak, byłoby miło. Dziwnie się na mnie patrzą- mruknął do telefonu i rozłączył się. Poprawił niedbale kucyk i rozejrzał się. Ładna okolica, ale i tak nie dorównywała przepięknej Astanie. Potupał nerwowo ciężkim, wojskowym butem, mrucząc pod nosem w swoim ojczystym języku. Wykorzystując chwilę, zapalił papierosa, wyciągniętego z kieszeni. Udało mu się trochę wypalić, kiedy drzwi najbliższej, ładnej kamieniczki otwarły się. Zmrużył oczy. Tak, to zdecydowanie był jego przyjaciel. Dogasił peta obcasem i podszedł do ciemnowłosego.
-Salamatsys, ba, Aaron?*- uśmiechnął się i poszarpał już i tak niedbałą fryzurę dłonią.

//*Witam, jak się masz?