Randomowa kawiarenka

Wyjątkowo przytulne miejsce znajdujące się w samym centrum miasta, w którym każdy, nieważne od grubości portfela, może na spokojnie coś zjeść i wypocząć. Ktokolwiek otwierał ten biznes miał nosa, bo o każdej porze przesiadywali tu zmęczeni turyści, a to osoby, którym udało się na chwilę wyrwać z pracy czy też leniwce pospolite, wolący zjeść obiad na mieście niż zrobić go w domu.
Tak się złożyło, że i Oliver siedział przy jednym ze stolików, przyglądając się ściekającym po szybkie kroplom deszczu. Miał to szczęście, że akurat gdy poszukiwał drogi do swojego hotelu, rozpadało się na dobre, więc postanowił skryć się w najbliżej kawiarence. Przy okazji też coś zjeść, bo skoro już tu jest, to szkoda zmarnować takiej okazji. Tym bardziej, że jakoś nie postarano się, aby na konferencji znalazła się nawet malutka przekąska. No jak ma ratować klimat z pustym żołądkiem? Co było pocieszające, miał towarzysza tej "niedoli" w postaci Szwecji. Zel nie do końca wie jak to wyszło, że na siebie trafili, ale podczas błądzenia po uliczkach, w oddali zauważył Berwalda, który miał jakieś podejrzane ruchy. Nie trzeba było być mistrzem obserwacji oraz dedukcji jak Holmes by zauważyć, że on najzwyczajniej w świecie też się zgubił. Ot taka ironia losu, ale za to jaka przyjemna! Przynajmniej dzięki temu nie musi siedzieć tu sam i może z kimś pogadać. Tak mniej więcej.
-To nam się trafiła pogoda, a jeszcze rano było tak ładnie! To prawie jak u mnie, raz świeci słońce, by za półgodziny szalała wichura. - Uśmiechając się, stwierdził że rozmowę trzeba jakąś zacząć, a czy temat o pogodzie nie był do tego najlepszy?
-A ta cała konferencja była dość... nudna? Mam wrażenie, że zawsze mówią to samo i nic nowego się nie dowiadujemy. No ile można. - Temat klimatu i ochrony przyrody był mu naprawdę bliski, jednak przez te wszystkie lata odbywają się takie spotkania i co? Jakoś czegoś wybitnie nowego i odkrywczego na nich nie mówią. Nie żeby narzekał! Po prostu jak pomyśli co mógłby robić w tym całym czasie tam u siebie, to odechciewało mu się tu być jeszcze bardziej.

Zgubił się, tak to prawda. Głupio mu z tego powodu było jak cholera ale cóż zrobić? Mówią, że każdemu się zdarza ale chyba nie każdy jest krajem i nie spotyka w ten sposób drugiego kraju z drugiego końca świata. Kompletna abstrakcja. Tak, już to widział, jak Anders z Nilsem będą mu wypominać, że na zadupiu mieszka i żadnych większych miast u siebie nie ma. Nie zmieniało to jednak faktu, że owy kraj - którego nazwy nie do końca pamiętał i kojarzył jedynie imię, które z bliżej nieokreślonego powodu zapadło mu w pamięć - był nader miłym towarzyszem popołudnia. Sam wygląd chłopaka czynił go nader uroczym i pociesznym stworzeniem. Siedział więc Szwed na wygodnym, miękkim krzesełku czy rzec by raczej trzeba, zgrabnym fotelu i popijał kawę przypatrując się Oliverowi. Głos jego brzmiał przyjemnie, ciepło a krople uderzające o szybę w zadziwiający sposób komponowały się z wypowiadanymi przez niego słowami. Dzisiaj świat brzmiał dla Berwalda wyjątkowo harmonijnie...
- Jag vet inte - odpowiedział akcentując niemal przesadnie i wzruszył ramionami - Za cuś m'szą im pł'cić a oni j'koś m'szą to sp'rzed'ć...
Tak, Sve zdawał sobie sprawę z tego, że cała ta gadka o efekcie cieplarnianym spowodowanym przez człowieka jest wierutną bzdura na której się zarabia ograniczając emisję dwutlenku węgla a więc udział energetyki węglowej, a więc sprzedając najróżniejsze inne technologie krajom, które muszą przestawić swój profil wytwarzania energii. Z drugiej jednak strony zdawało się to w znaczący sposób poprawiać jakość życia przez zmniejszenie zanieczyszczenia powietrza, wód czy gleb. Przede wszystkim powietrza. Być może właśnie dlatego nadal jeździł na te konferencje i wykład niebotyczne sumy na te czy inne nowinki techniczne mimo iż w głębi serca popierał tą mniej liczną, biedniejszą i słabiej słyszaną (bo nie dopuszczaną do głosu) grupę głoszącą, że efekt cieplarniany jest procesem naturalnym i stwierdzenie, że człowiek może spowodować tak wielkie zmiany w systemie naszej planety jest jedynie wyrazem jego pychy. Co więcej, świadomość oszustw popełnianych na samych pomiarach a więc materiale, na którym pracuje niemal cały świat, przyprawiała go zniechęcenie i niesmak. No ale cóż mógł zrobić? Jeździł z ramienia rządu, musiał tańczyć jak mu zagrają... Westchnął cicho na tą myśl i oparł policzek na dłoni. Życie jest ciężkie...

(szw.) Jag vet inte - nie wiem

Oczy mu wręcz rozbłysły, gdy kelnerka przyniosła mu wcześniej zamówione danie. Nie było to coś niezwykłego, zwykła ryba, ale wprawiła go w niesamowicie dobry nastrój. Do tego jeszcze herbata i mógł już tu siedzieć bez jakiegokolwiek narzekania czy innego niezadowolenia.
-Dzisiaj to na wszystkim chcą zarobić, a my nie mamy nic do gadania, ale co zrobić, takie czasy. - Wzruszył ramionami i zabrał się za swoje jedzenie. Przykra prawda, ale faktycznie byli zwykłymi marionetkami, które powinny ładnie się prezentować i najlepiej powtarzać wszystko to, co rząd w danym momencie mówi. Ba, najlepiej gdyby jeszcze w to bezgranicznie wierzyli.
-Chcesz może trochę? - Mimo takich dość ponurych wniosków obdarzył Szweda szerokim uśmiechem, przysuwając do niego swój talerz i podając widelec. Nie widział sensu, aby się tym martwić czy też smucić, bo tak zawsze było i będzie. A z drugiej strony, nie ciąży na nich odpowiedzialność podejmowania ważnych decyzji. Może i kulawy pozytyw, bo jak coś się nie powiedzie, to odczuwają to mocno, ale nikt wtedy nie wytyka ich palcami i nie klnie, że to ich wina. Wszystko spada na rząd. Nie mówiąc, że dzięki temu ma więcej czasu na ganianie za zwierzętami i np. opieką nad kiwi. Na samo tego wspomnienie, cała ta refleksja pękła jak mydlana bańka i już mu to w ogóle nie przeszkadzało. -A właśnie, nigdy nie miałem okazji cię o to spytać, lubisz zwierzęta?

Propozycja Olivera go... zdziwiła. Tak, to chyba dobre słowo. Spojrzał na niego uważniej znad kawy nie do końca wiedząc jak ma to zachowanie zinterpretować. Czy wyglądał na wygłodzonego albo biednego? Stać go było na jedzenie, z resztą zamówił... no właśnie, gdzie mu uciekło to ciastko? Przed konferencją zjadł dosyć sycące śniadanie, poza tym nie lubił jeść przy ludziach, których nie znał zbyt dobrze. To było w pewnym sensie krępujące.
- Nej, tack - zaprzeczył ruchem głowy odstawiając filiżankę z kawą na spodek. Zamyślił się na krótką chwilę na odpowiedzią na zadane mu pytania przypatrując się na powrót Zelkowi ze skrywanym zaciekawieniem. Skoro się pytał to zwierzęta lubił, z resztą pasowało to nawet do jego osoby...
- Z'leży co prz'z to r'zumi'sz... - odparł cicho, spokojnie.

Chciał po prostu się z nim podzielić, bo może akurat Szwed by się skusił, no i tak samemu przy kimś było mu trochę niezręcznie jeść. Odkąd sięgał pamięcią zawsze dzielił się jedzeniem z bratem, a że Aussie miał zazwyczaj wilczy apetyt, to nigdy nie odmówił. Gdy więc Szwed zaprzeczył, przez chwilę mu się przyglądał, jakby jednak może zmienił zdanie. Widząc, że się na to nie zapowiada, z powrotem przyciągnął talerz do siebie. No cóż, więcej dla niego.
-Ogólną sympatię do zwierząt. Może masz jakieś w domu albo się jakimiś opiekujesz? - Odłożył na moment widelec, czekając zainteresowany na odpowiedź. Akurat ten temat był dla niego, czego się łatwo domyśleć, bardzo przyjemny i chyba najważniejszy. Poza tym, mówi się, że ci którzy lubią zwierzęta są dobrymi ludźmi. Tak, doskonale wiedział, że wyjątki zawsze się zdarzają, ale trzymał się tej tezy.