Wycieczka~

Camielle od samego rana krzątała się po swoim domu chcąc ubrać się najlepiej mogła. Przecież nie mogła wyglądać jak każda pospolita turystka! Była przecież księżą i musiała umieć ubrać się odpowiednio do sytuacji. Tym bardziej, że dziś miał przyjechać do niej niecodzienny gości. Pan Austria. Był dla niej kimś tak niezwykłym, że nie umiała odmówić sobie rozmowy z nim. Dobrze ułożony, elegancki i traktujący ją jak prawdziwą księżną. Dziewczyna po paru godzinach ciągłego przebierania się zdecydowała się w końcu ubrać białą sukienkę do kostek z gorsetem na którym były wyszyte kwiatowe wzory cienką srebrną nicią. Jako, że było gorąco sukienka nie miała długich rękawów a krótkie i bufiaste, a cały materiał był zwiewny. Obowiązkowo uczesała włosy w warkocz i wpięła w nie błękitną kokardę. Nałożyła lekki makijaż i powinna teraz wyglądać już dobrze! Ostatni raz przejrzała się w lustrze i ruszyła na miejsce spotkania. Do najpiękniejszego hotelu w całym Monako. Hotel de Paris z wyglądu przypominał zamek, a swoim wnętrzem zachwycał gości. Nawet tych najbardziej wybrednych. Tu miała się z nim spotkać, i tu miała mu pokazać jego apartament. Specjalnie przybyła na miejsce już godzinę wcześniej, i czekała za nim na tuż obok recepcji. W sali gdzie stał fortepian, Camie była perfekcjonistką dlatego od jakiś dziesięciu minut stała z zmarszczonym noskiem i poprawiała bukiet białych orchidei stojących w wazonie na instrumencie.

Rod przyleciał samolotem do stolicy, zadowolony od rana. Ubrał sie na biało, co by nie przygarniać słońca do siebie. Miał też i płaszcz, ale na tą chwilę przewiesił go przez torbę, którą trzymał w dłoni, bo było stanowczo za ciepło. Do tego, choć niezbyt było to w jego stylu, dodał biały kapelusz, chcąc się uchronić przed porażeniem słonecznym. Gdy tylko wyszedł z lotniska stwierdził, iż ma dużo czasu, więc może spokojnie się przespacerować do tegoż hotelu. Spokojnym krokiem, ciesząc się widokiem miasta, wędrował do swego celu. Na miejsce przybył całe 5 minut wcześniej. Oglądając wystrój zewnętrzny z podziwem w końcu wszedł do środka. Widząc Księżną podszedł spokojnie do niej, po czym zdjął kapelusz i ukłonił się teatralnie.
- Dzień Dobry, waćpani. Piękne miejsce. - powiedział z uśmiechem.

Odwróciła się i lekko zarumieniła widząc jak przywitał ją Austriak. Nie można było powiedzieć, żeby jej to nie schlebiało. Wręcz przeciwnie. Sama chwyciła rąbki sukienki i skłoniła się w jego stronę lekko uśmiechając się nieznacznie przy tym. Starała się jak mogła nie szczerzyć jak pospolita wieśniaczka, chodź taka właśnie była jej natura. Cóż... marzenia o byciu wielką Księżna były dla niej ważniejsze.
- Bonjour monsieur! Mam nadzieję, że spodoba Ci się ten hotel. Jest najlepszy w całym kraju. I chyba stylem będzie pasował do pana gustu. Czy monsieur chce zobaczyć teraz swój apartament?

- Oczywiście, jeśli to nie problem. Hotel, istotnie, przecudny - odparł z uśmiechem.
Miejsce prawda, ekskluzywne. Co prawda nie umówili sie ostatecznie - ba, nie rozmawiali o tym - czy jest tutaj na koszt Monako, czy raczej będzie musiał zostawić własne pieniądze, jednak potraktował to jak narazie za sprawę zbyteczną. Czuł sie w miarę swobodnie, ale w głowie w kółko powtarzał sobie zasady SV, co by gafy nie palnąć. Wiedział, że jeśli zrobi coś nie tak, co cay ród Edelsteinów będzie sie na nim mścił po śmierci. Był w końcu nizej postawiony! On był zwykłym szlachcicem, ona zaś - Księżną.

Sama miała w głowie całą listę zasad wypisanych na kartkach stron o dobrym wychowaniu. Nie była może rodowitą księżną, ale tak bardzo pragnęła nią właśnie być! A Austria był względem niej taki miły. Nikt wcześniej nie traktował jej tak poważnie jak on. Naturalnie, że nie przeszło jej przez myśl żeby Rod sam płacił za pobyt tutaj. O nie! To ona go tu zaprosiła i nie pozwoli, by ten wydał chodźmy złamanego eurocenta na pobyt tutaj! Tyczyło się to zwłaszcza pobytu w tak dostojnym miejscu jak Hotel de Paris.
- Twój apartament jest na trzecim piętrze. Z widokiem na zatokę. Mam nadzieje, że będziesz zadowolony monsieur.
Rzuciła do niego dygając po raz kolejny i udała się przez piękny korytarz zdobiony antycznymi meblami w stronę windy. Oczywiście nie szła za szybko, tak by jej towarzysz nie musiał się jakoś specjalnie męczyć. Poza tym... to było by bardzo nie eleganckie!

Skinął głową na znak, iż rozumie. Powiem, czy jestem zadowolony, jak zobaczę - Powiedział sobie w duchu. Kroczył sobie obok niej, powoli, co by jej nie wyprzedzić. Spokojny, w głowie leciała mu wciąż muzyka, której słuchał sobie z mp4, choc nigdy by sie do tego nie przyznał. Ale używał czasem i tego, co by zabić głód muzyczny. Rozglądał się. Podobało mu sie to miejsce, nawet bardzo. Zwykle był nocowany przez inne osoby w ich własnych domach. Po raz pierwszy będzie w hotelu. Nie wiedział, czy to dobrze, czy źle... Nie wiedział, czy sie cieszyć, czy smucić. zobaczymy. Nowe doświadczenia przed nim...

Weszła to windy poprawiając przy tym fałdy które zrobiły się na sukience. Jechali tylko chwilę. Cóż... Trzecie piętro to nie koniec świata. Kiedy wyszła z windy poszła powoli korytarzem na sam jego koniec. Włożyła klucz do zamka i przekręciła go, otwierając drzwi.
- Bienvenue à Hotel de Paris, monsieur.
Mówiąc to skłoniła się i pokazała mu ręką pokój. Ba.. apartament. Wielki, wrecz ogromny. Z wielkim oknem, z którego widać było całą zatokę, do tego jeszcze balkon, z którego można obserwować tą cudowną okolicę. Umeblowanie utrzymane było w jak najlepszym szyku, mahoniowe meble dodawały wytworności pomieszczeniu które idealnie łączyło ze sobą klasę z nowoczesnością. Nie mogło zabraknąć w nim wielkiego łóżka, jak i osobnej pokaźnej łazienki z jacuzzi. Całość skromnie przystrojona była zielonymi roślinami w doniczkach. Żyć nie umierać. Jakby tego było mało, Mon wiedząc jak bardzo Rod kocha muzykę, kazała wstawić tu fortepian. Stała spinając się na całym ciele, boją się usłyszeć słów krytyki ze strony Austrii.

Brwi mu podjechały do góry. No, dobra, Rod był nauczony życia w luksusie, ale tu jednak był zaskoczony małą "przesadą". Jego umiar tutaj się zatracił.
- Ou... - zdołał pierwsze, co powiedzieć, gdy tylko wszedł do środka i rozglądał się. Ścisło mu gardło, mianowicie - zaskoczenie, ubawienie, ironia i w końcu... zadowolenie? Znośność - Cóż... Zaiste jest to przeurocze miejsce...
Nie wiedział, co ma powiedzieć, ażeby było na miejscu. Uśmiech mu mimowolnie wyszedł na twarz, chociaż nieduży, ale zawsze. Pochodził chwilę po tym miejscu, zaglądnowszy wzędzie, w końcu skinął Camielle głową z uśmiechem, wyrażając pełną aprobatę dla tego miejsca. Zostawił swoją torbę przy łóżku, mając w planie rozpakować się później.
- Doprawdy, nie spodziewałem sie aż tak ciepłego przyjęcia - stwierdził, gdy gardło jego stało sie nieco bardziej drożne. Skłonił sie znów, ale teraz ucałował wdzięcznie Księżną w dłoń - Dziękuję

- O... o...
Spojrzała na Rodericha kiedy wziął jej dłoń i ucałował ją. Zaskoczona na chwilę zastygła w bezruchu, czując jak powoli czerwieni się na policzkach.
- T-to nic takiego. Chciałam, żebyś dobrze się czuł się podczas pobytu tutaj.
Dała krok do tyłu cały czas uśmiechając się przy tym. Chwilę zastanowiła się, co powinna teraz zrobić i klasnęła w dłonie.
- O! Monsieur, więc od czego chcesz zacząć zwiedzanie moich ziem? Teatry, zabytki, kasyno, kawiarnie?
Camie była tak bardzo podekscytowana obecnością gościa, iż zapomniała się z tego wszystkiego. Chwyciła między palce rąbki sukienki i obróciła się wesoła wokół własnej osi. Jednak kiedy opanowała się, zażenowana odwróciła wzrok na bok, tak przecież nie powinna zachować się księżna.

W jego oczach dało się widzieć przyjazne iskierki. Może kogoś, kto zna sie na tym, co robi? Niee... Rod na tą chwilę zobaczył t tej ubranej, przystrojonej elegancko Księżnej zwykłą, radosną dziewczynę, która często kryje się (chyba) pod postacią księżnej. Sam też w środku był małym, wesołym chłopcem, który chętnie biegałby wszedzie i oglądał wszystko, ale... On już zbyt długo był szlachcicem. Po prostu nie mógł. Zatracił sie w tym. Ale to pozwoliło mu poczuć pewną więź z tą kobietą. Więź dusz? Powiedzmy.
- Zdam sie na Pani hierarchię miejsc bardziej i mniej ważnych. - powiedział spokojnie. Chciał dać jej pełnię możliwości, nie narzucać się. Starał się, jak mógł...

Zastanowiła się na chwilę, nad miejscem do którego mogli by udać się jako pierwszego. Mon kochała swoje państwo, i ciężko było jej wybrać miejsca które są mniej lub bardziej warte tego by się tam udać i spędzić w nich dobre parę godzin. Mruknęła coś pod nosem, coś co było słyszalne tylko dla niej.
- Może zaczniemy od katedry, potem pójdziemy do muzeum oceanograficznego, a na sam koniec pójdziemy do książęcego pałacu. Może mi pan wierzyć, że to przepiękne miejsce! A ze mą jeszcze będzie miał pan możliwość zobaczenia komnat do których zwykle turyści nie mają dostępu!
Zaśmiała się radośnie pod nosem i w przypływie radości chwyciła Austrię za nadgarstek i wymaszerowała z pokoju, oczywiście zamykając go za sobą. Skierowała się do windy, a następnie do wyjścia z hotelu. Dopiero kiedy zorientowała się iż przez całą drogę szła trzymając gościa za nadgarstek puściła go zażenowana. Szybko przeprosiła go i nerwowo zaczęła wygładzać swoja sukienkę.
- T-to ja zawołam taksówkę.

Został, krótko mówiąc, wyprowadzony. Wdzięczny samemu sobie za to, że przełożył wcześniej portfel i dokumenty do kieszonki w koszuli, bo by się musiał wyrwać. Zastanawiał się, kiedy go to wszystko zacznie wnerwiać? Za wszystko miał na myśli jej wybuchowość i dziecięcą wręcz werwę. A on nie lubił dzieci. Spodziewał się czegoś innego...
Cieszył sie w duchu za każdym razem, gdy się Księżna uspokajała. Jak na razie spokojnie znosił to wszystko z uśmiechem na ustach, co by nie dać poznać po sobie ani jednego negatywnego uczucia. Był grzecznym gościem i chciał nim pozostać do końca.
Skinął głową tylko na przeprosiny i na propozycję taksówki, choć za jeżdżeniem tego typu pojazdami nie przepadał. Ale to inna kultura i nie można wymagać wszystkiego, prawda? I tak już dużo dostał...

Nie można było mieć Mon za złe jej zachowania. Zawsze była otwarta i szczera w swoich uczuciach. Ekscytowała się praktycznie wszystkim, a szczególnie tym, że ktoś zechciał odwiedzić jej dom. Księżną była tylko w marzeniach, a marzyła o tym już tak długo... Właściwie od czasu kiedy Francis zawiązał jej kokardę na włosach mówiąc przy tym, że z nią wygląda jak prawdziwa księżna. I zaczęło się... nauka sv, przebywanie w arystokratycznym towarzystwie, zapominanie jaką się jest na prawdę? Możliwe. Camie chwilę przyglądała się twarzy Austriakowi z wyraźnym zastanowieniem. Uraziła go, czy jeszcze był w stanie znieść jej zmienny charakter, albo raczej to jaką jest na prawdę.
- Chyba, że przejdziemy kawałek na mały placyk tu obok i pojedziemy dorożką. Mają tu postój. Ale to jak wolisz monsieur.
Zaczerwieniła się nieznacznie karcąc samą siebie w myślach. Dlaczego musiała być taka "narwana" i nie umiejętnie operowała własnymi emocjami? Przecież takie zachowanie nie wypadało Księżnej. Ile jeszcze razy zbłaźni się przed Rodem tego dnia? Miała nadzieję, że nie zaliczy dziś już żadnej wpadki. Oby... Jak on teraz będzie na nią patrzeć? Był przecież tak dobrze wychowanym młodzieńcem, a ona umiejętnie mogła zepsuć ich dobre stosunki swoim charakterem. Tym prawdziwym, a nie tym którym dzieliła się z całym światem.

Spokój, jaki osiągnęła Księżna lepiej pasował tumu wiecznie zamyślonemu szlachcicowi
- Szczerze mówiąc, ta druga opcja o wiele bardziej mi odpowiada, madame - odparł. Dorożki! Kochał konie i wiele osób o tym wiedziało. Choć właśnie uświadomił sobie, ze o zwierzętach jeszcze z Nią nigdy nie rozmawiał i ona o tym nie wiedziała. Cóż, ile on jeszcze o tej Waćpani nie wie, a ile Ona o nim nie wie?
Dość Rod, skup się choć raz - skarcił siew umyśle. Nie mógł odpłynąć teraz. Powinien być czujny cały czas i kontrolować siebie. I oglądać miasto. I obserwować swą towarzyszkę.

Skinęła głową ku swojemu towarzyszowi i ruszyła powolnym krokiem w stronę postoju dla dorożek mieszącego się nieopodal. Istotnie niewiele wiedziała, od Austrii poza tym co udało jej się samej zauważyć. Był bardzo dobrze wychowany i umiał się zachować... Tej drugiej cechy zdecydowanie brakowało Monako, albo łatwiej było stwierdzić iż ona nie umiała się nie umiała powstrzymać swojej spontanicznej natury. Założyła ręce za siebie tuż nad tyłkiem i spokojnie szła, uśmiechając się lekko przy tym. Kochała swoje ziemie i uwielbiała się nimi chwalić, to nie ulegało wątpliwości.
- Monsieur na swoich ziemiach podróżuje dorożkami?
Zapytała go najgrzeczniej jak umiała, lekko wychylając się w przód tak by zobaczyć emocje jakie rysują się na jego twarzy. O ile jakiekolwiek się na niej rysowały. Wyprostowała się i pokazała głowa na niewielki placyk, gdzie stały trzy białe dorożki, przystrojone w flagi Monako, każda z nim zaprzężona w parę pięknych zadbanych koni który lekko przebierały kopytami w miejscu jakby czekając na to kiedy będą mogły jechać.

Uśmiechnął się delikatnie, spoglądając w dal.
- Staram się jak najwięcej jeździć konno, czy dorożkami. Bardzo kocham konie. Jednak, jeśli wymaga tego sytuacja, to chcąc nie chcąc muszę korzystać z najnowszych nowinek motoryzacyjnych. - zerknął na nią spokojny - Na szczęście to się rzadko zdarza.
Istotnie, pomimo, iż mieszkańcy często podróżowali autobusami, tramwajami, czy samochodami, on wolał podróżować konno. Zawsze czuł sie w siodle lepiej, czuł się... wolny. Tak, jazda konno dawała mu poczucie swobody i wolności. A tego uczucia brakowało mu baaaardzo często...