Jeziorko w parku w Mińsku

Średniej wielkości jezioro w parku. Woda jest dość ciepła i przejrzysta. Spokojnie można się kąpać. Przy brzegu jest płytko za to na środku jeziora jest około 5 metrów głębokości. Wokół jeziora znajdują się krzaki i drzewa przez co miejsce jest niewidoczne dla osób postronnych.


Przez te krzaczki w stronę jeziora wędrowała Białoruś. Po raz kolejny strasznie jej się nudziło. Cóż. Na nadmiar znajomych narzekać nie mogła, ale jakoś jej to średnio przeszkadzało. Jak już kogoś poznała to zawsze ten ktoś musiał przystawiać się do jej Rosyjki albo na niego narzekać. A przecież to kochany starszy braciszek!

Ivan generalnie się strasznie nudził. Nie wiadomo jak znalazł się na Białorusi... trochę przeraził się tym faktem. Wędrował po Mińsku, wspominając ZSRR. Powędrował do parku. Kiedy zauważył jeziorko (a że było ciepło aż 17 stopni), przez chwilę oglądał taflę jeziora. Od czasu do czasu ktoś przechodził.
- Co tam! - Wania rozebrał się do majtek (ale szalika nie zdjął!),ukazując swoje ciało pokryte licznymi bliznami, nawet nie był gruby czy chudy... no "grubo kościsty" po czym wlazł do wody. Ivanek uśmiechnięty zaczął pływać. Podobało mu się to i zapomniał że mimo wszystko nie jest u siebie.

Nagle Natalia usłyszała plusk. Ktoś? Tutaj? Jeziorko było raczej mało znanym miejscem i praktycznie tylko ona tu chodziła. Może to jakieś zwierze... Zaczęła cicho skradać się za krzakami aż ujrzała... BRACISZKA?! Co on tu robił? W dodatku... Co on tu robił prawie nago? Popatrzyła jak sobie pływa. Widziała też liczne blizny. Gdyby mogła od razu zabiłaby każdego kto to zrobił. Stojąc za drzewem przypatrywała się Ivanowi.

Ahhh! Uwielbiał takie wiosenne kąpiele... taki relaks.. woda dla niego była w sam raz... na Syberii pływał w lodowatych. Nabrał wody i wypluł w górę tworząc fontannę. Uśmiech od ucha do ucha. Po chwili dopłynął do brzegu. Wyciągnął z płaszcza wódkę i napił się dużo. Trochę się rozgrzał i znowu wleciał do wody i pływał sobie w okół stawu, machając do zdziwionych do ludzi.

Ale ludzie jako ci lekko nieufni odchodzili od jeziora. Mało kto tu się zapuszczał. Natalia patrzyła dalej. I jak tu nie kochać jej braciszka. Przecież on jest taki wspaniały. Poczuła ochotę by podejść bliżej. Tak więc dość cicho zaczęła kroczyć w stronę jeziorka. Braciszek!

Ivan zrobił sobie zawody. Pływał od jednego końca do drugiego. Dawno nie pływał w tak ciepłej wody. Dał nura znikając na pewien czas, aż wyskoczył łapiąc oddech. Unosił się na wodzie, zamykając oczy i tak na unosił. Po chwili dopłynął do brzegu, usiadł na trawie i popijał wódkę. Kiedy dopił rzucił do kosza trafiając po czym rozłożył się na trawie i leżał. Słoneczko go suszyło, cieplutka trawa...

Białoruś postanowiła porozmawiać ze starszym bratem. Wyszła zza drzewa i skierowała się w jego stronę.
-Wania?
Powiedziała na tyle głośno by ją usłyszał i na tyle cicho by go nie spłoszyć. Jakoś (z niewiadomego dla niej powodu) Rosja zawsze uciekał jak się pojawiała. I to smuciło Natalię. Bardzo.

Leżał leżał aż...
- Moment... - słyszał pewien mu cholernie znajomy głos.Otworzył oczy i się wyprostował. Spojrzał w lewo... potem w prawo i szok. Już chciał uciec ale... ona nie rzuciła się na niego z tym cholernym ślubem. Myślał co robić... ah tak! Podsunął ubrania bliżej siebie.
- Natalia! Co tutaj robisz? - spytał się. Podglądała? Nic nowego...

Nie rzuciła się, BO... Oto co postanowiła. Uznała, że takie zachowanie tylko pogarsza jej sytuację. I tak zawsze kończy się tak samo więc trzeba coś zmienić. O ile to możliwe postara się przeprowadzić normalną rozmowę.
- Priviet bratok. Spaceruję. A ty braciszku?
Popatrzyła na niego uważnie. Taki ładny~.

Czuł że się rumieni. Kurde...
- Ja... chciałem się wykąpać... trochę... co tu robię? Nie pytaj hehe - nerwowy śmiech. Co miał powiedzieć? Że zamiast do Moskwy trafił do Mińska że zasnął w pociągu? Patrzył na nią uważnie, ściskając rzeczy. Bał się jej ale nie okazywał lecz pewnie wiedziała. Jak była miła to była śliczna i w ogóle. Ale wciąż widział tą psychopatyczną minę.

Zdziwiła się lekko. Oczywiście nie tym, że jej brat się jej bał. To już wiedziała wcześniej. Ale czemu się rumienił? Przecie nic nie powiedziała, a jak byli mniejsi to nieraz widywali się w... W skąpym ubraniu. Jakoś nie widziała w tym nic zawstydzającego. Analizowała co zrobić. Mogła znów rzucić się na niego (co nie byłoby aż tak przyjemne, bo był mokry)i wtedy by uciekł. Albo... Kontynuować rozmowę? Da, to najlepsze wyjście. Oparła się o drzewo i spojrzała na jeziorko z trudem powstrzymując się od przytulenia brata.
-Uhm. Ładna pogoda i pewnie woda jest ciepła.
Nie lubiła wiosny. Po pierwsze zawsze pałętało się koło niej wiele zakochanych par i wkurzała się "dlaczego ja tak nie mam". Po drugie wolała zimę... Pewnie dlatego, że Rosja nawet też ją lubił. I lato, o! Bo było ciepło i bez przeszkód można było chodzić za braciszkiem.

Obserwował ją uważnie co robi, analizując ruchy. Szykował się do ucieczki jak by mimo wszystko się na niego rzuciła. Kiedy oparła się o drzewo zarzucił na siebie sweter i założył spodnie.
- Da Da... Bardzo ciepła... - powiedział szybko. Zawiał chłodny wiatr i się wzdrygnął, bo to nie chyba od czynników pogody. Wyciągnął flachę i pociągnął tęgi łyk. Sam również... nie wiedział czy chce by podeszła czy nie. Był teraz jak zagubione dziecko.

Kątem oka zauważyła, że się ubrał i wtedy zawiał zimny wiatr. Ona również lekko się wzdrygnęła. Oj nie dal niej taka pogoda.
-Robi się zimno. Chyba znów zacznie trochę padać.
Wczoraj na przykład spadło trochę śniegu. Ach te uroki wschodu. Popatrzyła na niego. I co ona ma teraz zrobić? Nie podda się, nie pogodzi się z porażką choć tak by było najłatwiej. Kochała go przecież. Naprawdę kochała...

- Więc... może emmm pospacerujemy? Albo no nie wiem może usiądź? - powiedział cholernie nieśmiało klepiąc miejsce koło siebie jakieś... pół metra. Po tym zobaczył jak go uważnie obserwuje dlatego że się ubierał.
- Nie! Nie uciekam po prostu ehehe - zaśmiał się nerwowo. Skoro go tak kocha to niech przestanie go tak straszyć.

Cóż. Dla Natalii dobre i to. Przynajmniej nie zwiał od razu. Usiadła we wskazanym miejscu patrząc na jeziorko. Ułożyła sobie sukienkę coby jej za bardzo nie pognieść. Wiedziała, że ubrał się, bo poczuł się... zagrożony. Da, to dobre słowo.
-Spasiwa.
Zastanawiała się co ma robić. Zazwyczaj robiła tylko jedno. Namawiała do ślubu.
-Widziałeś ostatnio Ukrainę braciszku?
Siostra to przynajmniej neutralny temat i nie tak banalny jak pogoda.

Pokręcił głową i w końcu spojrzał się na nią normalnie. Na temat starszej siostry nieco się ożywił.
- Katerina? Ahhh! Niedawno się z nią widziałem ale niestety pod przykrywką mistrzostw. Strasznie zajęta. Skaka na około by wszystko grało jak najlepiej. - wzdycha - Nie mieć czasu dla rodziny... - trochę mu przykro było z tego powodu. Wymówki że cały czas chce pogadać o tym Euro... nawet Polska tak nie pracuje a wszystko ma gotowe.
- Wypadało by ją odwiedzić bo się zapracuje na śmierć...

Pokiwała głową. U niej nie było za wesoło. Kolejne kłopoty gospodarcze i Łukaszenka ciągle zgłasza pretensje zamiast coś zrobić. Heh. Ale faktem było, że dawno nie widziała siostry.
-Uważa, że to wielkie szczęście, że to u niej odbędzie się Euro. Ale faktycznie trzeba ją odwiedzić...
Przyzwyczaiła się do bycia mniejszą, nie-tak-lubianą siostrą. W sumie sama sobie była winna.

Pomyślał o Ukraince i jej problemach ale... Białoruś miała gorsze... ten pieprzony Łukaszenka na siłę przyjaciel.
- Wiesz... jesteś moim okienkiem na Europę Natalio... - powiedział uśmiechając się do niej. No co? taka prawda! Kocha je równo i chciał to okazywać. Problem polegał na tym że Katerina Uciekała a Natalia... uciekał przed nią. Gdyby... była mniej taka... natarczywa któż to wie?

Popatrzyła na niego lekko zdziwiona. Natalia była... dziwną osobą. Kochała swojego brata i nawet nie zauważyła jak miłość zmieniła się w obsesję. Teraz stara się naprawić to co zepsuła. Wewnątrz była... trochę naiwna. Łatwo łykała takie komplementy. Szczególnie z ust braciszka.
-Spasiwa...
Powiedziała lekko zawstydzona. Nie spodziewała się komplementu.

Chciał to teraz powiedzieć jej tu i teraz.
- Natalio.. - zaczął głosem spokojnym i opanowanym tak nie podobnym do niego. - .. między nami różnie bywało ale ja... chciałbym zacząć od nowa z nami.. znaczy... jeśli chcesz.. może niech to się powolutku rozwija... nie z Nienacka i zaskoczenia...no wiesz o co mi chodzi... - dokończył i spojrzał się na nią. Wyciągnął rękę na znak że chciałby ją objąć. Czas skończyć z strachem...

Ona patrzyła na niego i po prostu nie mogła uwierzyć. Zapewne gdyby się nie bała, że uzna ją za chorą psychicznie to trzepnęłaby się w twarz by przekonać się czy to nie sen. Cóż. Nawet jeśli tak jest to nie chciała się budzić. Uśmiechnęła się lekko i wtuliła w brata. Zawsze wiedziała, że jest kochany! A teraz była szczęśliwa. Nic nie mówiła. Przytulenie mówiło wszystko.

Trochę się denerwował. Nie potrzebnie przytulał siostrę. Właściwie obejmował. Przytulił się mocno. Uśmiechał się cały czas. Zaczął ją głaskać w okolicy gdzie miała kokardę na głowie.
- Uwielbiam jak jesteś spokojna he he - zaśmiał się cicho. Nareszcie wyrzucił z siebie to co miał. Nie odzywał się i wpadł na pomysł.
- Pokąpiemy się razem? Woda jest fajna! - uśmiechnął się do siostry.

No dobra. Tu Natalia miała mały dylemat. Trochę się krępowała, bo teraz dopiero zauważyła różnicę. Wtedy byli dziećmi... Choć teraz też można, a co! Skinęła głową i poszła za drzewo się rozebrać. Zdjęła fartuszek, sukienkę i rajstopy i kokardę. Złożyła wszystko ładnie. Teraz stała w samej bieliźnie. Była naprawdę blada. Bardzo rzadko chodziła się opalać więc jej skóra taka już była... Po chwili woda przy brzegu plusnęła i Arlovskaya zaczęła pływać przy brzegu. Końcówki włosów lekko się jej zmoczyły. Popatrzyła za Ivanem.

Ivan niczym mały chłopak szybko się rozebrał się. Chętnie by się z siostrą pokąpał powygłupiał w wodzie. Kiedy wyszła zamarł. Była... strasznie blada ale coś go w tym pociągało. Ta białość... w jego opinii budziła niewinność. Kiedy weszła do wody podpłynął i wziął ją za rękę. No by zachęcić. Uśmiechał się do niej i niechcący pociągnął ją za blisko siebie, tak że stykali się twarzami.
- Przepraszam! - powiedział lekko wystraszony

Teraz była cała blada za wyjątkiem twarzy- po prostu się zarumieniła. Uśmiechnęła się jednak leciutko.
-Nic nie szkodzi.
Powiedziała lekko zakłopotana, ale i... Ucieszona? Chyba tak... Nie przebywała jeszcze tak blisko brata i to w takim stroju. Popłynęła tam gdzie chciał.